Niszczejący dom na odludziu, niepokojące historie na jego temat przekazywane szeptem przez lokalnych mieszkańców i ten jeden przyjezdny, który wbrew ostrzeżeniom postanawia się w nim zatrzymać. Choć ten krótki opis fabuły „Domu Maynarda” może przypominać wiele podobnych historii, autor zaproponował coś zupełnie nowego, wymykającego się wszelkim schematom. A mnie pozostawił w stanie totalnego zachwytu nad mrocznym, klaustrofobicznym, oblepiającym klimatem powieści. Środek zimy, sypiący śnieg, szczypiący mróz. „Dom Maynarda” od pierwszych stron wieje chłodem. Surowa sceneria idealnie koresponduje z naznaczoną licznymi ranami psychiką głównego bohatera, który na zaśnieżonym pustkowiu próbuje odzyskać spokój po powrocie z dotkniętego wojną Wietnamu. Czytanie tej książki to nieustanny niepokój, podskórne wyczuwanie zbliżającego się zła i ciągłe próby uchwycenia, co tak naprawdę się tu dzieje. Choć klasycznych scen grozy nie ma tu wiele, w połączeniu z powojenną traumą i paranoją rodzącą się szybko w pułapce odciętych od świata czterech ścian wywołują piorunujący efekt. Fani subtelnego straszenia klimatem i nieoczywistych rozwiązań zostawiających pole do własnych interpretacji z pewnością będą zadowoleni. Trudno zapomnieć tę historię. Historię człowieka szukającego siebie wśród śnieżnych połaci i jego krzyk ginący niemal od razu wśród szalejącej zamieci. Wsiadajcie do pociągu przedzierającego się przez zaspy do stanu Maine. Dla mnie to jedna z najlepszych powieści o nawiedzonych domach i ludzkich wewnętrznych demonach.