Do błyskawicy podobne

Ta książka kojarzy mi się z epickim tematem muzycznym, w którym jest wszystko - liryka, rozmach, dynamika, mnóstwo smaczków i motywów, które muszą chwytać, bo zawsze chwytają, nawiązania do klasyków, groza i przygoda i blablabla, upchnięte na tych 500 stronach w taki sposób, że właściwie ciężko się przejąć tym co się dzieje. jak 20minutowa solówka na gitarze. Godne uznania, ale nie ma tego, co sprawia, że hajpowałem lekturę. Sprawdzę drugi tom, bo jest krótszy :D

Nigdy nie jarała mnie polityka, łączenie seksu z filozofią wydaje mi się równie pociągające jak ogórki kiszone z sernikiem, a moralne dylematy to zawsze tylko dodatek do dobrej opowieści i same w sobie jej nie tworzą. Fakt, że książka ma dobre momenty, i właściwie WIEM że powinienem dać te 7/10, ale nic nie poradzę na to, że CZUŁEM że to tylko dobra, nie bardzo dobra książka.

W ogóle fajne się czyta końcowe słowa od Autorki - ma człowiek ego całkiem solidne, pewnie z własną grawitacją i atmosferą :) Całkiem jak niektórzy bohaterowie książki.

Ta książka kojarzy mi się z epickim tematem muzycznym, w którym jest wszystko - liryka, rozmach, dynamika, mnóstwo smaczków i motywów, które muszą chwytać, bo zawsze chwytają, nawiązania do klasyków, groza i przygoda i blablabla, upchnięte na tych 500 stronach w taki sposób, że właściwie ciężko się przejąć tym co się dzieje. jak 20minutowa solówka na gitarze. Godne uznania,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To bardzo zaskakująca książka. Od pierwszych stron łatwo docenić rozmach i oryginalność kreacji świata. Ale potem może być ciężko. Ja nudziłam się ogromnie, mniej więcej do 300 strony, co stanowi ponad połowę książki. Nie zostawiam lektur niedokończonych, dlatego i przez tę brnęłam. Brak konkretnej akcji nie był jednak głównym powodem, który wprawiał mnie w kiepski nastrój. Bądź co bądź jest mnóstwo książek ze zminimalizowana akcją zajmujących się głównie światem przedstawionym i parę z nich bardzo lubię. Tu głównym źródłem dyskomfortu były chyba szwy na fabule. Przez sielankę prześwitywała groteska, sączyły stereotypy i resentymenty. Scena kiedy usługowcy biegną za Kosala krzycząc: lody – no poczułam się jak South Parku. Nie znam autorki i prawda jest taka, że jej nie ufałam, nie wiedziałam, czy zdaje sobie sprawę, co napisała.

To nie jest książka, w której tajemnice można odkryć dzięki wskazówkom, można zobaczyć szwy, ale przetnie je dopiero autor. To także minus, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że tom pierwszy niczego nie kończy i tylko odrobinę odsłania.

I ten pozornie sielankowy, groteskowy i perwersyjny świat w drugiej połowie książki zdecydowanie zyskał spójność. Robi się z tego bardzo przykra, świetnie podbudowana wiedzą autorki, przypowieść o ludzkości.

Nadal zostało we mnie trochę niedowiarka. Mam nadzieję, że w drugim tomie Ada Palmer nie dotrze do granic mojej cierpliwości budując suspens i nastrój, że wyjaśni to co powinna. Jednak nie mam wątpliwości, że ten drugi tom przeczytam.

To bardzo zaskakująca książka. Od pierwszych stron łatwo docenić rozmach i oryginalność kreacji świata. Ale potem może być ciężko. Ja nudziłam się ogromnie, mniej więcej do 300 strony, co stanowi ponad połowę książki. Nie zostawiam lektur niedokończonych, dlatego i przez tę brnęłam. Brak konkretnej akcji nie był jednak głównym powodem, który wprawiał mnie w kiepski nastrój....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj, cykl "Terra Ignota" umęczył mnie strasznie! Pierwszy tom czytałam dwa miesiące, kolejny - 2,5 miesiąca, co dla mnie stanowi (niechlubny) rekord. Nie mogę odmówić Adzie Palmer zgrabnego pióra, gawędziarskiego stylu i ciekawie zarysowanego świata. Nie zmienia to jednak faktu, że ostatecznie całość jest zbyt rozwleczona i przegadana, jak na mój gust. Gdyby oba tomy skrócić i skondensować do samej esencji, otrzymalibyśmy prawdziwą śmietankę, czytelniczą ucztę. A tak to czuję przesyt słów, za to niedosyt wrażeń. Ocena ode mnie: 6 - książka dobra.

Oj, cykl "Terra Ignota" umęczył mnie strasznie! Pierwszy tom czytałam dwa miesiące, kolejny - 2,5 miesiąca, co dla mnie stanowi (niechlubny) rekord. Nie mogę odmówić Adzie Palmer zgrabnego pióra, gawędziarskiego stylu i ciekawie zarysowanego świata. Nie zmienia to jednak faktu, że ostatecznie całość jest zbyt rozwleczona i przegadana, jak na mój gust. Gdyby oba tomy skrócić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyobrażam sobie Adę Palmer jak przygotowywała się do napisania tej książki: przemierzając supermarket pomysłów literatury SF wrzucała do kosza na zakupy przeróżne tła historyczne, zabiegi stylistyczne i figury protagonistów. Od czasu napisania „Micromegasa” sporo tego się nazbierało, więc było z czego wybierać!

Seryjny morderca z sercem w stylu „Dextera”? Super, tego właśnie potrzebuję! Oświeceniowy sposób prowadzenia narracji? Tyż piknie, w końcu na coś musi się ten doktorat przydać, co nie? Rozmaite elementy graficzne w celu przedstawienia dialogów w różnych językach? Dlaczego nie! Kilkustronicowe dialogi po łacinie (częściowo w dwóch różnych wersjach)? Zajefajnie! Tabele? C'est très chic, tego mało kto stosował w beletrystyce! Dziecięcy Kwisatz Haderach? A jakże! Możliwie zagmatwane rozmowy o wszystkim i niczym, mające na celu znużyć czytelnika, aby, broń Boże, nie zmiarkował zbyt szybko, że fabuły w książce jest tyle, co kot napłakał? Ależ oczywiście! Elementy neutralizujące wpływ rodzajów w języku? Jej, ale będę modna (przepraszam: modne)! Przykładów takich można by przytoczyć prawie ad infinitum.

Ta książka to mokry sen naukowca-humanisty w utopijnej tradycji Morusa, Campanelli lub Bacona. I tym samym spore zaskoczenie, bo myślałem, że tego typu literatura skończyła się z wydaniem w roku 1974 „Wydziedziczonych” Ursuli K. Le Guin. I podobnie jak dzieła przytoczonych „utopistów” mamy w przypadku „Do błyskawicy podobne” do czynienia z książką poruszającą bardzo ważne tematy, starającą się pokazać możliwości wyjścia z socjopolitycznego impasu naszych czasów. Z książką fascynującą rozmachem wizji i zasięgiem futurologicznej ekstrapolacji. A równocześnie tak chaotycznie skonstruowaną, że jej narrację porównać można do kakofonicznego jazgotu orkiestry synfonicznej strojącej instrumenty na krótko przed początkiem koncertu.

Patrick Hayden, redaktor Ady Palmer, był podekscytowany myślą, „że znalazł książkę mówiącą o utopii, postępie i bólach towarzyszących rodzeniu się przyszłości, zamiast katastrof i dystopii, które tak bardzo zdominowały współczesną narrację”. Tak, to prawda, postapo króluje i nie jestem z tego powodu bynajmniej w skowronkach. Pewna dawka utopii przyda się fandomowi bez wątpienia. Tylko czy Ada Palmer zdoła zanegować wypowiedź Thomasa Hardy'ego: „Wojna tworzy fascynujące historie, podczas gdy pokój to słaby temat na książkę.”? Cóż, jeszcze mnie nie przekonała, ale następne części cyklu „Terra Ignota” są już w drodze...

Wyobrażam sobie Adę Palmer jak przygotowywała się do napisania tej książki: przemierzając supermarket pomysłów literatury SF wrzucała do kosza na zakupy przeróżne tła historyczne, zabiegi stylistyczne i figury protagonistów. Od czasu napisania „Micromegasa” sporo tego się nazbierało, więc było z czego wybierać!

Seryjny morderca z sercem w stylu „Dextera”? Super, tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fragmentami musiałem się przedzierać, jednak koniec końców warto zapoznać się z tą wizją.

Fragmentami musiałem się przedzierać, jednak koniec końców warto zapoznać się z tą wizją.

Pokaż mimo to

Budowanie świata na mocną 9, fabuła na słabą 5. Dlaczego nie można mieć wszystkiego? Stanowczo nie jest to lekkie czytadło, tu trzeba skupienia i uwagi. Typowe niedlakażdego. Jednak ja lubię gdy mnie czytanie trochę zmęczy intelektualnie, będzie więc 8.

Budowanie świata na mocną 9, fabuła na słabą 5. Dlaczego nie można mieć wszystkiego? Stanowczo nie jest to lekkie czytadło, tu trzeba skupienia i uwagi. Typowe niedlakażdego. Jednak ja lubię gdy mnie czytanie trochę zmęczy intelektualnie, będzie więc 8.

Pokaż mimo to

Nie zmęczyłem tej książki. Fatalna.

Nie zmęczyłem tej książki. Fatalna.

Pokaż mimo to

Świetna książka. Spójna wizja przyszłości, bardzo złożone interakcje społeczne. Różne ciekawe postacie, wiele zaskoczeń. Do tego zabawa z ideami i formą.

Świetna książka. Spójna wizja przyszłości, bardzo złożone interakcje społeczne. Różne ciekawe postacie, wiele zaskoczeń. Do tego zabawa z ideami i formą.

Pokaż mimo to

Ta książka może wzbudzić skrajne reakcje – od zachwytu nad próbą praktycznego zastosowania filozofii XVIII wieku i dyskusji szczególnie na temat możliwości stworzenia działającej Utopii, po zdziwienie formą i treścią aż do ich całkowitego odrzucenia. Poleciłabym ją raczej molom książkowym preferującym grę intelektualną ponad fabułą, pragnącym prowadzić humanistyczne rozważania nad kondycją naszego świata i społeczeństwa.

Cała recenzja do przeczytania tu: https://glodnawyobraznia.blogspot.com/2020/02/traktat-o-utopii-ada-palmer-do.html

Ta książka może wzbudzić skrajne reakcje – od zachwytu nad próbą praktycznego zastosowania filozofii XVIII wieku i dyskusji szczególnie na temat możliwości stworzenia działającej Utopii, po zdziwienie formą i treścią aż do ich całkowitego odrzucenia. Poleciłabym ją raczej molom książkowym preferującym grę intelektualną ponad fabułą, pragnącym prowadzić humanistyczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiazka trudna do oceny. Z jednej strony pretensjonalna i groteskowa, z drugiej naprawde wciagajaca. Intrygi na intrygach i tajemnice w tajemnicach. Chyba czas na drugi tom :)

Ksiazka trudna do oceny. Z jednej strony pretensjonalna i groteskowa, z drugiej naprawde wciagajaca. Intrygi na intrygach i tajemnice w tajemnicach. Chyba czas na drugi tom :)

Pokaż mimo to