Czytając "Domostwo błogosławionych" czułam się jak bym była w galerii sztuki i podziwiała obrazy malarzy symbolicznych albo malarstwo barakowe, dzieła Pietera Bruegela. Jak coś takiego można w ogóle ocenić? Patrzę na to bogactwo symboli, barw, obrazów i wiem, że nie jestem w stanie dostrzec wszystkiego, nie mogę docenić w pełni tej sztuki, bo za mało wiem, za mało rozumiem.
Dzięki tej lekturze pierwszy raz spotkałam się z postacią Jana Prezbitrera. Nie wiedziałam, że w średniowiecznym świecie istniała legenda o potężnym duchownym,  władcy krainy bogactw i cudów. W krainie tej istniała fontanna dzięki, której można było stać się nieśmiertelnym.
Catherynne M. Valente stworzyła niesamowite dzieło,  wymykające się wszelkim schematom. Jest tu świat fantastycznych istot, jakie nie przyszłyby mi nawet do głowy; drzew, których owocem może być wszystko - książka, kula armatnia, czy zwierze. To książka, którą niektórzy by pewnie spalili na stosie jako herezję i obrzydliwość. Mimo swej, wydawałoby się absurdalnej i abstrakcyjnej formy, ta powieść zmusza do myślenia o tym jak pozbawiona miejsca na wątpliwości i na odmienność jest wiara chrześcijańska. Jak pełna pychy i wiary w swoją wyjątkowość może być osoba duchowna. To z jednej strony zwykły średniowieczy świat, w którym wszyscy mają przypisane rolę. Kobiety są stworzone do rodzenia dzieci i opieki nad rodziną, mężczyźni do nauczania, rządzenia, zdobywania i odkrywania świata. Jest też ta niezwykła  kraina Jana Prezbitera, wolna od tradycyjnych podziałów, od sztucznych ograniczeń, pełna możliwości. W jednej chwili jesteś ogrodnikiem, za chwilę możesz rządzić światem. 
"Domostwo błogosławionych" początkowo czyta się wolno. Skomplikowany, oniryczny świat, bogaty barwny język powodują mętlik w głowie. Często wracałam do początku rozdziału, by zrozumieć ten świat. W pewnym momencie jednak wszystko nabiera sensu, a każda postać ma swoje miejsce w tej pięknej historii. 
Zgadzam się w pełni ze stwierdzeniem, że ta książka to uczta wyobraźni. Co więcej jest to uczta,  do której warto wrócić żeby jeszcze bardziej docenić tę misterną sztukę.

Czytając "Domostwo błogosławionych" czułam się jak bym była w galerii sztuki i podziwiała obrazy malarzy symbolicznych albo malarstwo barakowe, dzieła Pietera Bruegela. Jak coś takiego można w ogóle ocenić? Patrzę na to bogactwo symboli, barw, obrazów i wiem, że nie jestem w stanie dostrzec wszystkiego, nie mogę docenić w pełni tej sztuki, bo za mało wiem, za mało...