Każda z tych rozmów musiała trwać najwyżej kilka minut. co zresztą nie dziwi bo Edward Raczyński miał wtedy już ponad 90 lat. Czyta się więc to bardzo szybko. Pod względem treści to nie ma tu jej może zbyt wiele ale to co naprawdę ciekawe - jest. Jest mianowicie o nastrojach i rozgrywkach wśród emigracji w latach 1940-1941. Jest także sporo o tym jak bardzo słabo Polacy, szczególnie w kraju, byli poinformowani o tym, jak faktycznie stoją polskie sprawy w polityce światowej. I jak podejmowali decyzje kompletnie oderwane od tejże, faktycznej sytuacji.
(Nota bene: jak już ktoś próbował Polaków w kraju poinformować o tym jak faktycznie sprawy się mają to próbowali go zabić - vide Józef Hieronim Retinger).
Inna sprawa, że nawet politycy w Londynie nie bardzo rozumieli co się dzieje, zważywszy na bardzo słabe rozpowszechnienie znajomości języka angielskiego.

Podoba mi się bardzo to, że Edward Raczyński nie da się podpuszczać Żenczykowskiemu, który próbuje go namówić do mówienia złych rzeczy o wybranych ludziach.

Nie podoba mi się to, że panowie kończą ten cykl rozmów tradycyjnym, polskim "możemy być z siebie dumnymi!". Oczekiwałbym po nich raczej jakiejś refleksji, że skoro nie byliśmy żadną miarą zmienić biegu zdarzeń, to może chociaż powinniśmy jakoś zminimalizować straty, albo zahibernować, albo coś jeszcze innego. No ale rozmowy toczyły się w latach 80-tych i chyba jeszcze za wcześnie było na to, żeby otwarcie mówić, czy dało się Związkowi Radzieckiemu choć trochę zamydlić oczy.

Każda z tych rozmów musiała trwać najwyżej kilka minut. co zresztą nie dziwi bo Edward Raczyński miał wtedy już ponad 90 lat. Czyta się więc to bardzo szybko. Pod względem treści to nie ma tu jej może zbyt wiele ale to co naprawdę ciekawe - jest. Jest mianowicie o nastrojach i rozgrywkach wśród emigracji w latach 1940-1941. Jest także sporo o tym jak bardzo słabo Polacy,...