Już dawno tak bardzo nie męczyłam się nad jedną książką , a jest to stwierdzenie osoby, która przebrnęła przez teksty czołowych antropologów kultury (wierzcie mi to mówi wiele). Mesjasz, choć z początku wydaje się być powieścią intrygującą z upływem stron staje się nawet nie tyle męczący, co denerwujący. Narracja jest prowadzona przez kilka postaci. Nie do końca jasne jest zresztą, jaką rolę mają one spełnić w całym zaistniałym zamieszaniu. Poza tym głęboki kontekst kulturowy oraz wrzucenie przez autorów odniesień do informatyki mogą trochę skomplikować odbiór.
Być może sam fakt, że nie zgadzam się z porównaniem koła reinkarnacji do systemu komputerowego i całej tej historyjki o formatowaniu dysku, kiedy pojawia się problem z wirusem (choroba umysłowa, która nawiedziła podniebną krainę) po prostu mnie nie przekonują.
Na domiar złego sam sposób, w jaki napisana została powieść męczy. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że wymagało tego nakreślenie realiów, w jakich zorała osadzona fabuła, ja jednak nie jestem w stanie ocenić tej decyzji pozytywnie.
W ogólnym rozrachunku muszę przyznać, że choć książka miała swoje lepsze momenty, to nie były one w stanie zrekompensować masy minusów, na których wypisywanie nie mam nawet chęci.
Możliwe, że tak negatywna opinia wynika z mojej ignorancji lub braku zrozumienia założeń pisarzy jednak na ten moment jestem w stanie jedynie stwierdzić, że z powieści nie wyniosłam ani jakiejś głębszej nauki ani lepszego zrozumienia starożytnej kultury chińskiej.
Książki nie polecam. No chyba, że tym czytelnikom, którzy chcą wypróbować swoją wytrzymałość wobec wymagającej lektury.

Już dawno tak bardzo nie męczyłam się nad jedną książką , a jest to stwierdzenie osoby, która przebrnęła przez teksty czołowych antropologów kultury (wierzcie mi to mówi wiele). Mesjasz, choć z początku wydaje się być powieścią intrygującą z upływem stron staje się nawet nie tyle męczący, co denerwujący. Narracja jest prowadzona przez kilka postaci. Nie do końca jasne jest...