Ta książka jest zła na wszystkich poziomach, oprócz papieru: kredowy. więc gwiazdka za papier.
Nie wiem co gorsze: książka czy zarozumiałość autora więc zacznę od autora, bo krócej. Arogant, któremu się wydaje, że zdarta para butów, plecak i pare tysięcy przejechanych kilometrów czyni z niego Bohatera – Podróżnika – Odkrywcę i odziela grubą linią od reszty zjadaczy chleba zwanych turystami. Podróżowanie byle jakie, dośwadczenia powierzchowne, opisy mało ewokatywne i do tego wszystko napisane nadętym językiem i sztucznymi dialogami typu „trzymaj się tatusia to nie zginiesz” (do kupla z podróży). Drętwe wspominki z innych WYPRAW, podkolorowane sytuacje, w których Bohater – Podróżnik – Odkrywca O MAŁO nie traci życia. Wszystko to na utartych szlakach Azji południowo – wschodniej, przemierzanych dziennie przez setki jak nie tysiące turystów gdzie w najgorszym wypadku można dostać biegunki albo się odwodnić przez własną głupotę.
Fragmentami da się wytrzymać, ale tylko wtedy (bardzo rzadko) kiedy autor zapomina o swoim ego i skupia się na opisie świata, który widzi. Nie wiedziałam o festiwalu wegetariańskim, i nie wiedziałam o laotańskim plemieniu Akha natomiast wiedziałam, że w Kambodży wystarczy pogadać z kierowca tuk-tuka żeby kupić płaskorzeźbę skradzioną z jednej z angorskich świątyń. Ta MROŻĄCA KREW W ŻYŁACH PRZYGODA zostaje okrzyknięta mianem „śledzenia miedzynarodowego procederu handlowania dziełami sztuki”, a BOHATER ocierając się o śmierć wizytuje lokalnego sklepikarza, a później denoncjuje go w birurze charytatywnej organizacji HeritageWatch. Czyli robi to co każdy uczciwy turysta, który ociera się o krymianlny proceder powinien.
I jeszcze zjadliwe wywody autora na temat tych, którzy porzucili wygodne, europejskie życie i snują mniej lub bardziej pracowity żywot na słonecznych plażach Azji południowo – wschodniej tudzież podróżują przez dłużej niż dwa tygodnie w roku. Co z waszym ubezpieczeniem społecznym? Co z emeryturą? – nietaktownie pyta Michniewicz i zazdrośnie zagląda ludziom do portfela.
Ale najbardziej rozjuszył mnie Roger czyli głos węwnętrzny autora, który nie mógł zostać skromnie nazwany Zdrowym Rozsądkiem, albo Intuicją. Roger brzmi szumnie, podobnie jak ODKRYWCA i PRZYGODA.
Końcówka kompletnie bez pomysłu, wykończenia i puenty. O Singapurze gdzie kończyła się podróż autor nie wie, nie przeczytał, ani nie odnalazł na jego ulicach i w ludziach nic, o czym można by napisać więc zbył i odleciał do Polski.

Ta książka jest zła na wszystkich poziomach, oprócz papieru: kredowy. więc gwiazdka za papier.
Nie wiem co gorsze: książka czy zarozumiałość autora więc zacznę od autora, bo krócej. Arogant, któremu się wydaje, że zdarta para butów, plecak i pare tysięcy przejechanych kilometrów czyni z niego Bohatera – Podróżnika – Odkrywcę i odziela grubą linią od reszty zjadaczy chleba...