„Pomóż mi sobie przypomnieć” to romans, którego potrzebowałam. Z reguły unikam wątku amnezji w książkach, ale stwierdziłam, że tej dam szansę i nie zawiodła mnie.

Powieść ma w sobie powiew świeżości. Niby pewnych rzeczy dało się domyślić wcześniej, ale sama konstrukcja historii nie przypominała mi żadnej innej, którą kiedyś czytałam. Bardzo mi się to podobało, bo ostatnio ten gatunek stał się dla mnie strasznie schematyczny, a to była miła odmiana.

Wątek amnezji został poprowadzony bardzo dobrze i dostarczył mi wielu emocji. Było mi strasznie żal dziewczyny, czułam jej frustrację i gniew na samą siebie. Odczuwałam także bezsilność i rozpacz Spencera, który został zmuszony do okłamywania jedynej kobiety, jaką pokochał i ukrywania przed nią ich związku.

Historia nie jest jednak tylko smutna i bolesna. Mamy tutaj także wiele radosnych, a czasami nawet zabawnych scen, które poprawiły mi humor. Szczególnie pewna grupa dzieciaków przypadła mi do gustu i rozweseliła mnie.

Podobał mi się też wątek z szukaniem zabójcy. Co prawda był on poboczny, ale dzięki małomiasteczkowemu klimatowi tej historii, dodawał specyficznego charakteru książce. W społeczności, gdzie każdy każdego zna, mordercą może być doskonale znany nam sąsiad. Brielle nie miała pojęcia, komu może ufać, a dodatkowo luki w jej pamięci wszystko utrudniały.

Książka dostarczyła mi mnóstwa wrażeń, czym przewyższyła wszelkie moje oczekiwania. Bawiłam się przy niej wyśmienicie i szczerze mogę Wam ją polecić.

„Pomóż mi sobie przypomnieć” to romans, którego potrzebowałam. Z reguły unikam wątku amnezji w książkach, ale stwierdziłam, że tej dam szansę i nie zawiodła mnie.

Powieść ma w sobie powiew świeżości. Niby pewnych rzeczy dało się domyślić wcześniej, ale sama konstrukcja historii nie przypominała mi żadnej innej, którą kiedyś czytałam. Bardzo mi się to podobało, bo ostatnio...