Chyba należę do grona nielicznych, którzy lubią Chizmera. Wiele w internecie opinii, że wydaje sam siebie i jest trochę grafomanem, a ja absolutnie nie odnoszę takiego wrażenia. Niemniej jednak wracając do sedna, drugi tomik z serii o Gwendy to autonomiczna opowieść, w której nie brał tym razem Stephen King. Co jest fascynujące to fakt, że właśnie King udostępnił innemu autorowi klucze do Castle Rock. Od wydarzeń z 'Magicznego pudełka z guzikami...' minęło trochę czasu, Gwendy odniosła wielkie sukcesy jako pisarka, jako reżyserka aby w końcu rozwijać swoje ambicje jako kongresmenka. W tle czujemy napięcie związane z pluskwą milenijną czy napięciami na linii USA- Korea Płn. a główna część koncentruje się na powrocie Gwendy do Castle Rock, gdzie znikają młode dziewczyny. Na domiar złego w życiu bohaterki po raz kolejny pojawia się magiczne pudełko. To jest książka obyczajowa. Jasne, mamy element nadprzyrodzony, ale całość bardziej przypomina realizm magiczny. Zaskoczyło mnie to, że autor namnożył wątków, a finalnie większość z nich została potraktowana bardzo po macoszemu. Sprawa polityczna nie znajduje tutaj rozwiązania, wątek zaginionych dziewcząt zostaje rozwiązany przez główna bohaterkę w sposób, którego nie da się wyjaśnić, a przypomina do złudzenia moc bohatera z Martwej Strefy Kinga. Tytułowe magiczne piórko wprowadzone jest jako jakiś żart z dzieciństwa bohaterki, a wątek pudełka nie ma zupełnie sensu, bo nie wnosi nic, a kończy się równie niespodziewanie co sprawa zaginięć. Fabularnie wychodzi bardzo średnio, ale to co podobało mi się tutaj najbardziej to sposób w jaki Chizmar tworzy obraz małego miasteczka, wprowadza smaczki z uniwersum Kinga, opisuje bohaterów. Dajmy na to, opis amerykańskiej rodziny z przedmieść, która wybiera się na zakupy do Wallmartu wychodzi autorowi tak naturalnie, że czytelnik przenosi się do Ameryki z filmów jakie oglądało się w latach 80. Pisarsko jest dobrze jednak to nadal nie jest pełnowartościowa powieść. 215 stron, które bez napompowania zajęłoby z 90 to większe opowiadanie. Nastawiam się jednak na koniec serii, bo chodzą słuchy, że ma to już być 'prawdziwa książka'. Podsumowując, Chizmar nie jest Stephenem Kingiem, ale ma swój warsztat i talent do tworzenia prostych rzeczy. Kupuję 'Magiczne piórko Gwendy' jako autonomiczną historię. Jest dobrze.