Dałam ocenę "dobra", bo to trochę z punktu widzenia adresata. Tak przynajmniej usiłowałam na nią spojrzeć. Dodałam szczyptę wspomnień z pierwszej lektury dawno, dawno temu...
Dorosły nie powinien czytać takich książek, zwłaszcza jak je pamięta z dzieciństwa. Teraz bowiem niemal wszystko było nie tak. Na tytułową nianię Mary Poppins patrzymy oczami dwojga dzieci, którymi się opiekuje. I to mimo, iż nie one są narratorami! Karkołomny wyczyn! Niania jest opryskliwa, oschła, nie wiadomo, dlaczego dzieci od razu ją ...pokochały, zaczęły wielbić. Potem, kiedy - niby niechcący - wprowadza je w swój drugi, czarodziejski świat, zachwyt ów można trochę zrozumieć.
Razi mnie taki sposób tłumaczenia, w którym nazwiska ludzi pozostały w brzmieniu angielskim, zaś imiona dzieci i innych osób - polskim i to wielce zdrobniałym. Do tego nazwy niektórych domów, różnych miejsc w okolicy mają wyszukane nazwy. Powiedzmy jednak, że dzieci je tak nazwały, choć z niczego to nie wynika. Niejasny jest status rodziny, w której mama chyba nie pracuje i nie wiadomo, dlaczego nie może się zajmować dziećmi. Rodzina zaś zatrudnia sporo służby, nawet ogrodnika i czyściciela butów głowy domu, ale taż głowa domu chodzi codziennie do pracy, niczym urzędnik.
Fakt, usprawiedliwia takie przedstawienie świata wspomniana dziecięca perspektywa.
Po prostu - ta powieść o niani z dywanikową torebką chyba się ciut zestarzała. Dla kogo jest dzisiaj przeznaczona? Chyba wyłącznie dla dziewczynek, ale nieco starszych, niż dwójka dzieci. Kilkulatków chyba nie zainteresuje.

Dałam ocenę "dobra", bo to trochę z punktu widzenia adresata. Tak przynajmniej usiłowałam na nią spojrzeć. Dodałam szczyptę wspomnień z pierwszej lektury dawno, dawno temu...
Dorosły nie powinien czytać takich książek, zwłaszcza jak je pamięta z dzieciństwa. Teraz bowiem niemal wszystko było nie tak. Na tytułową nianię Mary Poppins patrzymy oczami dwojga dzieci, którymi się...