Do błyskawicy podobne

Surrealistyczna, zaskakująca, wciągająca, bardzo dobra!

Surrealistyczna, zaskakująca, wciągająca, bardzo dobra!

Wow. Ostatnio myślałem ze z fantastyki już wyrosłem. Bo albo jakieś bzdury co ani sensu ani mają ani kupy się nie trzymają (Piranesi) albo bez totalnie udziwnione pierdoły (bezgwiezdne morze), albo po prostu jakieś popłuczyny, a tu prosze - Pani Ada Palmer sie pojawia i prezentuje wszystko co w nowoczesnej fantastyce być powinno: Posthumanizm, intrygę, złożony świat, interesujące postacie, filozofię, religię oraz (tak tak) bogów.
no kurcze - o to chodzi.
A i wcale nie jest nudna jak piszą poniżej. Choć oczywiście kto co lubi - ja lubię powolne odkrywanie świata. A i złożoność zarówno świata jak i samej narracji to tylko na plus. Aczkolwiek pewne pewne zabiegi narracyjne są irytujące (dialogi podmiotu lirycznego z czytelnikiem) ale można to przeboleć.

Wow. Ostatnio myślałem ze z fantastyki już wyrosłem. Bo albo jakieś bzdury co ani sensu ani mają ani kupy się nie trzymają (Piranesi) albo bez totalnie udziwnione pierdoły (bezgwiezdne morze), albo po prostu jakieś popłuczyny, a tu prosze - Pani Ada Palmer sie pojawia i prezentuje wszystko co w nowoczesnej fantastyce być powinno: Posthumanizm, intrygę, złożony świat,...

Dobrze się czyta, porusza ważne kwestie, zaskakuje, skłania do refleksji.

Jest to taka opowieść filozoficzno-teologiczna o 18 wieku. Od razu zaczynam drugą część. Jedyny element, który mi przeszkadzał to pewne odczucie sterylności w kwestii postaci. Niby jest ich wiele i każda jest inna, ale nie ma zwyczajnych ludzi w tej historii, może taki był zamysł autorki, ale u mnie powodowało to pewne poczucie sztuczności wykreowanego świata, dlatego nie dałom 10.

Dobrze się czyta, porusza ważne kwestie, zaskakuje, skłania do refleksji.

Jest to taka opowieść filozoficzno-teologiczna o 18 wieku. Od razu zaczynam drugą część. Jedyny element, który mi przeszkadzał to pewne odczucie sterylności w kwestii postaci. Niby jest ich wiele i każda jest inna, ale nie ma zwyczajnych ludzi w tej historii, może taki był zamysł autorki, ale u mnie...

Nadaje się mniej do zwykłego wyluzowanego czytania a bardziej do: studiowania. Jak źródła z epoki na wydziale historii. Widać, że napisana przez naukowczynię z wszechstronnie humanistycznym zacięciem (prawdziwy humanista, to taki, który nie lęka się w swojej pracy na przykład: narzędzi statystycznych).

Świat tej utopii jest bogaty, przemyślany, pęcznieje od niuansów, zależności. Opiera się na twardym gruncie i ma liczne rozgałęzienia.

Oczywiście - wbrew moim leniwym nadziejom - mało rzeczy jest tu podanych na tacy. Narrator sam najpierw prosi o kilkadziesiąt stron wyrozumiałości, potem w połowie książki dziękuje za cierpliwość (oj, jest za co), a później nie jest nic lepiej. Obraz całości trzeba budować sobie z drobiazgów, sugestii. Obowiązkowo w skupieniu. A to przecież nie tylko opis utopii, ale też intryga - obowiązkowo mętna i zakamuflowana. Dlatego czyta się tak trudno. A stron jest wiele.

Lektura stanowi wyzwanie, dla mnie była walką i czytałem raczej na przekór chęci odłożenia książki na najwyższą półkę. Prawdopodobnie nie zapomnę jej nigdy, ale wysiłek, jakiego ode mnie wymagała, nie pozwala mi ocenić wyżej. Jestem zbyt leniwy i zbyt trudno mi skupić uwagę.

Nadaje się mniej do zwykłego wyluzowanego czytania a bardziej do: studiowania. Jak źródła z epoki na wydziale historii. Widać, że napisana przez naukowczynię z wszechstronnie humanistycznym zacięciem (prawdziwy humanista, to taki, który nie lęka się w swojej pracy na przykład: narzędzi statystycznych).

Świat tej utopii jest bogaty, przemyślany, pęcznieje od niuansów,...

Drogie Czytelnico, witaj w utopii, w której światowy rząd dba o to, by nie było głodu, chorób, wojen, zboczeń seksualnych, rasizmu i nietolerancji, a ludzie byli równi, spełnieni i szczęśliwi (a jak kto spróbuje nie być, to zapraszamy na darmowe usługi psychologów i senseistów, ew. do rezerwatu).
Jak to możliwe? Prosta sprawa, wystarczy zlikwidować społeczne Zło, czyli religie, płci, państwa narodowe, rasy, swobodę ubioru czy pomysł, aby dzieci wychowywać inaczej, niż w kilku (nasto) osobowych komunach.
I wcale nie tak, że jakiś przymus, każdy może sobie wybrać, czy żyć w superpaństwie mniej, czy bardziej lewackim, a nawet poza, byle pamiętał, że Zło jest surowo wzbronione. Można też wybrać, w jakiego Boga się nie wierzy, a nawet wierzyć w jakiegoś, o ile nie rozmawia się o tym z nikim, prócz swojego senseisty. Ew. można samemu zostać senseistą, czyli antykapłanem aksamitnym inkwizytorem, który dba, by nie odrodził się potwór religii.
- No, to rozumiem, w końcu jakaś pozytywna, równościowa wizja przyszłości, nie to, co tych polskich fantastów prawaków - powiedzą jedni.
- Taa, jasne, i nie ma Równiejszych ani ukrytego totalitaryzmu - uśmiechną się ironicznie drudzy.
No cóż, czytajcie dalej, bo powyższe to dopiero pierwszy dym w pierwszym lustrze, które przygotowała dla nas Autorka.

Drogie Czytelnico, witaj w utopii, w której światowy rząd dba o to, by nie było głodu, chorób, wojen, zboczeń seksualnych, rasizmu i nietolerancji, a ludzie byli równi, spełnieni i szczęśliwi (a jak kto spróbuje nie być, to zapraszamy na darmowe usługi psychologów i senseistów, ew. do rezerwatu).
Jak to możliwe? Prosta sprawa, wystarczy zlikwidować społeczne Zło, czyli...

Ta książka kojarzy mi się z epickim tematem muzycznym, w którym jest wszystko - liryka, rozmach, dynamika, mnóstwo smaczków i motywów, które muszą chwytać, bo zawsze chwytają, nawiązania do klasyków, groza i przygoda i blablabla, upchnięte na tych 500 stronach w taki sposób, że właściwie ciężko się przejąć tym co się dzieje. jak 20minutowa solówka na gitarze. Godne uznania, ale nie ma tego, co sprawia, że hajpowałem lekturę. Sprawdzę drugi tom, bo jest krótszy :D

Nigdy nie jarała mnie polityka, łączenie seksu z filozofią wydaje mi się równie pociągające jak ogórki kiszone z sernikiem, a moralne dylematy to zawsze tylko dodatek do dobrej opowieści i same w sobie jej nie tworzą. Fakt, że książka ma dobre momenty, i właściwie WIEM że powinienem dać te 7/10, ale nic nie poradzę na to, że CZUŁEM że to tylko dobra, nie bardzo dobra książka.

W ogóle fajne się czyta końcowe słowa od Autorki - ma człowiek ego całkiem solidne, pewnie z własną grawitacją i atmosferą :) Całkiem jak niektórzy bohaterowie książki.

Ta książka kojarzy mi się z epickim tematem muzycznym, w którym jest wszystko - liryka, rozmach, dynamika, mnóstwo smaczków i motywów, które muszą chwytać, bo zawsze chwytają, nawiązania do klasyków, groza i przygoda i blablabla, upchnięte na tych 500 stronach w taki sposób, że właściwie ciężko się przejąć tym co się dzieje. jak 20minutowa solówka na gitarze. Godne uznania,...

To bardzo zaskakująca książka. Od pierwszych stron łatwo docenić rozmach i oryginalność kreacji świata. Ale potem może być ciężko. Ja nudziłam się ogromnie, mniej więcej do 300 strony, co stanowi ponad połowę książki. Nie zostawiam lektur niedokończonych, dlatego i przez tę brnęłam. Brak konkretnej akcji nie był jednak głównym powodem, który wprawiał mnie w kiepski nastrój. Bądź co bądź jest mnóstwo książek ze zminimalizowana akcją zajmujących się głównie światem przedstawionym i parę z nich bardzo lubię. Tu głównym źródłem dyskomfortu były chyba szwy na fabule. Przez sielankę prześwitywała groteska, sączyły stereotypy i resentymenty. Scena kiedy usługowcy biegną za Kosala krzycząc: lody – no poczułam się jak South Parku. Nie znam autorki i prawda jest taka, że jej nie ufałam, nie wiedziałam, czy zdaje sobie sprawę, co napisała.

To nie jest książka, w której tajemnice można odkryć dzięki wskazówkom, można zobaczyć szwy, ale przetnie je dopiero autor. To także minus, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że tom pierwszy niczego nie kończy i tylko odrobinę odsłania.

I ten pozornie sielankowy, groteskowy i perwersyjny świat w drugiej połowie książki zdecydowanie zyskał spójność. Robi się z tego bardzo przykra, świetnie podbudowana wiedzą autorki, przypowieść o ludzkości.

Nadal zostało we mnie trochę niedowiarka. Mam nadzieję, że w drugim tomie Ada Palmer nie dotrze do granic mojej cierpliwości budując suspens i nastrój, że wyjaśni to co powinna. Jednak nie mam wątpliwości, że ten drugi tom przeczytam.

To bardzo zaskakująca książka. Od pierwszych stron łatwo docenić rozmach i oryginalność kreacji świata. Ale potem może być ciężko. Ja nudziłam się ogromnie, mniej więcej do 300 strony, co stanowi ponad połowę książki. Nie zostawiam lektur niedokończonych, dlatego i przez tę brnęłam. Brak konkretnej akcji nie był jednak głównym powodem, który wprawiał mnie w kiepski nastrój....

Oj, cykl "Terra Ignota" umęczył mnie strasznie! Pierwszy tom czytałam dwa miesiące, kolejny - 2,5 miesiąca, co dla mnie stanowi (niechlubny) rekord. Nie mogę odmówić Adzie Palmer zgrabnego pióra, gawędziarskiego stylu i ciekawie zarysowanego świata. Nie zmienia to jednak faktu, że ostatecznie całość jest zbyt rozwleczona i przegadana, jak na mój gust. Gdyby oba tomy skrócić i skondensować do samej esencji, otrzymalibyśmy prawdziwą śmietankę, czytelniczą ucztę. A tak to czuję przesyt słów, za to niedosyt wrażeń. Ocena ode mnie: 6 - książka dobra.

Oj, cykl "Terra Ignota" umęczył mnie strasznie! Pierwszy tom czytałam dwa miesiące, kolejny - 2,5 miesiąca, co dla mnie stanowi (niechlubny) rekord. Nie mogę odmówić Adzie Palmer zgrabnego pióra, gawędziarskiego stylu i ciekawie zarysowanego świata. Nie zmienia to jednak faktu, że ostatecznie całość jest zbyt rozwleczona i przegadana, jak na mój gust. Gdyby oba tomy skrócić...

Wyobrażam sobie Adę Palmer jak przygotowywała się do napisania tej książki: przemierzając supermarket pomysłów literatury SF wrzucała do kosza na zakupy przeróżne tła historyczne, zabiegi stylistyczne i figury protagonistów. Od czasu napisania „Micromegasa” sporo tego się nazbierało, więc było z czego wybierać!

Seryjny morderca z sercem w stylu „Dextera”? Super, tego właśnie potrzebuję! Oświeceniowy sposób prowadzenia narracji? Tyż piknie, w końcu na coś musi się ten doktorat przydać, co nie? Rozmaite elementy graficzne w celu przedstawienia dialogów w różnych językach? Dlaczego nie! Kilkustronicowe dialogi po łacinie (częściowo w dwóch różnych wersjach)? Zajefajnie! Tabele? C'est très chic, tego mało kto stosował w beletrystyce! Dziecięcy Kwisatz Haderach? A jakże! Możliwie zagmatwane rozmowy o wszystkim i niczym, mające na celu znużyć czytelnika, aby, broń Boże, nie zmiarkował zbyt szybko, że fabuły w książce jest tyle, co kot napłakał? Ależ oczywiście! Elementy neutralizujące wpływ rodzajów w języku? Jej, ale będę modna (przepraszam: modne)! Przykładów takich można by przytoczyć prawie ad infinitum.

Ta książka to mokry sen naukowca-humanisty w utopijnej tradycji Morusa, Campanelli lub Bacona. I tym samym spore zaskoczenie, bo myślałem, że tego typu literatura skończyła się z wydaniem w roku 1974 „Wydziedziczonych” Ursuli K. Le Guin. I podobnie jak dzieła przytoczonych „utopistów” mamy w przypadku „Do błyskawicy podobne” do czynienia z książką poruszającą bardzo ważne tematy, starającą się pokazać możliwości wyjścia z socjopolitycznego impasu naszych czasów. Z książką fascynującą rozmachem wizji i zasięgiem futurologicznej ekstrapolacji. A równocześnie tak chaotycznie skonstruowaną, że jej narrację porównać można do kakofonicznego jazgotu orkiestry synfonicznej strojącej instrumenty na krótko przed początkiem koncertu.

Patrick Hayden, redaktor Ady Palmer, był podekscytowany myślą, „że znalazł książkę mówiącą o utopii, postępie i bólach towarzyszących rodzeniu się przyszłości, zamiast katastrof i dystopii, które tak bardzo zdominowały współczesną narrację”. Tak, to prawda, postapo króluje i nie jestem z tego powodu bynajmniej w skowronkach. Pewna dawka utopii przyda się fandomowi bez wątpienia. Tylko czy Ada Palmer zdoła zanegować wypowiedź Thomasa Hardy'ego: „Wojna tworzy fascynujące historie, podczas gdy pokój to słaby temat na książkę.”? Cóż, jeszcze mnie nie przekonała, ale następne części cyklu „Terra Ignota” są już w drodze...

Wyobrażam sobie Adę Palmer jak przygotowywała się do napisania tej książki: przemierzając supermarket pomysłów literatury SF wrzucała do kosza na zakupy przeróżne tła historyczne, zabiegi stylistyczne i figury protagonistów. Od czasu napisania „Micromegasa” sporo tego się nazbierało, więc było z czego wybierać!

Seryjny morderca z sercem w stylu „Dextera”? Super, tego...

Fragmentami musiałem się przedzierać, jednak koniec końców warto zapoznać się z tą wizją.

Fragmentami musiałem się przedzierać, jednak koniec końców warto zapoznać się z tą wizją.