Dwie siostry, dojrzałe kobiety, w podobnie skomplikowanych osobistych sytuacjach. Wydawałoby się, że dzięki wzajemnej siostrzanej więzi, podobieństwie wieku i doświadczeń mogą być dla siebie doskonałym wsparciem, obdarzyć nawzajem troską i zrozumieniem, nic prostszego. A jednak, w zbudowaniu porozumienia przeszkadza im niewidzialny mur, wznoszony od lat z niedopowiedzeń, pretensji i rywalizacji o miano tej lepszej, najpierw córki, uczennicy, wreszcie kobiety, partnerki i matki. Poróżnia je zwłaszcza kwestia macierzyństwa. Obie swoje marzenia o posiadaniu potomstwa chcą zrealizować jak najszybciej, mimo pojawiających się trudności. Gdy jedna jest już bardzo blisko osiągnięcia celu, konflikt między nimi przybiera na sile.

Ta krótka, skondensowana historia porusza temat trudnych relacji rodzinnych, takich, które uniemożliwiają szczere i swobodne funkcjonowanie w gronie osób najbliższych. Co więcej, niczego nie ułatwiają, wręcz przeciwnie wymagają coraz większego wysiłku, aby zachować pozory, że świetnie sobie radzimy, ale to droga donikąd. Utrzymując złudne wrażenie sukcesu na dłuższą metę coraz trudniej się z tego wycofać. Jedynym rozwiązaniem jest ograniczenie do minimum kontaktów z rodziną. Problem pojawia się, gdy trzeba spędzić razem więcej czasu. Taka okazja właśnie się nadarza. Siostry podczas urlopu mają świętować urodziny mamy we wspólnym, rodzinnym domku letniskowym. Czy powrót do miejsca, z którym wiąże się tyle wspólnych wspomnień, pozwoli skomplikowane relacje naprawić? A może tylko przypomni narastające latami nieporozumienia?

„Dorośli” to opowieść bardzo prosta, nie ma tu spektakularnych zwrotów akcji, czas płynie powoli, leniwie, iście wakacyjnie. Nie dajmy się jednak zwieść tej atmosferze relaksu. Ostatecznie, tak jak w książce udaremnia ją brak wewnętrznej równowagi bohaterów, tak i nas, jej lektura może szybko wytrącić ze stanu przyjemnej lekkości. Pokazuje smutną prawdę, w jak powierzchownych relacjach potrafimy tkwić, jak mało uważni w nich jesteśmy i co się dzieje, gdy najbliżsi służą nam tylko do tego, żeby przeglądać się w ich oczach, dostrzec w nich podziw, nutę zazdrości, mieć z kim się porównywać. Kiedy wzajemne kontakty nie wnoszą nic nowego, potrafią tylko utwierdzać nas w przekonaniu o własnej wyższości albo, wręcz przeciwnie, ułomności. Przecież ci, dla których jesteśmy ważni, powinni nie tylko słuchać tego, co mówimy, co chcemy, by usłyszeli, ale słyszeć nas nawet wtedy, albo zwłaszcza wtedy, gdy nie mówimy nic.

Monika Kurek