Tajny agent

Czytałem jakoś chyba na początku studiów, więc dość dawno temu. Conrad tym razem o dziwo nie morski, a szpiegowski. Podobało mi się, nawet bardzo. Może nie było to jakieś arcydzieło, ale było napięcie, intryga, ciekawie zarysowane postacie, interesująca rodzinna historia.

Nie czyta się tego może jakoś super lekko, ale rekompensuje to możliwość obcowania z klasyką. Jakby takie nawet to ,,dickensowskie" (tajemnica, Londyn) ale z mniejszą ilością bohaterów i z szybszą akcją.

Pamiętam także, że moja siostra zdecydowanie nie podzieliła mojego zachwytu.

Czytałem jakoś chyba na początku studiów, więc dość dawno temu. Conrad tym razem o dziwo nie morski, a szpiegowski. Podobało mi się, nawet bardzo. Może nie było to jakieś arcydzieło, ale było napięcie, intryga, ciekawie zarysowane postacie, interesująca rodzinna historia.

Nie czyta się tego może jakoś super lekko, ale rekompensuje to możliwość obcowania z klasyką. Jakby...

Absolutnie z daleka od takich książek. Pamiętam, że w liceum byłem zachwycony "Jądrem ciemności" i po "Tajnym agencie" spodziewałem się równie wysokiego poziomu. A dostałem nużący, pseudointelektualny bełkot pełen przesadnie rozbudowanych opisów i teatralnych dialogów, którymi rozsmakowywać mógł się tylko autor. Ten już w przedmowie żarliwie tłumaczył jak bardzo musiał napisać tę książkę pod wpływem nagłej inspiracji, a ja jestem przekonany, że lepiej by było, gdyby tego nie zrobił. Może jestem zbyt surowy i tematyka oraz styl tej książki były lepiej odbierane w czasach, gdy ona powstała, ale z obecnej perspektywy, a na pewno mojej, uważam, że poświęcenie na nią czasu to po prostu jego strata. Absolutna nuda. Jeśli jesteś nauczycielem języka polskiego i nienawidzisz swoich uczniów to możesz tę książkę polecić im do przeczytania, z którego jeszcze zadasz im wypracowanie. W przeciwnym razie zalecam trzymać się z daleka od tego rodzaju książek.

Absolutnie z daleka od takich książek. Pamiętam, że w liceum byłem zachwycony "Jądrem ciemności" i po "Tajnym agencie" spodziewałem się równie wysokiego poziomu. A dostałem nużący, pseudointelektualny bełkot pełen przesadnie rozbudowanych opisów i teatralnych dialogów, którymi rozsmakowywać mógł się tylko autor. Ten już w przedmowie żarliwie tłumaczył jak bardzo musiał...

Powieść rozgrywająca się w nietypowych u Conrada kulisach. Akcja ma miejsce bowiem niemal wyłącznie w Londynie (tylko we wspomnieniach oraz w końcówce pojawiają się inne miejsca). Do tego jeszcze w środowisku rewolucjonistów, głównie anarchistów, policjantów oraz dyplomatów agentów mniej więcej w latach osiemdziesiątych XIX wieku (napisana 20 lat później). W przedmowie autor podkreśla, że inspirowany był autentycznymi wydarzeniami.
Fabuła jest dość prosta i stanowi jedynie pretekst do rozprawienia się przez Conrada z rewolucjonistami, szczególnie anarchistami (skoro wzorem innych anglojęzycznych autorów uważał ich za najniebezpieczniejszych, to oznacza, że nie miał dobrej orientacji w polityce),z carską Rosją (chociaż ambasada nie została nazwana, imiona i pewne inne okoliczności jednoznacznie pozwalają ją zidentyfikować) oraz brakiem moralności, która autor zarzucał spiskowcom. Oberwało się także niekompetentnym służbom policyjnym Imperium Brytyjskiego i ich przełożonym.
Jedynie zabłąkani w te pogmatwane sieci prości ludzie, nieświadomie ponoszący konsekwencja wszystkich opisanych działań, budzą pewną sympatię czytelnika.
Jak zwykle u Conrada atutem jest język i pogłębienie psychologiczne postaci. Natomiast wadą zupełna jednostronność. Osoby, z których poglądami autor się nie zgadzał zostały opisane jednoznacznie negatywne. Mimo to powieść czyta się dobrze, aczkolwiek nie jest to najlepsza książka Conrada. Tyle, że kompletnie przestrzelił z tymi anarchistami, za to trafił z ich domniemanymi sponsorami.

Powieść rozgrywająca się w nietypowych u Conrada kulisach. Akcja ma miejsce bowiem niemal wyłącznie w Londynie (tylko we wspomnieniach oraz w końcówce pojawiają się inne miejsca). Do tego jeszcze w środowisku rewolucjonistów, głównie anarchistów, policjantów oraz dyplomatów agentów mniej więcej w latach osiemdziesiątych XIX wieku (napisana 20 lat później). W przedmowie...

Eksplozja bomby w okolicach londyńskiego Greenwich uruchamia ciąg zdarzeń, które w powieści Josepha Conrada stanowią pretekst do snucia rozważań na temat ruchów anarchistycznych w późno nowożytnej Europie. „Tajnego agenta” napisano zgodnie ze standardowym schematem. Dochodzi do określonego zdarzenia, po czym wybrani bohaterowie zostają uwikłani w proces wyjaśnienia jego przyczyn. Punktem kulminacyjnym okazuje się wykrycie sprawcy zamachu. Ustalenie jego tożsamości pozwala czytelnikowi skonfrontować własne wyobrażenia na temat przyczyn eksplozji z wyjaśnieniami autora, który zadbał o zachowanie przyczynowo – skutkowych związków pomiędzy poszczególnymi wątkami powieści, dzięki czemu poszukiwanie śladów zamachowca nie jest obarczone wieloma problemami.

Joseph Conrad sięga po wydarzenia z 15 lutego 1984 roku, aby dokładniej spenetrować ówczesne środowiska anarchistyczne w Londynie. Wybór lokalizacji nie jest przypadkowy, gdyż brytyjska stolica uchodzi za azyl dla wszelkich wywrotowców z różnych zakątków Europy, gdzie za samo spiskowanie przeciwko władzy grozi surowa kara. Adolf Verloc jest jednym z czołowych wyznawców rewolucyjnych idei, dla którego współpraca z ambasadą europejskiego kraju oznacza zawarcie paktu z diabłem, co przypłaca wysoką ceną, gdy na jaw wychodzą niewygodne fakty z jego małżeńskiego życia, w tym stosunek do brata żony oraz wykorzystanie nieporadnego człowieka w realizacji wywrotowych idei. Wątek szpiegowski o politycznym zabarwieniu z ciekawą kreacją londyńskiej policji przeplata uniwersalny problem wzajemnego niezrozumienia małżonków. Ich systemy wartości zderzają się w wyniku konfrontacji różnych przekonań o świecie, co pociąga za sobą daleko idące skutki. Anarchia stanowi zagrożenie dla rodziny i prowadzi do jej całkowitego rozpadu, ponieważ człowiek, u boku którego wiodło się stabilne życie, ukazuje swoje prawdziwe oblicze.

W porównaniu z „Jądrem ciemności” „Tajny agent” wypada mniej spektakularnie, aczkolwiek życzyłbym sobie, aby współcześni autorzy powieści szpiegowskich pisali książki na takim samym poziomie, co Joseph Conrad.

Eksplozja bomby w okolicach londyńskiego Greenwich uruchamia ciąg zdarzeń, które w powieści Josepha Conrada stanowią pretekst do snucia rozważań na temat ruchów anarchistycznych w późno nowożytnej Europie. „Tajnego agenta” napisano zgodnie ze standardowym schematem. Dochodzi do określonego zdarzenia, po czym wybrani bohaterowie zostają uwikłani w proces wyjaśnienia jego...

Zapraszam :)

Zapraszam :)

Gdyby Remigiusz Mróz był lepszym literatem, czyli jak prawidłowo napisać książkę inspirowaną sensacyjnymi wydarzeniami. Conrad w „Tajnym agencie” pokazuje, jak wziąć fakty i przerobić je na pełnokrwistą powieść obsadzoną garścią niebanalnych bohaterów. Książka ma nieco ironiczne, humorystyczne zabarwienie, które może i nieco kontrastuje z poważną tematyką, ale akurat mnie to połączenie przypadło od gustu i całość mogę śmiało polecić.

Gdyby Remigiusz Mróz był lepszym literatem, czyli jak prawidłowo napisać książkę inspirowaną sensacyjnymi wydarzeniami. Conrad w „Tajnym agencie” pokazuje, jak wziąć fakty i przerobić je na pełnokrwistą powieść obsadzoną garścią niebanalnych bohaterów. Książka ma nieco ironiczne, humorystyczne zabarwienie, które może i nieco kontrastuje z poważną tematyką, ale akurat mnie...

Wbrew temu, co pisze w przedmowie do książki sam autor, „Tajny agent” to bynajmniej nie „prosta opowieść z wieku dziewiętnastego”, tylko powieść wyrafinowana, o bardzo ciekawej kompozycji i tematyce, jak na Conrada, zupełnie niespodziewanej. Podobno książka ta dała początek gatunkowi jakim jest powieść sensacyjno-polityczna. Conrad nie byłby jednak sobą gdyby nie wzbogacił fabuły pogłębioną analizą psychologiczną bohaterów, i w rezultacie otrzymujemy także tragiczną historię rodzinną. Doskonale sportretowana została Winnie Verloc - spokojna, nieco wycofana, oddana niepełnosprawnemu bratu żona tytułowego tajnego agenta współpracującego z wywiadem rosyjskim.

Conrad nie tylko nie sympatyzuje z ruchami rewolucyjnymi, ale ma niechętny stosunek do wszystkich występujących w powieści „rewolucjonistów”.

Verloc to człowiek płytki, niebłyskotliwy, gnuśny i wręcz nieprzyzwoicie leniwy. Michaelis jest w swoich poglądach beznadziejnie naiwny, z kolei profesor to zadowolony z siebie mizantrop, zaś Ossipon jest nieprzebierającym w środkach typem spod ciemnej gwiazdy.

Jako Polak, syn powstańca styczniowego, w negatywnym świetle przedstawia też Conrad pracownika ambasady rosyjskiej, który na niczym się nie zna, niewiele wie i rozumie, ale domaga się "zamachu dynamitowego".

Powieść zawiera również motywy związane z ówczesną rzeczywistością społeczną i warunkami życia w Londynie. O głębokiej wrażliwości Conrada świadczą chociażby: incydent ze Steviem i taksówkarzem oraz wyjazd matki pani Verloc do przytułku i opis jej nędznej kwatery.

Conrad nie należy do twórców słynących z poczucia humoru, jednak w „Tajnym agencie”, pomimo jego ponurej tematyki, można znaleźć miejsca, które są zabawne i nawet potrafią skłonić osobę czytającą do (głośnego!) śmiechu.

Jeśli ktoś chciałby zacząć czytać Conrada, z przekonaniem poradziłabym zacząć właśnie od tej książki..

Wbrew temu, co pisze w przedmowie do książki sam autor, „Tajny agent” to bynajmniej nie „prosta opowieść z wieku dziewiętnastego”, tylko powieść wyrafinowana, o bardzo ciekawej kompozycji i tematyce, jak na Conrada, zupełnie niespodziewanej. Podobno książka ta dała początek gatunkowi jakim jest powieść sensacyjno-polityczna. Conrad nie byłby jednak sobą gdyby nie wzbogacił...

Powieść kompletnie nieconradowska - żadnych mórz południowych, żadnych wysp i statków - serce industrialnej Anglii i Greenwich, tętniące miasto, terroryzm i bomba. Złożony dramat psychologiczny, którego autor wnikliwie docieka, co tak naprawdę pobudza człowieka do aktów terroru.

Powieść kompletnie nieconradowska - żadnych mórz południowych, żadnych wysp i statków - serce industrialnej Anglii i Greenwich, tętniące miasto, terroryzm i bomba. Złożony dramat psychologiczny, którego autor wnikliwie docieka, co tak naprawdę pobudza człowieka do aktów terroru.

Toporny język uniemożliwia zaangażowane zanurzenie się w fabule, która de facto nie jest zbyt pociągająca.

Toporny język uniemożliwia zaangażowane zanurzenie się w fabule, która de facto nie jest zbyt pociągająca.

Pan Conrad to mistrz, nikt nie potrafi tak uroczo ględzić jak On. Pewnie składa się na to fakt bycia Polakiem oraz pracy na statkach z samymi mężczyznami, którzy od zawsze marudzą.

Do Tajnego agenta podchodziłem dwa razy. Książka nie jest o tym czego się spodziewałem, ale nie jest źle. Nie można liczyć, że jest to powieść sensacyjna, choć w czasie premiery pewnie ludzie mdleli z wrażenia przy czytaniu.

Podoba mi się uniwersalne i naturalne spojrzenie na człowieka, jego czyny i psychikę. Książka momentami wzrusza momentami drażni, ale jest dobra i warta przeczytania.

Pan Conrad to mistrz, nikt nie potrafi tak uroczo ględzić jak On. Pewnie składa się na to fakt bycia Polakiem oraz pracy na statkach z samymi mężczyznami, którzy od zawsze marudzą.

Do Tajnego agenta podchodziłem dwa razy. Książka nie jest o tym czego się spodziewałem, ale nie jest źle. Nie można liczyć, że jest to powieść sensacyjna, choć w czasie premiery pewnie ludzie...