Jestem ogromnym fanem Tokarczuk, od 2007 roku, kiedy wpadła w moje ręce książka „Bieguni”. Natomiast zajęło mi 10 lat od wydania „Ksiąg Jakubowych”, aby podjąć się lektury tej obszernej książki. Trudno jest opisać w kilku zdaniach dzieło, które powstawało przez wiele lat, a w którym autorka wnikliwie przygląda się wydarzeniom sprzed kilku stuleci, kunsztownie splatając wątki różnych religii, kultur i narodów. "Księgi Jakubowe" jawią się jako narracja wielowymiarowa, w której dla mnie głęboko zanurzony jest m.in. temat władzy i instrumentalnego podejścia do religii. Tokarczuk pieczołowicie ukazuje mechanizmy manipulacji oraz eksploatacji ludzkich słabości, stawiając pytania o odwieczne dylematy ludzkości dotyczące wiary, sensu istnienia, przynależności, dominacji i uległości etc. Jest to lektura, która nie tylko odkrywa przed czytelnikiem złożone mechanizmy społeczne, ale również wskazuje na ich trwałość i cykliczne powtarzanie się w historii ludzkości, choć może w innych formach.

Jestem ogromnym fanem Tokarczuk, od 2007 roku, kiedy wpadła w moje ręce książka „Bieguni”. Natomiast zajęło mi 10 lat od wydania „Ksiąg Jakubowych”, aby podjąć się lektury tej obszernej książki. Trudno jest opisać w kilku zdaniach dzieło, które powstawało przez wiele lat, a w którym autorka wnikliwie przygląda się wydarzeniom sprzed kilku stuleci, kunsztownie splatając...