Dlaczego dopiero w mocno dojrzałym wieku - pytam sam siebie - poznaję takie arcydzieła. Ale może to i dobrze – replikuje mój Doppelganger. Takie książki są niczym dojrzały, soczysty owoc (w tym przypadku tropikalny), taki w sam raz, aby smakować go, majac już wyrobiony gust..

Ale najważniejszym argumentem będzie, że ta książka traktuje głównie o upadku marzeń, rozczarowaniu biegiem wydarzeń dziejowych, które nagle (?) zawracają w nielubiane "wstecz". A dojrzałość wszak wie, że jesteśmy skazani na wieczne powtarzanie tych samych błędów (zwłaszcza gdy chodzi o kroki w "znane wstecz", jeśli chodzi o postęp i nowy standard już wcześniej osiągnięty - co „tu i teraz” każdy widzi, akurat w tym przypadku: głównie młodzi...)

I właśnie o cofnięciu się pewnego procesu historycznego gorzko mówi tu Carpentier - przepięknym, właściwym do opisywanych czasów i miejsca językiem. A ten język to kolejna wartość ceniona w dojrzałym wieku, który sprzyja powolnemu kontemplowaniu przyjemności czytania, bez konieczności próżnego pośpiechu (w stylu: ”jak to się skończy?, szybciej akcjo, szybciej”).

A kończy się powoli, ale zgodnie z prawdą historyczną, mówiącą że każda rewolucja - w tym przypadku: francuska – prowadzi do własnego przeciwieństwa i przejmowania tego, co obaliła. Do wniosku, jak mówi stare mądre powiedzenie: że „liczą się tylko nieudane rewolucje”. Nb. ciekawe, czy i kiedy Carpentier - zwolennik reżymu Castro - pojął, że to samo dotyczy także i Kuby po Batiście....

A ta książka uświadomiła mi, że końcem Wielkiej Rewolucji Francuskiej nie była wcale koronacja Napoleona na cesarza (tylko „ukoronowała” ona cały proces), tylko uprzednie przywrócenie roli Kościoła i zarazem przywrócenie niewolnictwa we francuskich koloniach.

Obalenie obu tych opresji – niby rożnych, ale wszak mocno powiązanych – było (obok dekapitacji Kapeta) sztandarem rewolucji. I oto, jak celnie pisze Autor: „Po odbudowie świątyń, wracano do zakuwania w kajdany”…

Nic dziwnego że bohaterowie książki – niegdyś sympatycy „nowego”, giną z rąk tego „nowego”, które w międzyczasie stało się obrzydłym „nowo-starym”. Udział w ich śmierci, w zdobytym przez wojska napoleońskie Madrycie, mają - jak zauważa Autor – także i polscy ułani (bo gwoli prawdy zrobiliśmy tam Hiszpanom „mała Zagładę”…)

Wspaniała książka. Czas na kolejne książki Carpentiera!

Dlaczego dopiero w mocno dojrzałym wieku - pytam sam siebie - poznaję takie arcydzieła. Ale może to i dobrze – replikuje mój Doppelganger. Takie książki są niczym dojrzały, soczysty owoc (w tym przypadku tropikalny), taki w sam raz, aby smakować go, majac już wyrobiony gust..

Ale najważniejszym argumentem będzie, że ta książka traktuje głównie o upadku marzeń,...