Z dużą dozą ekscytacji zanurzyłam się w świat kolejnej fantastycznej serii. Pierwszy tom znanego cyklu „Król Kruków”, wydany u nas ponownie po latach, od razu po ogłoszeniu premiery wzbudził moje zainteresowanie.

Blue co roku odwiedza cmentarz. Tego dnia zjawiają się na nim dusze ludzi, którzy niedługo umrą. Blue ich nie dostrzega, ponieważ nie ma mocy medium. Tym razem jednak jest inaczej – z ciemności wyłania się chłopiec i zdradza jej swoje imię: Gansey. To bogaty uczeń miejscowej prywatnej szkoły Aglionby. Od chłopców z tej elitarnej placówki Blue zawsze trzymała się z daleka. Mają oni swoją tajemnicę: Gansey z przyjaciółmi ze szkoły, Adamem, Ronanem i Noah, obsesyjnie poszukują tajemniczych linii mocy oraz legendarnego Króla Kruków. Życie Blue od tego momentu splata się z losami chłopców – chcąc nie chcąc musi ona dołączyć do ich tajemniczego, złowrogiego świata.

Od pierwszych stron wkraczamy w pełną zagadek i paranormalnych zdarzeń historię. Styl autorki jest barwny i opisowy. Pozwala na zanurzenie się w świecie i wyobrażenie go sobie z najmniejszymi szczegółami. Jako że jest to pierwszy tom serii, bardzo dobrze wprowadza on czytelnika w klimat i pozwala na zaangażowanie się w historię. Dostajemy tutaj ciekawy i intrygujący system magiczny, który poprzez swoją nieoczywistość balansuje na linii świat rzeczywisty – świat fantastyczny. Wszechobecna tajemniczość, duszność, klimat elitarnej szkoły i mrocznego miasteczka – czy to nie brzmi jak idealna jesienna lektura?

Moim ulubionym aspektem tej historii jest sposób kreacji postaci. Wiele fantastycznych książek młodzieżowych przedstawia nam bohaterów jednowymiarowych, posiadających jedynie kilka cech, którymi jesteśmy w stanie ich opisać. Maggie Stiefvater zrobiła tu doskonałą robotę w kwestii kształtowania indywidualnych charakterów. Część czytelników, która spodziewała się od tej książki dynamicznej akcji, może uznać to za wadę, jednak dla mnie fakt, że po jednej książce jestem w stanie dokładnie wyobrazić sobie każdego z pięciu głównych bohaterów i opisać ich cechy, jest ogromnym atutem i główną zachętą do poznania ich dalszych losów.

Można odczuć, że to pierwszy tom wprowadzający do dłuższej historii. Czasami pojawia się mały problem z dynamiką – jest aż za dużo wyjaśniania co, kto i gdzie. Zdecydowana większość scen przełomowych znajduje się na końcu tej powieści, podczas gdy sam środek był momentami trochę nużący. Na zwroty akcji trzeba poczekać, jednak zapewniam, że są one tego warte. Ten tom pozostawia nas z wieloma pytaniami, dlatego od razu pragnę powrócić do tego świata i rozwikłać wszelkie tajemnice. Aby w pełni zakochać się w tej historii, potrzebuję jednak jeszcze czegoś więcej – „The Raven Boys” to naprawdę dobre wprowadzenie, mimo wszystko liczę na jeszcze więcej przełomów i zaskoczeń. Z dużymi oczekiwaniami zabieram się za czytanie kolejnej części.

Dominika Wojtera