Piękna opowieść. Interesująca od pierwszej do ostatniej strony.

Piękna opowieść. Interesująca od pierwszej do ostatniej strony.

Nie wiem co napisać, genialna książka, zatkało mnie to trzeba przeżyć czytając ją..

Nie wiem co napisać, genialna książka, zatkało mnie to trzeba przeżyć czytając ją..

WYBITNA literatura. Można wprawdzie uznać, że warsztat pisarski jest zdecydowanie poprawny, ale nic poza tym. Ale nie wierzę, po prostu NIE WIERZĘ, aby jakikolwiek DOJRZAŁY Czytelnik potrafił koncentrować się wyłącznie na stylu w sytuacji, gdy autentyczność narracji i emocji z każdą stroną coraz silniej, a równocześnie czulej, łapie za serce, gardło, umysł... i przeponę, bo jest w tej opowieści sporo miejsca na beztroską radość. Autorowi równocześnie udało się zawrzeć w tej w sumie niezbyt długiej książce dziesiątki wątków: relacji (bądź ich braku) ojca z synem, dziadka z wnukiem, męża z żoną, zdrowych opiekunów z chorym dzieckiem, obywatela z machiną urzędniczą, dziecka z systemem edukacji... a każdy z nich pociągnięty jest tak, jak trzeba i tyle, ile trzeba. A w tle (które momentami wychodzi na pierwszy plan) mamy alkoholizm, Holocaust, lęk o przyszłość najbliższych, religię, tęsknotę za autentycznością w naszym życiu, walkę z poczuciem beznadziei, zmierzenie się z własną przeszłością i przyszłością, miłość, która równocześnie nią jest i nie jest... Literatura przez wielkie "L", porażająca szczerością, trafnością spostrzeżeń, pięknem opisywanych nie-zawsze-pięknych zachowań oraz przesłaniem, które chyba dla każdego Czytelnika będzie inne, bo odwołuje się do osobistych doświadczeń i wrażliwości. Długo po przeczytaniu ostatnich słów powieść ta pozostaje w głowie i sercu... Bardzo się cieszę, że na nią trafiłem. Tylko dlaczego nawet teraz, gdy o niej piszę, mam ściśnięte gardło?

WYBITNA literatura. Można wprawdzie uznać, że warsztat pisarski jest zdecydowanie poprawny, ale nic poza tym. Ale nie wierzę, po prostu NIE WIERZĘ, aby jakikolwiek DOJRZAŁY Czytelnik potrafił koncentrować się wyłącznie na stylu w sytuacji, gdy autentyczność narracji i emocji z każdą stroną coraz silniej, a równocześnie czulej, łapie za serce, gardło, umysł... i przeponę, bo...

Ta książka jest wzruszająca, smutna i prawdziwa.
Ukazuje walkę z bezduszna biurokracją
Każdy rodzic powinien przeczytać tą powieść, aby dostrzec jakie ma szczęście, że wychowuje zdrowe dziecko...
A rodzice dzieci autystycznych odnajdą w tej książce zapewne niejedno odniesienie do swej codziennej walki

Ta książka jest wzruszająca, smutna i prawdziwa.
Ukazuje walkę z bezduszna biurokracją
Każdy rodzic powinien przeczytać tą powieść, aby dostrzec jakie ma szczęście, że wychowuje zdrowe dziecko...
A rodzice dzieci autystycznych odnajdą w tej książce zapewne niejedno odniesienie do swej codziennej walki

Wzruszająca

Wzruszająca

(...)

Autor pokazuje codzienność rodziny obarczonej wychowaniem dziecka specjalnej troski i pewnie niejeden rodzic czytający treść "Ciszy" po jej lekturze odetchnie, że to nie na niego padło, że ma przywilej cieszyć się zarówno zdrowiem własnego potomka, jak i brakiem przykrych doświadczeń z systemem. Rodzic ma prawo myśleć poprzez uczucia i walczyć o to, co uważa za najbardziej efektywne dla rozwoju własnego dziecka, natomiast urzędnicy widząc dany przypadek chcą go jedynie zaszeregować w istniejącym układzie przy jak najmniejszym wydatkowaniu z środków publicznych. Jednakże książka nie jest jedynie historią walki rodziny o prawo do pełnego rozwoju chorego dziecka. Poza Jonahem i machiną, jaką rozpętali jego rodzice, jest też dziadek chłopca. On i wojenna przeszłość ciąży na nim przez całe życie jego i syna, Bena. Bardzo ciekawe jest takie ujęcie planu zdarzeń, gdzie każdy z nich ukazuje się nam jako pełnoprawna jednostka oraz poprzez więzi, jakie się między nimi zaczęły tworzyć w tym krótkim okresie. Relacje międzypokoleniowe są istotą każdego z nas. Nikt nie jest osobną wyspą, nawet w kontekście JJ, gdzie choroba powoduje społeczne wyalienowanie. Dziadek odkrywa fragmenty swego życia przed wnukiem, mimo iż ten nigdy mu nie odpowie, nie potwierdzi w żaden sposób, że rozumie. Przed synem tego nie potrafi, choć czas mu się kończy. Syn, nieudacznik, który niczego w życiu nie kończy, przegrywający bitwy tak na polu zawodowym, jak i jako mąż. Do tego ma się obawę, że zanim zadba o przyszłość własnego dziecka nałóg alkoholowy pochłonie go do reszty.
Wszystko w tej historii jest tak boleśnie prawdziwe, że trudno byłoby przejść bezrefleksyjnie, nie zastanawiając się nad rolą rodzica, poświęceniem, miłością człowieka do człowieka. To nie jest opowieść tylko o autyzmie i konsekwencjach jakie niesie dla najbliższych. To opowieść o więziach między bliskimi, o tym jak sobie okazujemy uczucia, o tym co mówimy, bądź o czym milczymy licząc, iż inni nas świetnie zrozumieją bez słów. Cisza dotyka w tym wypadku nie tylko zrozumiałych relacji Ben - Jonah, ale również stosunków Bena z własnym ojcem oraz Emmą. Dochodzi do takiego momentu, kiedy wszystko staje się w pełni zrozumiale odczytane, wypowiedziane co do słowa, a bohaterowie tej niezwykłej historii mogą iść dalej.

Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/cisza-w-relacjach-miedzyludzkich-cisza

(...)

Autor pokazuje codzienność rodziny obarczonej wychowaniem dziecka specjalnej troski i pewnie niejeden rodzic czytający treść "Ciszy" po jej lekturze odetchnie, że to nie na niego padło, że ma przywilej cieszyć się zarówno zdrowiem własnego potomka, jak i brakiem przykrych doświadczeń z systemem. Rodzic ma prawo myśleć poprzez uczucia i walczyć o to, co uważa za...

Czuję się spełniona.
Książka dostarczyła mi wszystkiego, czego potrzebowałam.
Uśmiechu, refleksji, wnioskowania, łez, nawet przeraźliwego szlochu. Miłości ojcowskiej i matczynej, przejmującej troski rodzeństwa.

Opowieść pozwala poznać Nam istotę ciszy, która jest pewnym sposobem komunikacji.

Pozostanę z "Ciszą" w ciszy.

Czuję się spełniona.
Książka dostarczyła mi wszystkiego, czego potrzebowałam.
Uśmiechu, refleksji, wnioskowania, łez, nawet przeraźliwego szlochu. Miłości ojcowskiej i matczynej, przejmującej troski rodzeństwa.

Opowieść pozwala poznać Nam istotę ciszy, która jest pewnym sposobem komunikacji.

Pozostanę z "Ciszą" w ciszy.

Świetnie napisana, poruszająca historia walki ojca chłopca ze skrajną postacią zaburzenia ze spektrum autyzmu. Walki z systemem, w którym pieniądze są ważniejsze od dobra dziecka o to, by dostać się do placówki, która zapewni chłopcu prawdziwie godne warunki i umożliwi rozwój jego potencjału. A w tle rozpad małżeństwa, które nie wytrzymało ciężaru trudności, uzależnienia i historia Dziadka, węgierskiego Żyda ocalałego z Holokaustu. Polecam gorąco! Gwarantowane silne emocje. Książka długo siedzi w głowie.

Świetnie napisana, poruszająca historia walki ojca chłopca ze skrajną postacią zaburzenia ze spektrum autyzmu. Walki z systemem, w którym pieniądze są ważniejsze od dobra dziecka o to, by dostać się do placówki, która zapewni chłopcu prawdziwie godne warunki i umożliwi rozwój jego potencjału. A w tle rozpad małżeństwa, które nie wytrzymało ciężaru trudności, uzależnienia i...

Perełka. Pełna szczerości, prawdziwości i emocji. Dużo emocji, trudnych i prawdziwych. Trudno się to czyta a jak musiało być trudno to samemu napisać. O sobie samym... takie historie są niezwykłe i dla mnie cenne.

Perełka. Pełna szczerości, prawdziwości i emocji. Dużo emocji, trudnych i prawdziwych. Trudno się to czyta a jak musiało być trudno to samemu napisać. O sobie samym... takie historie są niezwykłe i dla mnie cenne.

Nikt nie przekaże lepiej historii o chorobie niż ta osoba, która bezpośrednio ją doświadcza. Jem Lester napisał o autyźmie - trudnej, wymagającej wielu wyrzeczeń chorobie, dotykającej nie tylko na nią cierpiących, ale rowniez tych którzy są blisko niej. Niełatwe małżeństwo, uzależnienia, skomplikowane relacje międzypokoleniowe. To wszystko można odnaleźć w tej książce, aby lepiej zrozumieć całą chorobę i przede wszystkim rodziców takich dzieci. Każde z nich odczuwają ogromne emocje, a po takich emocjach zawsze pojawia się cisza. Warto przeczytać "Ciszę" aby doświadczyć tej wyjątkowej ciszy. Dodatkowo dzięki takim utworom człowiek uczy się empatii, a ta jest w dzisiejszych czasach niezbędna. Życie Jonaha,Bena i Emmy to niesamowita historia. Polecam.

Nikt nie przekaże lepiej historii o chorobie niż ta osoba, która bezpośrednio ją doświadcza. Jem Lester napisał o autyźmie - trudnej, wymagającej wielu wyrzeczeń chorobie, dotykającej nie tylko na nią cierpiących, ale rowniez tych którzy są blisko niej. Niełatwe małżeństwo, uzależnienia, skomplikowane relacje międzypokoleniowe. To wszystko można odnaleźć w tej książce, aby...