Międzywojenna Warszawa tonąca w odcieniach sepii, przepełniona odgłosami życia mieszkańców: pokrzykiwaniem ulicznych gazeciarzy i przekupek na Kercelaku, stukotu końskich kopyt na bruku i tramwajów toczących się po torowiskach, rozmów spacerowiczów niezagłuszanych nieustannym szumem aut. W tym nostalgicznym krajobrazie dawnego miasta przemyka ukradkiem ona – czujna, uważna, nieustraszona i żądna przygód: Zuza Wróbel – przyszła detektywka.

Mam ogromną słabość do takich książek. Kuszących retro klimatem, z silną, nieustępliwą i przekorną dziewczęcą bohaterką, której towarzyszy grono równie ciekawych postaci, z porywającą i niebanalną zagadką, dużą dozą dowcipu na wysokim poziomie i porządną dawką suspensu. Wszystko to, a nawet więcej, odnajdziecie w „Zuzie Wróbel na tropie” Tomasza Duszyńskiego, która otwiera serię „Detektywów z domu pod dębem”. I czuję, że będzie to jedna z najlepszych serii detektywistycznych dla młodego czytelnika!

Zuza przeprowadza się do Warszawy do wujostwa, aby móc uczyć się w tamtejszej szkole. Zafascynowana policyjną karierą wujka marzy, aby stać się jeszcze lepszą śledczą i zdecydowanie nie odkłada tego na później! Zuza jest szybka, nierozważna - przez co często wpada w kłopoty, dociekliwa i zdeterminowana, a przy tym szalenie inteligentna. Nigdy nie odpuszcza! I jak to Wróbel – wszędzie jej pełno 😉 Gdy rozwiązawszy zagadkę publikowanych w gazecie szyfrów staje się świadkiem porwania profesora matematyki i niemal tonie w Wiśle, nawet nie zdaje sobie sprawy w jak wielką aferę wdepnęła. Tajemnicze szyfry, porwania, tajne stowarzyszenia i cała plejada szpiegów. Momentami będzie naprawdę niebezpiecznie! Lecz autor doskonale rozładowuje napięcie lekkim, acz inteligentnym poczuciem humoru.

„Zuza…” to powieść, którą czyta się jednym tchem, od której nie sposób się oderwać i po której od razu chciałoby się sięgnąć po kolejny tom. Autor osadzając w głównej roli młodą dziewczynę przełamuje ówczesne konwenanse, co dodaje powieści dodatkowego smaczku. Nie zapomina również o obdarowaniu Zuzy świetnymi przyjaciółmi, którzy doskonale podkreślają jej atuty i równoważą jej szaleństwa.

Międzywojenna Warszawa tonąca w odcieniach sepii, przepełniona odgłosami życia mieszkańców: pokrzykiwaniem ulicznych gazeciarzy i przekupek na Kercelaku, stukotu końskich kopyt na bruku i tramwajów toczących się po torowiskach, rozmów spacerowiczów niezagłuszanych nieustannym szumem aut. W tym nostalgicznym krajobrazie dawnego miasta przemyka ukradkiem ona – czujna, uważna,...