Autorka zupełnie sobie nie poradziła z tą książką. Wątki rozeszły się jej jak ściskany smalec między palcami. Wyglądało już na to, że nie wiedziała, co się dzieje w jej własnej książce. Czasami te same porównanie pojawiały się strona po stronie, było dużo niespójności - np. że Polacy lubią tylko co zagraniczne, a 2 strony dalej, że Polacy nie lubią zagranicznych ubiorów i wolą strój polski. Było tego po prostu mnóstwo.

Do tego książka jest pełna uprzedzeń i dziwnych wyobrażeń autorki. Pojawiają się anachronizmy, mimo że jakiś historyk na końcu podobno już to przejrzał.

Plusem jest tylko to, że autorka ma lekkie pióro i łatwo się to czyta, mimo tych błędów i faktu, że ogólnie książka jest nudna.

Ogólnie jest to bardzo słaba książka i zupełnie zgadzam się z recenzentem z New York Timesa, że chciało się to jak najszybciej przeczytać, aby w końcu przejść do czegoś ciekawszego.

Autorka zupełnie sobie nie poradziła z tą książką. Wątki rozeszły się jej jak ściskany smalec między palcami. Wyglądało już na to, że nie wiedziała, co się dzieje w jej własnej książce. Czasami te same porównanie pojawiały się strona po stronie, było dużo niespójności - np. że Polacy lubią tylko co zagraniczne, a 2 strony dalej, że Polacy nie lubią zagranicznych ubiorów i...

Po prostu miestrzowska!

Po prostu miestrzowska!

Tokarczuk ma wspaniałe pióro i czyta mi się ją wspaniałe. To jedna z moich ulubionych, współczesnych pisarek, którą odkryłam dawno temu, zanim zaczęła być rozpoznawalna i doceniana.
"Księgi" to wielkie, 1000 stronicowe tomiszcze, opowiadające zbeletryzowane dzieje Jakuba Lejbowicza Franka i jego wyznawców, tzw. frankistów. Tokarczuk pracowała nad tą książką 10 lat. Przeczytała setki stron, odbyła wiele podróży, rozmawiała z wieloma ludźmi, dopracowała każdy szczegół. Wywołała z mroków historii człowieka nietuzinkowego, który dla jednych był heretykiem, a dla wielu zbawcą. Gdy umarł, odszedł w zapomnienie. Nie przyznają się do niego ani chrześcijanie (choć swego czasu tak byli dumni z jego nawrócenia i chrztu),ani Żydzi, dla których jest zdrajcą i założycielem heretyckiej sekty.
Jako ciekawostkę dodam, że z frankistów wywodzi się Maria Szymanowski, kompozytorka i pianistka, teściowa Adama Mickiewicza.

Tokarczuk ma wspaniałe pióro i czyta mi się ją wspaniałe. To jedna z moich ulubionych, współczesnych pisarek, którą odkryłam dawno temu, zanim zaczęła być rozpoznawalna i doceniana.
"Księgi" to wielkie, 1000 stronicowe tomiszcze, opowiadające zbeletryzowane dzieje Jakuba Lejbowicza Franka i jego wyznawców, tzw. frankistów. Tokarczuk pracowała nad tą książką 10 lat....

Mnie wciągnęła, jak zwykle u Tokarczuk mamy do czynienia z realizmem magicznym.

Mnie wciągnęła, jak zwykle u Tokarczuk mamy do czynienia z realizmem magicznym.

Wróciłem po ponad roku do KSIĄG JAKUBOWYCH i przeczytałem całość ponownie. Jednego mi brakowało, tego pięknego języka jaki był na początku tej powieści, bo im dalej w las, tym język autorki stawał się prosty - szorstki w odbiorze.

W Księgach Jakubowych, Pani Tokarczuk, świetnie oddała klimat tamtej epoki. Na pewno książka do łatwych nie należy, ale warto się zmierzyć z tym najważniejszym dziełem autorki.

Wróciłem po ponad roku do KSIĄG JAKUBOWYCH i przeczytałem całość ponownie. Jednego mi brakowało, tego pięknego języka jaki był na początku tej powieści, bo im dalej w las, tym język autorki stawał się prosty - szorstki w odbiorze.

W Księgach Jakubowych, Pani Tokarczuk, świetnie oddała klimat tamtej epoki. Na pewno książka do łatwych nie należy, ale warto się zmierzyć z...

Komitet Noblowski przyznając nagrodę Oldze Tokarczuk umotywował to tym, że w twórczości przekracza ona granice, dał jej Nobla za „narracyjną wyobraźnię, która wraz z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia” .
Nie ulega wątpliwości, że w tym utworze bohaterowie rzeczywiście przekraczają różnego rodzaju granice, tyle tylko że nie wiem, jak w tym przypadku może to budzić pozytywne skojarzenia. Autorka nie użyła ani razu określenia sekta, ale dla mnie nie ma nawet najmniejszego cienia wątpliwości, że opisała sektę. Przykładowo Jakub Frank gdy założył już swoją sektę uznał, że tylko on będzie mógł decydować, kto może z kim sypiać. To, czy ktoś miał męża czy żonę, czy żywił do kogoś uczucie, nie miało jakiegokolwiek znaczenia. Wydawał w tym zakresie jednoznaczne dyspozycje i wszyscy musieli się do tego dostosować. Łamał również granice, żyjąc latami w kazirodczym związku z córką Ewą.
całość
ttps://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2024/04/olga-tokarczuk-ksiegi-jakubowe.html

Komitet Noblowski przyznając nagrodę Oldze Tokarczuk umotywował to tym, że w twórczości przekracza ona granice, dał jej Nobla za „narracyjną wyobraźnię, która wraz z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia” .
Nie ulega wątpliwości, że w tym utworze bohaterowie rzeczywiście przekraczają różnego rodzaju granice, tyle tylko że nie wiem,...

Brakowało mi czegoś w stylu drzewa genealogicznego, żeby móc sobie spojrzeć co jakiś czas i się nie pogubić w postaciach.

Brakowało mi czegoś w stylu drzewa genealogicznego, żeby móc sobie spojrzeć co jakiś czas i się nie pogubić w postaciach.

Wielka podróż, zaiste! Przez język, obrazy, kraje, zapachy, także psychologię jednostki. Niestety, bogactwo wyczerpywalnym jest, bowiem jeśli pierwsze 2/3 opowieści to podróż, w której się jako żywo uczestniczy, im bliżej końca tym bliżej streszczenia, sprawozdawczość zaś i raport na koniec. Jakby zmęczenie autorkę dopadło, znużenie? Sucho, wyboiście i ubogo, niestety.
Całość jednak warta przeczytania, zdecydowanie! Szacun także i głębokie ukłony dla fundamentów historyczno-badawczych, wręcz dokumentalistycznych. No i niezbyt szeroko już znane "Nowe Ateny" Chmielowskiego, jeszcze bardziej pod strzechami naszymi. To zdecydowana wartość (niejedyna) tej opasłej struktury.

Wielka podróż, zaiste! Przez język, obrazy, kraje, zapachy, także psychologię jednostki. Niestety, bogactwo wyczerpywalnym jest, bowiem jeśli pierwsze 2/3 opowieści to podróż, w której się jako żywo uczestniczy, im bliżej końca tym bliżej streszczenia, sprawozdawczość zaś i raport na koniec. Jakby zmęczenie autorkę dopadło, znużenie? Sucho, wyboiście i ubogo,...

Ta książka to według mnie Olga Tokarczuk w pigułce. Pierwsza 1/3 historii, może nawet połowa, zapowiada literacką ucztę. Obcujemy z warsztatowym majstersztykiem. Sposób prezentowania świata jest niemal namacalny. Czujemy struktury i zapachy. Smakujemy każde słowo. Czyta się wolno, ale warto.

Niestety im dalej w las, tym gorzej. Autorka moim zdaniem nie trzyma poziomu. Miejscami próbuje jeszcze wracać do sposobu opowiadania, jakim zachwycała na początku, co nie zawsze wychodzi, ale mimo wszystko jest to nadal opowiadanie. Kończy natomiast katastrofą. Streszczaniem, w miejsce snucia opowieści. Czyli podobnie jak w Podróży ludzi księgi. Widać znudziła się tym pomysłem, albo wydawca kazał jej ciąć tekst.

Co więcej, według mnie książka jest o niczym. Nie widzę tam żadnej historii. Fabularnie ta pozycja leży.

Ta książka to według mnie Olga Tokarczuk w pigułce. Pierwsza 1/3 historii, może nawet połowa, zapowiada literacką ucztę. Obcujemy z warsztatowym majstersztykiem. Sposób prezentowania świata jest niemal namacalny. Czujemy struktury i zapachy. Smakujemy każde słowo. Czyta się wolno, ale warto.

Niestety im dalej w las, tym gorzej. Autorka moim zdaniem nie trzyma poziomu....

Mimo najszczerszych chęci i kilku prób, przeczytania książki w papierze jak i przesłuchania w formie audiobooka, nie dało się przez to przejść. Strasznie nużące.

Mimo najszczerszych chęci i kilku prób, przeczytania książki w papierze jak i przesłuchania w formie audiobooka, nie dało się przez to przejść. Strasznie nużące.