Książka jest szczególną autobiografią autora opisującą jego wczesne wspomnienia z lat dzieciństwa i wczesnej młodości.
To rodzaj lektury do powolnego czytania, smakowania i delektowania każdym słowem, pełna zachwytu faktami z życia rodzinnego autora, otaczającej przyrody miejsca gdzie spędził dzieciństwo.
Akcja toczy się w małej angielskiej wiosce położonej w dolinie, niemal odciętej od świata zewnętrznego, w której życie mieszkańców trwało niemal niezmiennie od wieków.
Jest to swego rodzaju podróż w przeszłość do czasów po I wojnie światowej, autor wspomina czasy nieskalane jeszcze przez cywilizację i nowoczesność.
To książka o życiu w zgodzie z prawami natury, z porami roku, której każda ma przypisane ludziom zajęcia, miejscu będącego ukochanym wszechświatem.
Z gorącymi uczuciami autor wspomina swoją rodzinę, liczne rodzeństwo ( ośmioro dzieci) wychowywane przez samotną matkę. Mimo problemów związanych z ubóstwem wspominane jest niemal idyllicznie i sporą dawką humoru. Ciekawe są również refleksje autora na temat postępu technicznego, rozwoju transportu.
Książka została napisana przez Laurie Lee w 1959 roku, jej pierwsze polskie wydanie przez Wydawnictwo Zysk i S-ka w 2017 roku, przepięknie ilustrowane grafikami tematycznymi odpowiadającymi poszczególnym rozdziałom jest dla mnie prawdziwą perełką literacką.
Dodać należy, ze powieść doczekała się trzech ekranizacji.

Książka jest szczególną autobiografią autora opisującą jego wczesne wspomnienia z lat dzieciństwa i wczesnej młodości.
To rodzaj lektury do powolnego czytania, smakowania i delektowania każdym słowem, pełna zachwytu faktami z życia rodzinnego autora, otaczającej przyrody miejsca gdzie spędził dzieciństwo.
Akcja toczy się w małej angielskiej wiosce położonej w dolinie,...