Szczerze mówiąc po "Mężczyźnie ze Stumilowego lasu" spodziewałam się czegoś więcej. Mocno metafizyczna i oderwana od rzeczywistości opowieść o synu jednego z najsłynniejszych pisarz dla dzieci.

Szczerze mówiąc po "Mężczyźnie ze Stumilowego lasu" spodziewałam się czegoś więcej. Mocno metafizyczna i oderwana od rzeczywistości opowieść o synu jednego z najsłynniejszych pisarz dla dzieci.

"Postać Krzysia okazała się prawdziwym sukcesem, prawdziwy Christopher sukcesem takim nie był..."

To najbardziej zadziwiająca książka jaką czytałam. Długo zastanawiałam się nie CZY, ale CO napisać.
Stumilowy las. Jaki jest? Liściasty? Iglasty? Mieszany? Jak go sobie wyobrażaliście jako dzieci, gdy czytaliście Kubusia?
A Krzyś? Któż nie chciał tak jak on mieć cudownych zabawek, z którymi można rozmawiać i przeżywać niezwykle przygody? Kto z nas nie marzył by przenieść się do Stumilowego Lasu? Czy można nie kochać Kubusia Puchatka? A jeśli jest się Krzysiem? Tym prawdziwym?
Każdy z nas choć raz marzył by nim być, ale nie on. Jak to jest być TYM Krzysiem? Jak daleko można odejść od demonów z dzieciństwa? Kiedy wyrasta się z Kubusia Puchatka? Powiecie, że nigdy. Tak. Nigdy, szczególnie gdy jest się Krzysiem. Koszmary dzieciństwa powracają każdego dnia. Jego życie nie było bajką.

Chris prowadzi księgarnię, ale nie sprzedaje w niej żadnych książek ojca. Tam nie kupicie bajeczki o przygodach Misia o Małym Rozumku. To taki jego sposób aby dorosnąć. Po doświadczeniach II wojny światowej próbuje żyć normalnie zmagając się z trudem wychowania autystycznego syna. Ci co znają biografię Milne'a wiedzą, że Christopher miał córkę nie syna. Więc o co tu chodzi?

Wszystko się zmienia, gdy Chris dostaje tajemniczy list od francuskiego studenta z Sorbony Gerrarda Hand'a, w którym zdradza on szczegóły jego życia, o których nikt nie mógł wiedzieć. Niespodziewanie też znajduje plakat z Kubusiem, będący zaproszeniem na wiec protestacyjny w roku 1968, zanim ów plakat zostanie wydrukowany. By rozwiązać tę zagadkę wyrusza do Paryża spotkać się z tajemniczym Gerrardem. I tu zaczyna się bajka dla dorosłych.
Bajka o Puchatku i jego przyjacielu Krzysiu jest piękna, prosta i wzruszająca. Prawdziwa historia Krzysia już taka bajkowa nie była.
W surrealistycznym świecie Christopher musi się zmierzyć z lękami dzieciństwa, obojętnością i tyranią ojca oraz widmem słodkiego Krzysia z bajki. Jawa miesza się tu ze snem. Przeszłość przenika teraźniejszość. Jeśli szukacie klasycznej powieści to tu jej nie znajdziecie. Jeśli szukacie biograficznej prawdy, porzućcie nadzieję.

Książka trudna i specyficzna w odbiorze, ale długo o niej nie zapomnicie. "Zamykasz oczy i świat znika...a może jesteś tylko bohaterem czyjejś bajki?"

"Postać Krzysia okazała się prawdziwym sukcesem, prawdziwy Christopher sukcesem takim nie był..."

To najbardziej zadziwiająca książka jaką czytałam. Długo zastanawiałam się nie CZY, ale CO napisać.
Stumilowy las. Jaki jest? Liściasty? Iglasty? Mieszany? Jak go sobie wyobrażaliście jako dzieci, gdy czytaliście Kubusia?
A Krzyś? Któż nie chciał tak jak on mieć cudownych...

Zupełnie nie moje klimaty. Oczekiwałam bajkowej albo baśniowej opowieści, z Kubusiem w tle. W zamian dostałam jakąś filozoficzną dekompozycję.

Moja opinia dostępna jest też na blogu :
https://dominika816.wixsite.com/bookspark/post/mężczyzna-ze-stumilowego-lasu
Zapraszam

Zupełnie nie moje klimaty. Oczekiwałam bajkowej albo baśniowej opowieści, z Kubusiem w tle. W zamian dostałam jakąś filozoficzną dekompozycję.

Moja opinia dostępna jest też na blogu :
https://dominika816.wixsite.com/bookspark/post/mężczyzna-ze-stumilowego-lasu
Zapraszam

Ocena "może być" wynika z faktu, że przeczytałam i nie wzbudziło we mnie żadnych konkretnych emocji, poza słabą obawą, że nie rozumiem połowy odniesień.
Opis w internecie był na tyle lakoniczny, że nie zauważyłam, że zabieram się za dzieło filozoficzne. Nie mam wiedzy i narzędzi do obsługi takich zabawek, niestety.

Ocena "może być" wynika z faktu, że przeczytałam i nie wzbudziło we mnie żadnych konkretnych emocji, poza słabą obawą, że nie rozumiem połowy odniesień.
Opis w internecie był na tyle lakoniczny, że nie zauważyłam, że zabieram się za dzieło filozoficzne. Nie mam wiedzy i narzędzi do obsługi takich zabawek, niestety.

W książce poruszonych jest wiele różnych, pozornie niepsujących ze sobą tematów; czytając chwilami zastanawiałam się o czym tak właściwie ona jest? Myślę, że treść jest tak różnorodna, że każdy po przeczytaniu może wybrać dla siebie co innego. Dla mnie przesłaniem tej książki jest to, że w życiu warto "wyruszyć na poszukiwanie Bieguna Północnego". Polecam

W książce poruszonych jest wiele różnych, pozornie niepsujących ze sobą tematów; czytając chwilami zastanawiałam się o czym tak właściwie ona jest? Myślę, że treść jest tak różnorodna, że każdy po przeczytaniu może wybrać dla siebie co innego. Dla mnie przesłaniem tej książki jest to, że w życiu warto "wyruszyć na poszukiwanie Bieguna Północnego". Polecam

Sądzę, że ten eksperyment literacki w pewnym momencie wymknął się spod kontroli. Co było celem autora? Chodzi o przekaz określonej treści czy może zabawa formą?

Myślę, że zabawa formą zabiła być może istotny przekaz myśli.

Czy czytelnik ma prawo mieć swoją wizję Stumilowego Lasu po przeczytaniu "Kubusia Puchatka", czy może jest jedna jedyna taka wizja?

Sądzę, że ten eksperyment literacki w pewnym momencie wymknął się spod kontroli. Co było celem autora? Chodzi o przekaz określonej treści czy może zabawa formą?

Myślę, że zabawa formą zabiła być może istotny przekaz myśli.

Czy czytelnik ma prawo mieć swoją wizję Stumilowego Lasu po przeczytaniu "Kubusia Puchatka", czy może jest jedna jedyna taka wizja?

Przeczytana bardzo szybko, dobrze się czytało, ale szału na mnie nie zrobiła. Ot taka miła, przyjemna lektura.

Przeczytana bardzo szybko, dobrze się czytało, ale szału na mnie nie zrobiła. Ot taka miła, przyjemna lektura.

Książka jest specyficzna i trudna w odbiorze - rzeczywistość miesza się tu z fikcją, pojawiają się rozważania filozoficzne i historia wydarzeń paryskich z 1968 r. Nie mam szczegółowej wiedzy na ich temat, dlatego trudno było mi się połapać w tym, co jest prawdą, a co fikcją literacką. Filozofią też się nie interesuję, więc postaci takie jak Guya Deborda nic mi nie mówiły. Prawdę mówiąc interesująca była dla mnie tylko ta część książki, która opowiadała o Christopherze i jego zmaganiach ze sobą, swoją przeszłością. Historia Gerarda nie niosła dla mnie żadnej treści.
"Mężczyzna ze Stumilowego Lasu" jest książką zdecydowanie nie dla mnie, jednak nie odradzam nikomu przeczytania jej, bo na pewno moja niewiedza wpłynęła na odbiór książki.

Książka jest specyficzna i trudna w odbiorze - rzeczywistość miesza się tu z fikcją, pojawiają się rozważania filozoficzne i historia wydarzeń paryskich z 1968 r. Nie mam szczegółowej wiedzy na ich temat, dlatego trudno było mi się połapać w tym, co jest prawdą, a co fikcją literacką. Filozofią też się nie interesuję, więc postaci takie jak Guya Deborda nic mi nie mówiły....

Byłam przygotowana na biografię. Otrzymałam zupełnie coś innego. Nie jest to łatwa lektura i nie do każdego przemówi. Czytelnik znajduje się w pętli, w której teraźniejszość krzyżuje się z wyobraźnią, snem. Słowa stanowią wskazówkę, która doprowadzi Czytelnika na senny Biegun Północny, a wszystko to zaczęło się od Kubusia Puchatka.

Dwóch mężczyzn. Dwie perspektywy. Drogi, które się łączą. Christopher Milne, syn znanego pisarza, autora mojej ulubionej bajki, czyli Kubusia Puchatka. Jednak życie Chrisa jak się okazuje, było dalekie od bajki. Chris nie miał dobrych kontaktów z ojcem. Walczył podczas II wojny światowej. Chris jest właścicielem księgarni, w której nie znajdziecie książek dla dzieci. Absolutnie nie. Chris ma kochającą żonę i synka, który cierpi na autyzm. Życie Christophera to rutyna. Wszystko ma swój porządek, określony czas. Jednak ta rutyna, stopniowo zaczyna być burzona przez dziwne, magiczne zdarzenia, które trudno wyjaśnić. Chris czuje się jak we śnie. Nie wie, czy to co się teraz dzieje, jest realne.

Gerrard mieszka w Paryżu. Studiuje w czasach, które zmieniły Paryż - strajki studentów, hasła dotyczące wolności. Gerrard stracił ojca - popełnij samobójstwo. Było to wydarzenie, które stało się tykająca bombą w życiu chłopaka. Gerrard wierzy, że wszystkie odpowiedzi ukryte zostały w snach, a podstawę do ich odkrycia stanowi Kubuś Puchatek - bajka, która zawiera tak wiele nieodkrytych przekazów.

Wkrótce losy Chrisa i Gerrarda się krzyżują. Mężczyźni poszukują odpowiedzi. Odpowiedzi, które znajdują się w snach, a wskazówką jest Kubuś Puchatek.

"Mężczyzna ze Stumilowego Lasu" to nie jest biografia. Nie dowiemy się z tej książki, szczegółowych informacji o życiu Chrisa. Lektura trudna w odbiorze. Przede wszystkim dlatego, że skupia się wokół polityki i wydarzeń, które miały miejsce w Paryżu w 1968 roku, a także wokół filozofii. Niestety, przez to, że nie posiadałam szczególnej wiedzy na temat historii Paryża i wydarzeń opisanych w książce - nie miałam odpowiedniego odniesienia. Polityka również mnie za bardzo nie interesowała. Przez to czytanie książki szło mi bardzo opornie, a lektura była nużąca. Czytając, czułam się zagubiona. Trudno było mi się połapać w rozważaniach filozoficznych, momentami nie wiedziałam, jakie wydarzenia mają rzeczywiście miejsce, a co jest tylko wyobrażeniem.

Piękna okładka, niestety treść absolutnie nie dla mnie. Myślę, że "Mężczyzna ze Stumilowego Lasu" jest dla osób, które interesują się historią oraz wydarzeniami politycznymi (w Paryżu) - książka może okazać się ciekawą i wartościową lekturą, może zostać doceniona.

Byłam przygotowana na biografię. Otrzymałam zupełnie coś innego. Nie jest to łatwa lektura i nie do każdego przemówi. Czytelnik znajduje się w pętli, w której teraźniejszość krzyżuje się z wyobraźnią, snem. Słowa stanowią wskazówkę, która doprowadzi Czytelnika na senny Biegun Północny, a wszystko to zaczęło się od Kubusia Puchatka.

Dwóch mężczyzn. Dwie perspektywy. Drogi,...

Uff, ciężko było, ale dałam radę. Ta książka to jak walka Dawida z Goliatem. Dorosły Krzyś (Chris),nie wolny od problemów rodzinnych, ale wiodący raczej spokojne życie księgarza w brytyjskim miasteczku nad rzeką Dart rzucony do Paryża w wir protestów studenckich w 1968 roku to mieszanka wybuchowa. Czytając tę książkę nie wiedziałam właściwie, w której fazie wybuchu się znajduję: przed, po czy może w trakcie. I taki mętlik w głowie pozostał mi także po jej lekturze. Nie była to ani książka biograficzna, ani historyczna, ani filozoficzna, czyli po prostu nijaka. Szkoda czasu.

Uff, ciężko było, ale dałam radę. Ta książka to jak walka Dawida z Goliatem. Dorosły Krzyś (Chris),nie wolny od problemów rodzinnych, ale wiodący raczej spokojne życie księgarza w brytyjskim miasteczku nad rzeką Dart rzucony do Paryża w wir protestów studenckich w 1968 roku to mieszanka wybuchowa. Czytając tę książkę nie wiedziałam właściwie, w której fazie wybuchu się...