Długo czekała na mnie na półce ta powieść, odkładana ze względu na obszerność, no i oczywiście trudną tematykę. Ale jedno z moich postanowień na ten rok to mierzyć się z wiecznie odkładanymi lekturami i przestać się wstydzić, że nie czytałam, jeśli od dawna planuję i generalnie bardzo chcę.
Powieść... niesamowita, niezwykła. Bardzo trudno mi ją jednoznacznie zrezenzować, bo tak wiele skrajnych emocji przeżywałam w trakcie lektury. Początek zupełnie mnie nie porwał i zastanawiałam się, czy sięgnięcie po tę książkę na początku roku było dobrym pomysłem. Ale do czasu. W tę powieść trzeba całkowicie wejść, zagłębić się w ten świat, odsunąć oczekiwania i stanąć na korytarzu szpitala onkologicznego gdzieś w ZSRR w roku 1955. Sołżenicyn tak potrafi konstruować rzeczywistość, że ostatecznie nie jest to wcale trudne. Przeniosłam się tam więc i podążyłam za krążącym wszędzie Kostogłotowem, coraz bardziej wku*wiona na bezsensowne totalitaryzmy, na małość człowieka w obliczu wielkiej władzy, na zmanipulowane jednostki, które wspierają reżimy.
Ale chyba najbardziej przejmująca była dla mnie końcówka powieści, kiedy wysiedlona z Leningradu Jelizawieta Anatoljewna wyrzuca Kostogłotowi: "po co mamy czytać Annę Kareninę? Po co? Gdzie mogę przeczytać o nas, o nas? Kiedy? Dopiero za sto lat?". Poruszyło mnie to, jak bardzo trafnie podsumowuje to ZSRR, ale także współczesną Rosję - na pokaz zapraszamy do teatru na wspaniałą Annę Kareninę, a obywateli wtrącamy do łagrów.
Końcówka powieści jest naprawdę piękna. Oleg wychodzi ze szpitala i jest wczesna wiosna. A ponieważ jestem w tej powieści zanurzona już po uszy, czuję zapach budzącego się życia i razem z nim podziwiam ponowne narodzenie, prezent od losu, "dodatkowe, darowane życie". Obserwuję z uwagą najmniejsze ludzkie gesty, cieszę się z pysznego szaszłyka, podziwiam wschód słońca, z radością jadę tramwajem. Z tego właśnie zbudowane jest nasze życie i tylko od nas zależy, czy się nad nim zachwycimy, czy przemkniemy przez nie, nie zauważywszy jego uroku.

Długo czekała na mnie na półce ta powieść, odkładana ze względu na obszerność, no i oczywiście trudną tematykę. Ale jedno z moich postanowień na ten rok to mierzyć się z wiecznie odkładanymi lekturami i przestać się wstydzić, że nie czytałam, jeśli od dawna planuję i generalnie bardzo chcę.
Powieść... niesamowita, niezwykła. Bardzo trudno mi ją jednoznacznie zrezenzować,...