Maciej Mazurek, znany bardziej jako Zuch, to postać dobrze znana w polskim Internecie. Ten grafik z zawodu i powołania od kilku lat prowadzi popularny komiksowy blog Zuch Rysuje, na którym w krzywym zwierciadle przedstawia pracę w małym przedsiębiorstwie z branży interaktywnej. Nieco później uruchomił blog poważniejszy, Zuch Pisze, na którym dzieli się głównie swoimi przemyśleniami i poradami dotyczącymi jego roli ojca, czyli, jak to się mówi w branży, prowadzi bloga parentingowego (paskudne słowo, tak między nami). W tym czasie stał się jednym z najbardziej opiniotwórczych polskich blogerów, wymienianym także w najczęściej cytowanym rankingu Kominka.

„Król biurowej klasy średniej” to jego książkowy debiut. Właśnie - książkowy, a nie powieściowy, bowiem pierwsze, na co zwrócimy uwagę, to nietypowa forma tej pozycji. Całość to mieszanina trzech elementów: wpisów na blogu głównego bohatera, przetykanego gęsto Zuchowymi komiksami oraz wpisami twitterowymi z kont bohaterów. Taka trochę powieść internetowa: 160-znakowe wiadomości, hasztagi, dużo rysunków.

Sama książka to rozwinięcie tego, co znamy z bloga komiksowego. Głównym bohaterem jest Zuch, alter ego autora. Pracuje jako grafik w pewnej agencji i jest traktowany fatalnie przez niekompetentnego i okrutnego szefa. Pewnego dnia postanawia zmienić firmę. Szybko okazuje się, że trafił z deszczu pod rynnę.

Czytelnik „Opowieści grafików”, publikowanych na Zuchowym blogu, nie będzie miał trudności z rozpoznaniem poszczególnych bohaterów. Jest okrutny i niekompetentny szef, w sumie sympatyczni, choć bardzo dziwni informatycy, wredni akonci, księgowa widząca świat przez pryzmat tabelek w Excelu i wreszcie graficy, czyli odpowiednik chłopów pańszczyźnianych. Dokładnie te same postaci pojawiają się w komiksach, a teraz Mazurek tchnął w nich życie również słowem pisanym.

Cała opowieść to właściwie seria skeczów, dość luźno powiązanych między sobą. Autor przekazuje nam ją za pomocą notek blogowych i wpisów twitterowych, bo komiksy, częściowo publikowane już na blogu, stanowią raczej osobne, zamknięte anegdotki.

Cała agencyjna rzeczywistość przedstawiona jest w bardzo krzywym zwierciadle i mówię to jako osoba, która miała szczęście (lub nieszczęście) przepracować ładnych parę lat w pewnej agencji interaktywnej. Każdy z bohaterów posiada maksymalnie stereotypowe cechy, a ich zderzenie wyzwala ogromny ładunek komizmu.

Mogłoby się wydawać, że opowieść rozgrywająca się w ramach agencji interaktywnej to historia bardzo hermetyczna i zrozumiała tylko dla ludzi z branży. Nic bardziej mylnego. Autor posługuje się konkretną branżą, ale problemy, które przedstawia i z których się nabija, są typowe również dla pracowników urzędów, korporacji i wszelkich „białych kołnierzyków”, czyli pracowników biurowych. W końcu w każdym z tych miejsc można spotkać niekompetentnych szefów, informatyków przeprowadzających specyficzne „rytuały plemienne” czy klientów z dziwnymi życzeniami, którzy nie dadzą sobie powiedzieć: nie da się, a przynajmniej nie w tym budżecie.

Całość jest groteskowa, wręcz surrealistyczna, ale bawi znakomicie. Czytałem tę książkę w tramwaju w drodze do pracy. Staram się w takich sytuacjach nie okazywać emocji, ale kilka razy wybuchnąłem śmiechem na głos. Po prostu nie mogłem się powstrzymać, mimo że był poniedziałek rano, a ja jechałem właśnie do pracy. I niech to będzie rekomendacją dla przygód Zucha i spółki.  

Krzysztof Krzemień