Ciężko mi się czytało. Wydaje mi się, że autorka popełniła na samym początku błąd, a być może została do niego zmuszona - mianowicie, dopięła wszystkich starań, aby książka spełniła standardy stawiane przez środowisko naukowe. Stąd, miliardy cytatów, całorozdziałowe rozważania nad metodologią przedzidzia, śródzidzia i zadzidzia, język przewodu doktorskiego - a ja nie jestem recenzentem, chciałem tylko przeczytać dlaczego te ludzie takie głupie, moze się z tej okazji czymś zaskoczyć. I zaskoczyłem się niewiele razy i zasadniczo już pod koniec. Przez pierwsze 200 stron autorka opakowuje merytorycznie tezę, którą można podsumować: ludzie to głupi, wygodny gatunek, który wiedząc doskonale co się dzieje i jakie będą tego skutki, wiedzę zaneguje, wyprze, albo przeinaczy, z głupkowatym optymizmem spoglądając w przyszłość, broniąc jak lew swoich samochodów, mięsnych posiłków czy kilogramów wyrzucanego plastiku. Już, jedno zdanie zamiast 200 stron. To nie jest tak, że zupełnie nic nie wyniosłem - przeczytałem ciekawe rzeczy o ekomoderniźmie, który się zbiegł z premierą książki Billa Gatesa o globalnym ociepleniu, przypomniał mi się również ostatni pożal-się-boże konkurs literacki "Ekoutopia" czy jakoś, wszystkie te rzeczy mają wspólny mianownik. Podsumowałbym te starania opanowania katastrofy klimatycznej za pomocą technologii za pomocą cytatu z "headspace guide to meditation" który na długo ze mną został "It's like using monkey to calm a monkey". Przeczytałem ciekawe rzeczy o przemyśle negowania globalnego ocieplenia - jaka to duża maszyna, dziesiątki i setki fundacji, do których kasę pchają różne Exxony i inne filipy morrisy. Pod koniec w ogóle zrobiło się jakby ciekawiej i trochę luźniej, bez ciągłej analizy dyskursu o dyskursie. Niemniej, chciałem trochę innej książki - wydaje mi się, że wszystko zaczyna się i kończy na człowieku i jego psychologii, predylekcji do teorii spiskowych, coraz mocniej reprezentowanym sceptycyźmie do nauki - o tym chyba chciałem przeczytać najbardziej i taka chęć została tylko częściowo zaspokojona. Nie napiszę, że książka nie przekona nieprzekonanych, bo nic nie przekona nieprzekonanych.

Ciężko mi się czytało. Wydaje mi się, że autorka popełniła na samym początku błąd, a być może została do niego zmuszona - mianowicie, dopięła wszystkich starań, aby książka spełniła standardy stawiane przez środowisko naukowe. Stąd, miliardy cytatów, całorozdziałowe rozważania nad metodologią przedzidzia, śródzidzia i zadzidzia, język przewodu doktorskiego - a ja nie jestem...