Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewątpliwie w dziełach tego pisarza tkwi geniusz, jednak jak dla mnie trochę za dużo "oldschoolu", jeżeli idzie o samą formę. Klimat większości opowiadań jest po prostu genialny, to akurat trzeba przyznać. Problem w tym, że takie sprawy jak: zredukowanie roli dialogów do absolutnego minimum, chirurgiczna wręcz skrupulatność w opisach (nawet tych niespecjalnie istotnych dla głównej fabuły), stosunkowo nie wiele akcji, biorąc pod uwagę ilość treści, znacząco utrudniają czytelnikowi chłonięcie tych niesamowitych historii. Ewidentnie, autor nie był nastawiony na sukces komercyjny, tak przynajmniej wynikałoby z jego strasznie ciężkiego stylu dla - bądź co bądź - literatury rozrywkowej. Samo wydanie również mnie absolutnie nie zachwyciło. Zbiór opowiadań to też swego rodzaju kompozycja, według mnie niektóre opowiadania kompletnie do siebie nie pasują albo może po prostu źle ustalona kolejność sprawia takie wrażenie. Poza tym, 30 stron posłowia, przy tak niewielkim druku - sprawiającym problemy nawet ludziom o zdrowym wzroku - to chyba lekka przesada. Podsumowując, koneserom literatury grozy poleciłbym, bo Lovecraft to jednak legenda, jego umiejętności mogą budzić respekt. Inni jednak raczej nie mają tutaj czego szukać, gdyż może okazać się trochę nudnawo.

Niewątpliwie w dziełach tego pisarza tkwi geniusz, jednak jak dla mnie trochę za dużo "oldschoolu", jeżeli idzie o samą formę. Klimat większości opowiadań jest po prostu genialny, to akurat trzeba przyznać. Problem w tym, że takie sprawy jak: zredukowanie roli dialogów do absolutnego minimum, chirurgiczna wręcz skrupulatność w opisach (nawet tych niespecjalnie istotnych dla...

Początek zwiastuję naprawdę ciekawą lekturę, jednak im dalej, tym brutalniej dochodziło do mnie to, że moja nadzieja na świetną, nacechowaną wątkami okultystycznymi powieść, jest tylko przysłowiową "matką głupich". Ciekawy pomysł, fajny klimat, ale zdecydowanie można było się bardziej wysilić. Moim skromnym zdaniem, gdyby książka miała nie niecałe 200, a 300/350 stron, byłoby znacznie lepiej. Czasami warto troszeczkę skrupulatniej wprowadzić czytelnika w świat grozy, stopniować napięcie, ponieważ to ono, nie potwory ani krew, budzi niepokój i podziw.

Początek zwiastuję naprawdę ciekawą lekturę, jednak im dalej, tym brutalniej dochodziło do mnie to, że moja nadzieja na świetną, nacechowaną wątkami okultystycznymi powieść, jest tylko przysłowiową "matką głupich". Ciekawy pomysł, fajny klimat, ale zdecydowanie można było się bardziej wysilić. Moim skromnym zdaniem, gdyby książka miała nie niecałe 200, a 300/350 stron,...

Czytając kryminały tego typu myślisz sobie: "Jak to klawo być prywatnym detektywem." Niewątpliwie "Smak Ryzyka" jest bardzo przyjemną lekturą. Bohater może budzić sympatie, a jego niespodziewane śledztwo, rozkręcające się z każdym kolejnym rozdziałem, ewidentnie wciąga. Słoneczna Grecja została przedstawiona w tej książce naprawdę smakowicie, a opisy różnych warstw społecznych, z którymi miał do czynienia Lobo, bezbłędnie informują czytelnika o jego sytuacji. Zakończenie napisane bardzo dobrze, sensowne i wręcz banalnie proste, choć, co chyba w tym wszystkim najlepsze, ciężko się go domyślić. Podsumowując, nie jest to arcydzieło, lecz wyraźnie widać, że pan Jones zna się na swojej robocie. Polecam.

Czytając kryminały tego typu myślisz sobie: "Jak to klawo być prywatnym detektywem." Niewątpliwie "Smak Ryzyka" jest bardzo przyjemną lekturą. Bohater może budzić sympatie, a jego niespodziewane śledztwo, rozkręcające się z każdym kolejnym rozdziałem, ewidentnie wciąga. Słoneczna Grecja została przedstawiona w tej książce naprawdę smakowicie, a opisy różnych warstw...