Lepsza niż "Alicja w krainie czarów", ale mimo wszystko bez szału. Mamy kolejny, surrealistyczny sen Alicji, w którym dziewczynka dostaje się do świata po drugiej stronie lustra. Jest on nieco inaczej urządzony, i Alicja konfrontuje z nim swój znany świat. Spotyka tam gadające kwiaty, Czerwoną i Białą Królową, Czerwonego i Białego Króla, Tweedleduma i Tweedledee'ego, Komara, Owcę, Humpty'ego Dumpty'ego, Hattę, Czerwonego i Białego Rycerza. Całość miała być metaforą gry w szachy, czego finałem była koronacja Alicji. Bywały momenty zabawne, choć rzadko.

Lepsza niż "Alicja w krainie czarów", ale mimo wszystko bez szału. Mamy kolejny, surrealistyczny sen Alicji, w którym dziewczynka dostaje się do świata po drugiej stronie lustra. Jest on nieco inaczej urządzony, i Alicja konfrontuje z nim swój znany świat. Spotyka tam gadające kwiaty, Czerwoną i Białą Królową, Czerwonego i Białego Króla, Tweedleduma i Tweedledee'ego,...

Jako dorosły zbyt skupiam się na tym,że niektóre rzeczy są abstrakcyjne i trudne do wyobrażenia.Szkoda,że nie czytałem tego jako dziecko.

Jako dorosły zbyt skupiam się na tym,że niektóre rzeczy są abstrakcyjne i trudne do wyobrażenia.Szkoda,że nie czytałem tego jako dziecko.

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca.

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca.

Dla mnie rzeczy wyjątkowa, do której lubię wracać. Kanon literatury i inspiracja dla wielu twórców, jednocześnie rzecz zupełnie osobna od innych pomników XIX-wiecznej literatury dziecięcej („Kinder- und Hausmärchen” braci Grimm czy baśni Hansa Christiana Andersena).

Od czasu do czasu warto sobie odświeżyć, żeby odkryć kto jeszcze, oprócz Jamesa Joyce'a, C.S. Lewisa, Philipa K. Dicka, Jefferson Airplane, The Beatles, Radiohead, Latającego Cyrku Monty Pythona czy braci (sióstr) Wachowskich znalazł inspirację w dziele sprzed półtora wieku. Przy okazji skarbnica przezabawnych powiedzonek, które nie wiem ile razy powtarzane mnie śmieszą: „Gdyby dorosło stałoby się potwornie brzydkim dzieckiem, ale świnią jest całkiem przystojną”.

Dla mnie rzeczy wyjątkowa, do której lubię wracać. Kanon literatury i inspiracja dla wielu twórców, jednocześnie rzecz zupełnie osobna od innych pomników XIX-wiecznej literatury dziecięcej („Kinder- und Hausmärchen” braci Grimm czy baśni Hansa Christiana Andersena).

Od czasu do czasu warto sobie odświeżyć, żeby odkryć kto jeszcze, oprócz Jamesa Joyce'a, C.S. Lewisa, ...

Był to drugi tom o dziewczynce noszącej imię: Alicja. Autor przyjął rozgrywkę partii szachów za tło powieści. Figurom i pionkom przyznał osobliwe nazwy. Główna bohaterka była po prostu Białym Pionkiem. Powieść okazała się słabszą od pierwszego tomu (czyli od "Alicji w Krainie Czarów") i przyznałem jej 5,5 gwiazdki, ale że musiałem określić się do liczb całkowitych, to ją zaniżyłem, więc dałem 5 gwiazdek (czyli książka przeciętna).

Był to drugi tom o dziewczynce noszącej imię: Alicja. Autor przyjął rozgrywkę partii szachów za tło powieści. Figurom i pionkom przyznał osobliwe nazwy. Główna bohaterka była po prostu Białym Pionkiem. Powieść okazała się słabszą od pierwszego tomu (czyli od "Alicji w Krainie Czarów") i przyznałem jej 5,5 gwiazdki, ale że musiałem określić się do liczb całkowitych, to ją...

Chorej powieści cd. Koszmarek.

Chorej powieści cd. Koszmarek.

Czy ja już pisałam, że mam słabość do Alicji?:) pewnie tak, przy recenzji Alicji w Krainie Czarów, którą doskonale znałam. Tym razem jednak sięgnęłam po drugą część, której - przyznaję bez bicia nigdy nie czytałam. I od razu powiem, cieszę się że ten błąd został naprawiony, gdyż Po drugiej stronie lustra zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie i bawiłam się przy niej przednio. I proszę mi nie mówić, że za stara już jestem na bajki - bajki w takim wydaniu to ja mogłabym czytać nieustannie, gdyż jest w nich wszystko to czego oczekuję po literaturze - humor, odrobina ironii, absurdalne, wręcz surrealistyczne pomysły, zabawa słowem, finezja i ponadczasowość przekazu. Tym razem Alicja nie wpada do króliczej nory, ale poznaje świat za lustrem, a w nim znowu nie brak wrażeń a tu pojawi się i Biała i Czerwona Królowa, i Tweedledum, i Tweedledee, i Humpty Dumpty i Jabberwocky. Śmietanka cudownych postaci, które zrodzić się mogły nie tylko w dziecięcym śnie. I pomyśleć, że po ponad 100 latach od napisania tej bajki nic nie traci ona na aktualności. Aha i tłumaczenie Macieja Słomczyńskiego - majstersztyk!!!

Czy ja już pisałam, że mam słabość do Alicji?:) pewnie tak, przy recenzji Alicji w Krainie Czarów, którą doskonale znałam. Tym razem jednak sięgnęłam po drugą część, której - przyznaję bez bicia nigdy nie czytałam. I od razu powiem, cieszę się że ten błąd został naprawiony, gdyż Po drugiej stronie lustra zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie i bawiłam się przy niej...

Przeczytałam wydanie Czytelnika z 1972 roku, w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego, pod tytułem "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra". Zupełnie inna od poprzedniej części - więcej abstrakcji, absurdu typowego dla snu. Zdarza mi się bardzo często, że dopóki śnię, fabuła jest spójna i ma sens, natomiast po przebudzeniu, kiedy układam ją sobie w głowie, mam wrażenie że każdy element jest z innego zestawu puzzli i nie da się ich połączyć w całość. Taka jest właśnie kraina po drugiej stronie lustra. Moim absolutnym ulubieńcem jest owca i wszystko co się przydarzyło Alicji w jej towarzystwie. Wspaniałe! Ale ja od zawsze mam skłonności do uciekania myślami w świat fantazji, więc nic dziwnego, że w świecie Lewisa Carrolla czuję się jak u siebie w głowie.

Przeczytałam wydanie Czytelnika z 1972 roku, w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego, pod tytułem "O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra". Zupełnie inna od poprzedniej części - więcej abstrakcji, absurdu typowego dla snu. Zdarza mi się bardzo często, że dopóki śnię, fabuła jest spójna i ma sens, natomiast po przebudzeniu, kiedy układam ją sobie w głowie, mam...

W ciągu tych kilku minionych dni zmagałam się z książką autorstwa Lewisa Carrolla pod tytułem „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra”. Publikacja ta jest drugim tomem opowieści o przygodach Alicji. Tym razem jednak główna bohaterka przenosi się do świata po drugiej stronie lustra. Okazuje się, że kraina całkowicie różni się od jej znanego otoczenia. Gdy zaczynałam czytać tą książkę byłam już po seansie filmowym. I spodziewałam się, że choć odrobinę ekranizacja będzie miała wątków z książki. Jednakże producenci filmowi w ogóle nie zaczerpnęli choć jednego fragmentu powieści Carrolla. Chociaż nie pojawiło się przejście Alicji na drugą stronę lustra i w końcu można było poznać Tweedleduma i Tweedledeego. Ale to są jedyne podobieństwa między filmem a książką.
Podsumowując „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra” nie przypadła mi ta książka do gustu. Chyba niepotrzebnie nastawiłam się za bardzo, że będzie chodź odrobinę podobna do filmu. Nie spodziewałam się, że producenci aż tak polecą po bandzie, że w ogóle nie ma podobieństw do książki. Czy polecam tą książkę? Ciężko jest mi powiedzieć. Pierwszy raz w swoim życiu nie wiem czy warto przeczytać tą książkę.

W ciągu tych kilku minionych dni zmagałam się z książką autorstwa Lewisa Carrolla pod tytułem „O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra”. Publikacja ta jest drugim tomem opowieści o przygodach Alicji. Tym razem jednak główna bohaterka przenosi się do świata po drugiej stronie lustra. Okazuje się, że kraina całkowicie różni się od jej znanego otoczenia. Gdy...

Hmmm.. co by tu powiedzieć, jest to bardzo osobliwa książka. Czytałam ją córce i cały czas się zastnawiałam, co Lewis Carroll brał podczas pisania tej książki. Jeszcze pierwsza część, choć też pokręcona, jednak bardziej się kupy trzymała, natomiast ta już kompletnie nie. Według mnie to nie jest książka dla dzieci, dla dorosłych w sumie też nie. Bardzo dziwna. Niezbyt nam się podobała.

Hmmm.. co by tu powiedzieć, jest to bardzo osobliwa książka. Czytałam ją córce i cały czas się zastnawiałam, co Lewis Carroll brał podczas pisania tej książki. Jeszcze pierwsza część, choć też pokręcona, jednak bardziej się kupy trzymała, natomiast ta już kompletnie nie. Według mnie to nie jest książka dla dzieci, dla dorosłych w sumie też nie. Bardzo dziwna. Niezbyt nam...