Poprzedzoną entuzsjastycznymi recenzjami powieścią "Księżyc myśliwych" interesowałam się od dawna. Wydawnictwo Znak, naprawdę dobra prasa, obiecujący debiut. Niestety - książka okazała się słabym, mocno przekombinwanym i nieudolnie intelektualizowanym utworem z całym tłumem niepotrzebnych postaci. Wątek kryminalny, który ma tu spinac całość i nadawać mrocznego klimatu w zasadzie nie istnieje. Tajemnicę autorki rozwiazują szybko i bez suspensu, po pierwszym podaniu tropu wiadomo o co będzie chodziło. Zagadki w zasadzie są dwie, obie w założeniu trzymające w napięciu i obie tak wydumane, że nie można się powstrzymać od przewrcania oczami z zażenowania. Bohaterowie monochromatyczni, ci są dobrzy, ten jest zły. Najgorsze jednak są listy między dwiema bliżej nam nieznanymi postaciami (autorki? ale jakoś dziwnie połączone ze sobą więzami krwi?), które toczą ze sobą nawiedzone rozmowy o filmach Bergmana i Antonioniego (niżej nie schodzą, o bruk nie uderzają...) i interpretują własny utwór w taki sposób, w jaki mnie nie przyszłoby do głowy tego zrobić. To dzięki nim dowiedziałam sie na przykład, że jedna z bohaterek jest bardzo śmieszna (nie znalazłam w książce ani jedej sceny potwierdzajacej tę tezę).
Słaba, pretensjonalna, przereklamowana.

Poprzedzoną entuzsjastycznymi recenzjami powieścią "Księżyc myśliwych" interesowałam się od dawna. Wydawnictwo Znak, naprawdę dobra prasa, obiecujący debiut. Niestety - książka okazała się słabym, mocno przekombinwanym i nieudolnie intelektualizowanym utworem z całym tłumem niepotrzebnych postaci. Wątek kryminalny, który ma tu spinac całość i nadawać mrocznego klimatu w...