Czterej jeźdźcy Apokalipsy. Jak się zaczęła ateistyczna rewolucja

Dla mnie znowu trochę zbyt agresywne ale treści warte konsumpcji.
Zastanawiam się czy konstrukcja człowieka pozwala w nic nie wierzyć, czy można sobie naprawdę wszystko wytłumaczyć?
Dojrzałość emocjonalna jest pozbawieniem się owego komfortu psychicznego, że jest ktoś kto pocieszy, przyniesie ulgę. Rzeczywiście bardziej szkodliwe jest życie w takiej iluzji niż stałe karminie się fantazją.

Dla mnie znowu trochę zbyt agresywne ale treści warte konsumpcji.
Zastanawiam się czy konstrukcja człowieka pozwala w nic nie wierzyć, czy można sobie naprawdę wszystko wytłumaczyć?
Dojrzałość emocjonalna jest pozbawieniem się owego komfortu psychicznego, że jest ktoś kto pocieszy, przyniesie ulgę. Rzeczywiście bardziej szkodliwe jest życie w takiej iluzji niż stałe...

Ładnie sobie panowie pogadali i podyskutowali, bo okazało się, że nawet i jakieś kwestie sporne między nimi się znalazły (i w tym przypadku można sobie "swoją" stronę wybrać).
Prawda, że nic tu odkrywczego, ale też... nie miało niczego takiego tutaj być. Z perspektywy - jest to zwyczajnie dobra pozycja jako wprowadzenie do twórczości czy po prostu myśli i argumentów tytułowych "jeźdźców". Ale można i po prostu od razu sięgnąć po którąkolwiek z owych "rewolucyjnych" książek któregokolwiek z nich.

Ładnie sobie panowie pogadali i podyskutowali, bo okazało się, że nawet i jakieś kwestie sporne między nimi się znalazły (i w tym przypadku można sobie "swoją" stronę wybrać).
Prawda, że nic tu odkrywczego, ale też... nie miało niczego takiego tutaj być. Z perspektywy - jest to zwyczajnie dobra pozycja jako wprowadzenie do twórczości czy po prostu myśli i argumentów...

Bez przesady z rewolucją, bo swoje rewolucyjne książki panowie Autorzy napisała już wcześniej. To takie bardziej wprowadzenie do ich myśli - krótka, erudycyjna, wskazująca myśl przewodnią w przystępnym stylu pogawędki.

Bez przesady z rewolucją, bo swoje rewolucyjne książki panowie Autorzy napisała już wcześniej. To takie bardziej wprowadzenie do ich myśli - krótka, erudycyjna, wskazująca myśl przewodnią w przystępnym stylu pogawędki.

Nie jest to książka, która szczegółowo przytoczy argumenty przemawiające za ateizmem. Jednak jest to z pewnością lektura, która przedstawi jak powinno przeprowadzać się dyskusje. Rozmowa panów była niezwykle przyjemna, szkoda że nie widzimy tak elokwentnej wymiany zdań w dyskursie publicznym. Porusza wiele wątków i wydarzeń które zdarzyły się na przełomie ostatnich lat. Polecam wszystkim nawet nie zainteresowanych ateizmem, chociażby ze względu na mądrą rozmowę starszych panów.

Nie jest to książka, która szczegółowo przytoczy argumenty przemawiające za ateizmem. Jednak jest to z pewnością lektura, która przedstawi jak powinno przeprowadzać się dyskusje. Rozmowa panów była niezwykle przyjemna, szkoda że nie widzimy tak elokwentnej wymiany zdań w dyskursie publicznym. Porusza wiele wątków i wydarzeń które zdarzyły się na przełomie ostatnich lat....

Jak czytam w opiniach, niektórzy czytelnicy mają za złe „Czterem jeźdźcom”, że książka nie jest odkrywcza, nie dorównuje najsłynniejszym dziełom czwórki autorów, nie wnosi niczego nowego do tematyki, etc. Najwidoczniej zdaniem rozczarowanych czytelników luminarze ateizmu powinni wydawać jedynie odkrywcze, znaczące, opiniotwórcze dzieła na miarę „Boga urojonego”. Ja tak nie uważam. To zupełnie tak, jakby krytykować Umberto Eco, że zamiast następnego dzieła na miarę „Imienia róży” publikował kolejne tomy „Zapisków na pudełku od zapałek”. Tymczasem „próg wejścia” w przypadku zarówno „Boga..” jak „Imienia…” jest dość wysoki, dla wielu czytelników zniechęcająco wysoki. Choćby ze względu na nich dobrze się stało, że istnieje wersja light dyskursu najsłynniejszych ateistów.

Zresztą nawet znawcom tematu nie zaszkodzi mała powtórka, natomiast wielu pozostałych książka może skutecznie zachęcić do sięgnięcia po główne dzieła rozmówców. Z pewnością nie do przecenienia jest tu efekt zwiększenia zasięgu głoszonych przez nich idei. Przecież funkcjonują one w warunkach ostrego światopoglądowego sporu. Zwróćmy uwagę, jak różnorodnym repertuarem posługuje się druga strona. Obok dzieł teologicznych i encyklik istnieją też najróżniejsze broszurki, ulotki, a także religijna ikonografika, jak choćby podręczny zestaw kierowcy: ryba na zderzak, św. Krzysztof na deskę, różaniec na lusterko (aczkolwiek to akurat więcej ma wspólnego z białą magią niż religią). Dlatego właśnie nie uważam, że ateistyczne idee powinny być głoszone wyłącznie w formie interdyscyplinarnych, erudycyjnych dzieł. Zapisy rozmów, filmy, podcasty, również mają wartość i sens.

Wracając do opinii na temat książki zauważyłem, że „Czterej jeźdźcy…” stwarzają niepowtarzalna szansę co większym zarozumialcom, aby protekcjonalnie napisać np. tak: „czterech inteligentnych gości dyskutuje sobie na poziomie moich rozmów z kumplami przy piwie...”. Naprawdę? Chłopaki przy piwie intelektualnie dorównują Dawkinsowi? Dennettowi? Bardzo jestem ciekaw, po ilu konkretnie browcach pojawia się takie przekonanie...

Jak czytam w opiniach, niektórzy czytelnicy mają za złe „Czterem jeźdźcom”, że książka nie jest odkrywcza, nie dorównuje najsłynniejszym dziełom czwórki autorów, nie wnosi niczego nowego do tematyki, etc. Najwidoczniej zdaniem rozczarowanych czytelników luminarze ateizmu powinni wydawać jedynie odkrywcze, znaczące, opiniotwórcze dzieła na miarę „Boga urojonego”. Ja tak nie...

No cóż... panowie sobie usiedli i pogadali. O religii, o bogach, o wierzących, o przyczynach wiary i skutkach. Szczerze mówiąc, niewiele odkrywczego powiedzieli, w każdym razie nic, co nie pojawiło się w ich innych książkach.

Można poczytać dla rozrywki, pokiwać głową w podziwie dla erudycji Czterech Jeźdźców... albo można olać. Po prostu.

No cóż... panowie sobie usiedli i pogadali. O religii, o bogach, o wierzących, o przyczynach wiary i skutkach. Szczerze mówiąc, niewiele odkrywczego powiedzieli, w każdym razie nic, co nie pojawiło się w ich innych książkach.

Można poczytać dla rozrywki, pokiwać głową w podziwie dla erudycji Czterech Jeźdźców... albo można olać. Po prostu.

Książka taka sobie. Nic odkrywczego, ani wnoszącego do dyskusji. Jestem po "Bóg urojony" Dawkins"a i "Bóg nie jest wielki" Hitchens"a i obie pozycje mogę śmiało polecić każdemu zainteresowanemu tematem.

"Jeźdźcy" to takie nie wiadomo do końca co. Panowie posiedzieli, pogadali i nic z tego właściwie nie wynika.
Już podtytuł jest zupełnie "z czapy". "Jak zaczęła się ateistyczna rewolucja"? Serio? Nie, to tylko marketingowy pomysł na przykucie wzroku potencjalnego nabywcy tej książki.

Jedyna zaleta tej pozycji to to, że szybko się ja czyta.

Małe doprecyzowanie - szybkie pochłanianie "Jeźdźców" nie jest skutkiem fascynującej treści, a jedynie niewielkiej objętości tejże pozycji. Jak panowie byli łaskawi zauważyć na końcu: "skończył nam się czas" rzekł jeden, "chyba taśma", na to drugi. Czy jakoś podobnie to szło.

Reasumując: można przeczytać, ale proszę się zbyt wiele nie spodziewać.

No i redakcja - literówki są chwilami irytujące.

Książka taka sobie. Nic odkrywczego, ani wnoszącego do dyskusji. Jestem po "Bóg urojony" Dawkins"a i "Bóg nie jest wielki" Hitchens"a i obie pozycje mogę śmiało polecić każdemu zainteresowanemu tematem.

"Jeźdźcy" to takie nie wiadomo do końca co. Panowie posiedzieli, pogadali i nic z tego właściwie nie wynika.
Już podtytuł jest zupełnie "z czapy". "Jak zaczęła się...

Może nie jest to pozycja zbyt odkrywcza, ale "dobrze się czyta" i stanowi fajny wstępniak do twórczości (jeśli się jej nie zna) ów jeźdźców.

Może nie jest to pozycja zbyt odkrywcza, ale "dobrze się czyta" i stanowi fajny wstępniak do twórczości (jeśli się jej nie zna) ów jeźdźców.

Teoretycznie nie wnosi nic nowego do dyskusji, ale myślę, że warto czasem posłuchać/poczytać o rozmowach mądrych ludzi między sobą.
W moim przypadku akurat była to pierwsza książka z tej tematyki, więc mam wobec niej więcej pozytywnych odczuć. Zainspirowała mnie do zainteresowania się ateizmem nie tylko pod kątem własnego światopoglądu, ale też przede wszystkim pomogła uświadomić mi, że nie muszę a wręcz nie powinnam czuć wyrzutów sumienia, kiedy mówię na głos o tym, że Bóg nie istnieje.
Polecam również początkującym, na zachętę :)

Teoretycznie nie wnosi nic nowego do dyskusji, ale myślę, że warto czasem posłuchać/poczytać o rozmowach mądrych ludzi między sobą.
W moim przypadku akurat była to pierwsza książka z tej tematyki, więc mam wobec niej więcej pozytywnych odczuć. Zainspirowała mnie do zainteresowania się ateizmem nie tylko pod kątem własnego światopoglądu, ale też przede wszystkim pomogła...

Bywa, że wydawanie pewnych książek w tym a nie innym czasie traci właściwie sens. I tak jest z tą książeczką. Jako wstępniak przed lekturą innych może do czegoś się nadaje, ale jeśli ktoś już przeczytał sztandarowe pozycje owych Czterech Jeźdźców, nic praktycznie tu ciekawego nie znajdzie poza paroma ciekawymi krótkimi spostrzeżeniami. „Bóg urojony” Dawkinsa w Polsce to rok 2007. „Odczarowanie” 2008, „Koniec wiary” 2012, „Bóg nie jest wielki” znowu 2007. Wydanie zapisu rozmowy czterech myślicieli sprzed dwunastu lat to właściwie marnotrawstwo papieru. Co zresztą wg mnie istotniejsze, wprowadzenie oraz przedmowy Dawkinsa, Harrisa i Dennetta są zdecydowanie ciekawsze niż sama ich rozmowa.

Pomijam już kwestię cokolwiek partackiej korekty. Jak na tak mały tekst roi się od literówek. Darzę wielkim szacunkiem wydawnictwo CiS, ale tutaj jestem rozczarowany.

Bywa, że wydawanie pewnych książek w tym a nie innym czasie traci właściwie sens. I tak jest z tą książeczką. Jako wstępniak przed lekturą innych może do czegoś się nadaje, ale jeśli ktoś już przeczytał sztandarowe pozycje owych Czterech Jeźdźców, nic praktycznie tu ciekawego nie znajdzie poza paroma ciekawymi krótkimi spostrzeżeniami. „Bóg urojony” Dawkinsa w Polsce to rok...