Tak wiele książek nam umyka i tak wiele dobrych tytułów przechodzi bez echa. Nie może być inaczej – trzeba do tego przywyknąć i pogodzić się z faktem, że nie damy rady w życiu przeczytać wszystkiego, co chcemy. Na przykład dzieł dramaturga wszech czasów - Szekspira. Oczywiście, kanon lektur zapewnił nam pewne podstawy, ale czy obecnie, gdy mamy tyle świetnych nowości na półkach – chce nam się sięgać po klasykę? Przyznam szczerze, że mi bardzo rzadko...

I nagle pojawia się seria, która łączy w sobie dwa światy. Z okazji 400. rocznicy śmierci Williama Szekspira (rok 2016), brytyjski wydawca Hogarth Press rozpoczyna projekt My Shakespeare. Zaprasza do współpracy znanych współczesnych autorów, którzy szekspirowskie historie piszą po swojemu. Przez kolejne dwa lata pisarze będą tworzyli Szekspira na nowo, a ja już czekam na wersję napisaną przez każdego z nich.

Wydawnictwo Dolnośląskie zaprosiło lubimyczytać.pl do objęcia patronatem serii książek i otrzymałam egzemplarz recenzencki pierwszej z nich. Zaciekawiona nietypowym eksperymentem bardzo szybko przesunęłam pozycję na pierwsze miejsce na półce Teraz czytam. Na początku streszczenie „Zimowej opowieści“ i rodząca się wątpliwość – przecież to spoiler! Już wiem, co się wydarzy, kto z kim będzie, jakie uczucia będą targać bohaterami i znam zakończenie. Czyli kompletny brak zaskakującej akcji...

Jakże mylne to było wrażenie! To, co Winterson zrobiła z historią Szekspira, rzuciło mnie na czytelnicze kolana. Przez szekspirowski pryzmat ukazała współczesne realia – wzruszając do łez i każąc mi śmiać się do rozpuku, a przy tym trzymając w napięciu do ostatniego zdania, i to pomimo tego, że znałam zakończenie.

Ważne rzeczy dzieją się przypadkiem. Tylko resztę da się zaplanować.

Morze trafnych cytatów, prostych i niebanalnych. Czytałam, a właściwie oglądałam poetyckie, i jednocześnie bardzo współczesne, pejzaże. Świetne dialogi między bohaterami i zaskakujące rozwiązania fabuły przenisionej do rzeczywistości – pomyślcie, jakie stanowisko w dzisiejszych czasach mógłby piastować król Poliksenes, a jakie jego przyjaciel Leontes? Nasuwa mi się stwierdzenie, które może zabrzmi nieco śmiesznie w odniesieniu do Szekspira: na rynku książki powiało świeżością. Ten eksperyment dodatkowo uwypuklił, jak niezwykle ponadczasowe dzieło powstało 400 lat temu. Już dawno żadna książka nie wywołała u mnie takiego spektrum uczuć i dlatego z czystym sumieniem daję jej najwyższą ocenę.

Jeanette Winterson postawiła bardzo wysoko poprzeczkę kolejnym autorom z Projektu Szekspir. Przepięknie wręcz namalowana książka. Teraz obrazy z „Przepaści czasu“ na stałe zagoszczą w moim odbiorze „Zimowej opowieści“, a jeśli ktoś kiedykolwiek mnie zapyta, o czym jest ten dramat Szekspira, to bez wahania odpowiem – o anielskich piórach.

Polecam. Winterson sprawiła, że odkryłam „Zimową opowieść“. Bardzo poruszające doświadczenie.

Izabela Sadowska