„Karfka La Fontainea“ to prawdziwe opus magnum Melchiora Wańkowicza. Jest to ostatnie dzieło pisarza wydane za jego życia, o którym sam autor napisał, iż traktuje o sztuce pisania ku wstępującym w szranki reportażu młodym adeptom dziennikarstwa. To dwutomowe dzieło jest dowcipną i erudycjną rozprawą o korzeniach oraz gatunkach wszelkiego pisarstwa, które wzięło się z najbardziej pierwotnej ludzkiej potrzeby opowiadania innym o swoich przeżyciach i uczuciach. W „Karafce La Fontainea“ Wańkowicz pokazuje poprzez wspomnienia, analizy, anegdoty, swoją życiową wielką pasję, jaką było pisarstwo oraz sama inżynieria procesu twórczego. Kto marzy o własnej książce, o jej napisaniu, zwykle pochłania cudze książki. Droga, która wiedzie do sztuki pisania, zaczyna się więc od misteriów lektury. Od aktów żarliwego, narkotycznego czytelnictwa. (...) O przygodach, z jakich wtedy składa się życie człowieka piszącego, opowiada właśnie dzieło Melchiora Wańkowicza. (...) Czytając „Karafkę La Fontaine'a“, żywimy złudzenie, że cała ta rzecz o sztuce pisania rozgrywa się w centrum prywatnej, Wańkowiczowskiej biblioteki. Tyle razy pisał o niej z miłością, tęsknotą, w pokornym zachwycie. (...) Każda rozmowa w takiej bibliotece, w podwójnym pokoju życia i śmierci, zagłady i trwania, winna zyskiwać sens wielostronny, gorzki, pełen skupienia, powagi, rozpaczy, nadziei. O czymkolwiek opowiada Melchior Wańkowicz, czegokolwiek docieka, od pierwszego do końcowego zdania podporządkowane jest duchowi narracji, poddaje się całkowicie woli mistrzowskiego narratora. Ulega więc żywiołowi opowieści. Opowieść dopełnia się niczym spektakl towarzyski w świecie szlacheckiej gawędy. (...) Na pobojowisku powieści, między nikłymi jeszcze obszarami eseju i reportażu Wańkowicz odkrył własny kontynent. Zawierzył gawędzie, temperując i świadomie wykorzystując ukrytą w niej energię. Andrzej Gronczewski Książka, która rozrosła się do olbrzymich rozmiarów, zmieniając się jednocześnie w porwaną autobiografię jej autora, w wyznanie wiary, w testament. Anna Bojarska Melchior Wańkowicz (18921974) wybitny polski pisarz, nazywany królem reportażu, jedna z największych indywidualności polskiej literatury XX wieku. W latach 194346 był korespondentem wojennym 2. Korpusu gen. Andersa. W latach 194958 przebywał w USA, potem wrócił do kraju. W 1964 roku aresztowano go i wytoczono mu proces polityczny o przesyłanie materiałów szkalujących Polskę Ludową, o którym głośno było na całym świecie. Był ceniony za swoją nieugiętą postawę i kochany przez miliony czytelników. NOTA WYDAWNICZA Pierwszy tom Karafki La Fontaine'a ukazał się w roku 1972 nakładem Wydawnictwa Literackiego. Kolejne wydania nakładem tego samego wydawcy: 1974, 1983 (w ramach Dzieł Wybranych Melchiora Wańkowicza). Niniejszą czwartą edycję pierwszego tomu oparto na wydaniu ostatnim. Drugi tom „Karafki La Fontaine'a“ ukazał się w roku 1981 nakładem Wydawnictwa Literackiego. Drugie wydanie ukazało się w roku 1984 (także w ramach Dzieł Wybranych Melchiora Wańkowicza). Niniejszą trzecią edycję drugiego tomu oparto na wydaniu ostatnim. SPIS TREŚCI 1. TOM Wstęp Andrzej Gronczewski Przedmowa CZĘŚĆ PIERWSZA - PRAŹRÓDŁA 1. Przemiany 2. Ciekawość pierwszy stopień do sukcesu 3. Antenat reportaż wojenny 4. Gawęda 5. Poszerzenie konwencji reportażu CZĘŚĆ DRUGA - FUNDAMENTA 6. Sztuka oparta na rzeczywistości 7. A jeślim gwary ojczystej choć jeden przysporzył klawisz 8. O tę Rejowską mokrość (humor) 9. Wieża z kości słoniowej czy skrzynka od mydła (zaangażowanie) 10. Mit Anteusza (zaczepienie o rzeczywistość) 11. Dobry spust nie wystarcza (dokumentacja) 12. Funkcjonalizm Indeks