Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Mexican gothic” bardzo długo czekało na półce. Kusiło mnie mrokiem okładki i opisem. Powieść Silvii Moreno-Garcia czekała na okres jesienny, klimatem idealnie wpasowała się w czas Halloween. Autorka zabiera czytelnika do XX wiecznej posiadłości, na przedmieściach miejscowości El Triunfo. Wysoki Dwór, bo tak nazywa się posiadłość to podupadający dom owiany bardzo złą sławą, w którym mieszka rodzina Doyle-ów, a wraz z nimi kuzynka głównej bohaterki Noemi, Catalina. Dziewczyna wyszła za Virgin-a Doyle-a i od tej pory przestała być sobą. Stała się cieniem własnej osoby. A Noemi przybywa do Wysokiego Dworu by pomóc i jak się później okazuje uratować Catalinę, ale też samą siebie, nie tylko przed rodziną Doyle-ów, ale również przed samym domem, który jest jednym, wielkim żyjącym organizmem. Silvia Moreno-Garcia stworzyła niesamowicie klimatyczną historię, która dosłownie przyspiesza bicie serca i oddech. Wysoki dwór to posiadłość, która przyprawia o gęsią skórkę. Dom pozbawiony elektryczności i wszystkich dobrodziejstw obecnych czasów, za to pełen jest mroku i tajemniczości. “𝙎𝙖̨ 𝙩𝙖𝙠𝙞𝙚 𝙯𝙖𝙩𝙚̨𝙘𝙝ł𝙚 𝙢𝙞𝙚𝙟𝙨𝙘𝙖. 𝙈𝙞𝙚𝙟𝙨𝙘𝙖, 𝙜𝙙𝙯𝙞𝙚 𝙘𝙞𝙚̨𝙯̇𝙠𝙞𝙚 𝙟𝙚𝙨𝙩 𝙨𝙖𝙢𝙤 𝙥𝙤𝙬𝙞𝙚𝙩𝙧𝙯𝙚, 𝙗𝙤 𝙬𝙞𝙨𝙞 𝙬 𝙣𝙞𝙢 𝙯ł𝙤. 𝘾𝙯𝙖𝙨𝙚𝙢 𝙩𝙤 𝙨́𝙢𝙞𝙚𝙧𝙘́, 𝙘𝙯𝙖𝙨𝙚𝙢 𝙘𝙤𝙨́ 𝙞𝙣𝙣𝙚𝙜𝙤, 𝙖𝙡𝙚 𝙯ł𝙚 𝙥𝙤𝙬𝙞𝙚𝙩𝙧𝙯𝙚 𝙬𝙣𝙞𝙠𝙖 𝙬 𝙘𝙞𝙖ł𝙤, 𝙬𝙮𝙥𝙚ł𝙣𝙞𝙖 𝙘𝙞𝙚̨ 𝙞 𝙯𝙖𝙘𝙯𝙮𝙣𝙖 𝙥𝙧𝙯𝙮𝙜𝙣𝙞𝙖𝙩𝙖𝙘́”. Ciężki klimat panujący wśród domowników i służby mocno odbija się na tle żywiołowej i pełnej życia Noemi, która dosłownie zderza się ze ścianą próbując czegokolwiek dowiedzieć się o stanie zdrowia swojej kuzynki. Sposób w jaki autorka ukazała sam dom jest niesamowicie obrazowy i oddziaływujący na czytelnika. Czytając wyobrażałam sobie pozbawione światła ciemne, aż duszne korytarze pokryte dywanami, ściany pełne obrazów i portretów. Czytając czułam zapachy, które unosiły się w domu, ale i w jego okolicach, cmentarz był wręcz namacalny, tak samo jak grzyby wyrastające w całym domu. Przenoszenie się do ‘mroku’, było za każdym razem mocnym doświadczeniem, dosłownie zlewającymi się z codziennością, przez co nadawało jeszcze więcej realizmu panującej rzeczywistości w powieści. Duże wrażenie zrobiły na mnie opisy poszczególnych wydarzeń, końcówka książki, która dosłownie wbiła w fotel była niesamowicie realna. Wygląd Howarda Doyle-a, który pokryty wypryskami szykował się do ‘przekazania’ siebie, był szokujący i porażający. Moment, w którym Catalina odzyskała świadomość i wykazała się odwagą kończąc żywot tyrana był totalnym zaskoczeniem, tak jak każde późniejsze zachowanie. Czytając powieść byłam prowadzona za rękę przez autorkę. Na samym początku wprowadza mnie w całą historię, poprowadziła mnie przez Wysoki Dwór, zasiała niepokój, pokazała wiele tajemnic i historii z przeszłości. A z biegiem stron zaczęła jeszcze mocniej zagęszczać atmosferę, sprawiając, że pot na moich dłoniach nie chciał zejść. Zakończenie powieści to cudowne zachłyśnięcie się świeżym powietrzem, którego potrzebowałam równie mocno, co główni bohaterowie. Jeśli szukacie powieści grozy idealnej na jesienny wieczór, to “Mexican gothic” jest tytułem idealnym.