"Pasodoble śmierci" to dobry przykład realizacji wyznawanej przez twórcę zasady niezależności własnych sądów i nieskrępowania w mówieniu tego, co uważamy za prawdę na dany temat. Jest to szczególnie istotne z uwagi na rodzaj problematyki, jaką wybrał autor. Corrida ma bowiem w literaturze i sztuce hiszpańskiej starą i bogatą tradycję, przy czym rozliczni autorzy, dotykający piórem lub pędzlem tego narodowego tematu, robili to w celu sławienia piękna i grozy widowiska, które na Półwyspie Iberyjskim powtarzane jest z niczym nie zmąconą regularnością co najmniej od czasów mauretańskich. Z długiej listy nazwisk hiszpańskich malarzy, poetów, powieściopisarzy i dramaturgów warto wymienić przynajmniej te najbardziej znaczące: Goya i Picasso, Gondora i Quevedo, Lope de Vega i Calderon de la Barca, Garcia Lorca i Blasco Ibanez, Benavente i Sastre.
Podejmując temat tak bardzo wyeksploatowany w literaturze, Lera robi ów krok demistyfikując corride do końca, pozbawiając ją otoczki fałszywego romantyzmu, obnażając rządzące nią brudne interesy, chciwość impresariów żerujących na naiwności i ambicjach młodych adeptów tauromachii, egoizm i obojętność tłumu, brutalnie traktowane zwierzęcia przed wprowadzeniem go na arenę. Bohater powieści (...) nie kryję swojej niechęci do corridy, obrzydzenia, jakie w nim budzą poniżające warunki uprawiania zawodu przez początkujących toreadorów. Jedynym powodem, jaki mu karzę stanąć na arenie, jest strach przed głodem: woli ryzykować życie, niż wegetować w nędzy i ubóstwie.