Jak w gąszczu premier zwrócić uwagę czytelnika? Rynek książki jest dość prosty w obsłudze. Są premiery, które cichaczem wchodzą na półki i gdy czytelnik sięgnie po nie po kilku latach, nawet nie będzie kojarzył okładki. A są takie, które już na kilka tygodni przed debiutem w księgarniach wyskakują zewsząd. I tym właśnie tytułem jest „Niewidzialne życie Addie LaRue”. Książka, która już na starcie podbiła serca wszystkich „okładkowych srok”.

Ale za, nie ukrywajmy, doskonałą oprawą graficzną stało też równie dobrze znane nazwisko. Victoria Schwab to nie byle kto. Polskim czytelnikom dała się już poznać w pełnych akcji seriach fantasy dla starszych i młodszych moli książkowych. Pisarka wielokrotnie pokazywała, że schematy w literaturze są jej dość obce. Potrafiła zachwycić swoich wielbicieli różnymi wersjami Londynu, a także stworzyć historię, w której główne role grają nie rycerze w lśniących zbrojach, ale właśnie typy spod ciemnej gwiazdy. Tym razem sięgnęła po dość znany, co do niej niepodobne, motyw. No właśnie, bo kto nie chciałby żyć wiecznie?

Addie LaRue to dziewczyna jakich wiele. W XVIII-wiecznej Francji nie ma zbyt wielu perspektyw. Gdy rodzice, którzy oczekują, że podobnie jak inne dziewczęta w jej wieku w końcu założy rodzinę, znajdują jej idealnego w ich mniemaniu kandydata na męża, Addie decyduje się na rozpaczliwe rozwiązanie. Ratuje się ucieczką, w której trakcie popełnia niewyobrażalny błąd.

„Nie chcę należeć do nikogo innego, tylko do samej siebie. Chcę być wolna. Żyć, tak jak chcę, znaleźć własną drogę, kochać albo być sama, ale tylko z własnego wyboru. Jestem zmęczona brakiem wyboru, przerażona latami, które przeciekają mi przez palce. Nie chcę umrzeć tak, jak żyłam, bo to żadne życie”.

Addie zawiera iście faustowski pakt z diabłem. Otrzymuje to, czego tak bardzo pragnie – czas. Jednak traci o wiele więcej. Każdy, kogo główna bohaterka spotka czy nawet pokocha, prędzej czy później w końcu o niej zapomni. Wystarczy odwrócić wzrok bądź zapaść w sen, a wspomnienie o niej w końcu zniknie.

To książka zupełnie inna od tych, które Schwab pisała wcześniej. Miłośnicy jej pióra po pierwszych kilkudziesięciu stronach mogą zacząć zastanawiać się nad jej ogromnym fenomenem. Bo w porównaniu do poprzednich powieści tej autorki, w tej nic się nie dzieje. Bo i nie o akcję tutaj chodzi. Ta powieść przepełniona jest smutkiem, goryczą i zwątpieniem. Victoria Schwab w dogłębny i momentami bezlitosny sposób obnaża lęki współczesnego społeczeństwa, młodych ludzi, którym podobnie jak Addie życie przecieka przez palce. Którzy czują za dużo  podobnie jak Henry. Którzy szukają sobie miejsca w świecie, który wydaje się ich odrzucać.

Nie ma tu też dużo z fantastyki. Schwab skupia się na aktualnych uczuciach swoich bohaterów, ich wyborach i potencjalnych konsekwencjach ich decyzji. Autorka powoli snuje swoją baśń i gdy dociera do nas, jakie zakończenie jest przed nami, jest już za późno. To książka, która czaruje nie tylko swoim niecodziennym i pięknym językiem, ale również główną bohaterką. Addie LaRue kradnie całą scenę. To dziewczyna z krwi i kości. Popełnia błędy, a jednocześnie jest w pewnym stopniu nieugięta. Momentami można powiedzieć, że po prostu uparta jak osioł. A jednocześnie ma takie same pragnienia jak większość współcześnie młodych ludzi: potrzebę zaistnienia, zostawienia po sobie jakiegoś znaczącego śladu, przeżycia jak najwięcej tylko i wyłącznie na własnych warunkach.

Mam wrażenie, że ta książka za kilka lat wciąż będzie czytana, a jej przesłanie zapewne nigdy się nie zestarzeje. Może stać się ona klasykiem pokolenia dzisiejszych młodych ludzi, którzy błądzą w tym współczesnym, pędzącym na łeb na szyję świecie i podobnie jak Addie pragną tylko jednego – czasu.

Kinga Kolenda