Ciekawa jest postać autora. Był on żołnierzem września, walczył w samych NSZ. Więziony przez UB. Po wojnie dokończył szkołę leśną przerwaną przez wojnę i został leśniczym a potem nadleśniczym.
Nie są to opowiadanka z polotem takich twórców tej serii jak np : Winklera, Kuliga, Michalskiego, Buzińskiego, Michałowicza czy Żebrowskiego.
W niektórych z nich są po prostu momenty suchej statystyki wyjętych wprost z suchych zapisów kronikarskich typu : „byłem tu i tu, ustrzeliłem to i to w ilości takiej a takiej”.
Kolejnym minusem są słabe opisy terenu polowań.
Nadrabia to autor wartką narracją a także licznymi opisami sytuacji łowiectwa i realiami życiowymi po 45r. Wzbogacone są one opisem chwili tzn rozmowami, żartami i innymi opisami przed, w trakcie czy po polowaniu. Właśnie tymi rzeczami wyróżnia się styl Dukalskiego stąd też wysoka ocena mimo wcześniejszego marudzenia z mojej strony.
Na zakończenie warto jeszcze wspomnieć, że autor polował z Włodzimierzem Korsakiem. Wspomina założenie koła łowieckiego z jego inicjatywy (sam pan Dukalski został w nim łowczym) oraz wspólne polowania.

Ciekawa jest postać autora. Był on żołnierzem września, walczył w samych NSZ. Więziony przez UB. Po wojnie dokończył szkołę leśną przerwaną przez wojnę i został leśniczym a potem nadleśniczym.
Nie są to opowiadanka z polotem takich twórców tej serii jak np : Winklera, Kuliga, Michalskiego, Buzińskiego, Michałowicza czy Żebrowskiego.
W niektórych z nich są po prostu momenty...