Co najbardziej lubię w czytaniu? Odkrycia. Książki, co do których nie mam żadnych oczekiwań, a które okazują się świetne. Tak jak „Córka Izebel” Wilkiego Collinsa.

Nie zrozumcie mnie źle – nie nazwałabym tej powieści arcydziełem, choć Wilkie Collins z pewnością potrafił pisać, a jego styl jest elegancki i klasyczny. "Córka Izebel" zaskoczyła mnie… progresywnością.

Kiedy sięgam po XIX-wieczne powieści pisane przez mężczyzn, obawiam się jednego: postaci kobiecych. Nawet w wybitnych powieściach bywają one płaskie: piękne, szlachetne, cnotliwe i bogobojne wiktoriańskie ideały nie mają w sobie żadnej iskry życia, żadnej wiarygodności istoty ludzkiej. Te chodzące anioły stanowiły wzór ówczesnej kobiety, ale z perspektywy współczesnej czytelniczki – są zupełnie nieinteresujące.

Dlatego Collins mnie zaskoczył. W „Córce Izebel” to kobiece bohaterki wysuwają się na pierwszy plan i są to bohaterki naprawdę nieźle nakreślone. Co prawda pojawia się piękna, młoda i szlachetna Minna, ale towarzyszą jej o wiele ciekawsze postacie: jej matka, Madame Fontaine, ambitna i zdeterminowana, by walczyć o szczęście córki, oraz zamożna wdowa, która – mimo sprzeciwu wspólnika – zamierza kontynuować dzieło swego męża, wprowadzając odważne (a na tamte czasy: rewolucyjne) reformy dotyczące praw pracowniczych czy zatrudnienia kobiet.

I choć to kobieta jest czarnym charakterem powieści, Collins ma dla niej wiele zrozumienia. Czytelnik poznaje jej uczucia i motywację, i nawet jeśli nie może jej z czystym sercem kibicować ze względu na metody, które wybrała, by osiągnąć cel – trudno całkowicie ją potępić.

Sytuacja kobiet (bo całość skupia się na sytuacji Minny, której reputacja matki może przeszkodzić w zamążpójściu, a więc pogrzebać jej szanse na dobre życie) to nie jedyny społeczny problem, który porusza Collins. Wraz z postacią Słomianego Jacka, nieco naiwnie nakreślonego pacjenta szpitala psychiatrycznego, pojawia się w powieści temat podejścia społeczeństwa do osób chorych psychicznie i tego, jak są one traktowane przez personel medyczny.

Wątki te pojawiają się jednak tylko w tle – „Córka Izebel” jest przede wszystkim kryminałem, na pierwszy plan wysuwa się więc zbrodnia i tajemnica. Choć samo zakończenie nie jest dla współczesnego czytelnika zaskakujące, trzeba pamiętać, że Collins jest jednym z prekursorów powieści detektywistycznej. A tworzenie klimatu wychodzi Collinsowi naprawdę nieźle – choć od lektury minęły już 2 miesiące, wciąż pamiętam ponurą atmosferę XIX-wiecznego Frankfurtu.

I na pewno sięgnę po inne powieści tego pisarza – nie tylko dla klimatu, ale dla nieźle napisanych bohaterek i zarysowanych w tle wątków społecznych.

Co najbardziej lubię w czytaniu? Odkrycia. Książki, co do których nie mam żadnych oczekiwań, a które okazują się świetne. Tak jak „Córka Izebel” Wilkiego Collinsa.

Nie zrozumcie mnie źle – nie nazwałabym tej powieści arcydziełem, choć Wilkie Collins z pewnością potrafił pisać, a jego styl jest elegancki i klasyczny. "Córka Izebel" zaskoczyła mnie… progresywnością.

Kiedy...

Interesująca opowieść o sile matczynej miłości...z tymże tutaj ta miłość jest obłędem, fobią która wyzwala wszystko w człowieku to co złe i to właśnie zło jest w tym przypadku największą siłą napędową ludzkich działań.
Książka mimo wad jest dość dobra, owszem pełno w niej jest ,,ciekawych przypadków '' które nie są przypadkami a zwykłym wyrachowaniem, ale czy w prawdziwym życiu też nie jest tak, że jeżeli kogoś bardzo lubimy to uwierzmy tej osobie we wszystko i złego słowa nie damy na daną osobę powiedzieć, widzimy na jej głowie aureolę, gdzie inni bardziej trzeźwo i twardo stąpający po ziemi widzą wystający z tyłu ogon. Także paradoksalnie możemy autorowi zarzucić takie błędy, ale patrząc zupełnie innym, realnym spojrzeniem, trzeźwym okiem, realnym- tak ludzie się przecież zachowują. Jesteśmy jakby pijani daną osobą i nie zauważamy wielu symptomów jakie mimo wszystko dany kłamca, oszustka czy inny zbrodniarz większego bądź mniejszego kalibru mówi nam owszem nie słowami, ale swoim zachowaniem, sposobem bycia, oczy i wyraz twarzy wiele mówi o osobach w danym , ważnym dla nich i dla nas momencie, to jest tylko często , najczęściej ułamek sekundy i nasze oko mogło by to zobaczyć, nasz umysł przetworzyć, ale czy to zauważymy.....? Bardzo często nie. Inni nam mówią prawdę, a my wierzymy kłamcy. Po czasie, jakże różnym zależnie od kilku dni po kilka, kilkanaście lat bądź dziesiąt lat dostrzegamy prawdę....uwierzymy w nią, teraz dopiero zastanawiamy się nad tym, jak mogliśmy być tak ślepi i nie widzieć tego co inni widzieli i wiedzieli od dawna.... i właśnie o tym pisze Wilkie Collins. Autor jest doskonałym obserwatorem społeczeństwa ogółem , jak i poszczególnych jednostek. Społeczeństwo dzieli się na jednostki i jednostki łącznie tworzą społeczeństwo dlatego też tak, a nie inaczej wygląda dana społeczność, nacja, naród. Tak a nie inaczej wygląda rzeczywistość w której obracają się dane postacie. Oni tworzą tą rzeczywistość która jest jaka jest.....
Ludzkość od zarania dziejów nie zmieniła się nic, a nic. Czasy się zmieniają, ale w gruncie rzeczy pozostają takie same. Ludzie nadal są chciwi, wredni, podli, kłamią, mówią prawdę, szukają łatwych dużych pieniędzy, szukają miłości, szukają wiedzy, szukają sławy, z tymże mam wrażenie, że tych co szukają miłości i wiedzy jest zdecydowanie mniej, są w znacznej mniejszości wobec tych co szukają łatwych pieniędzy i sławy i nie cofną się przed niczym aby to osiągnąć........
Polecam !

Interesująca opowieść o sile matczynej miłości...z tymże tutaj ta miłość jest obłędem, fobią która wyzwala wszystko w człowieku to co złe i to właśnie zło jest w tym przypadku największą siłą napędową ludzkich działań.
Książka mimo wad jest dość dobra, owszem pełno w niej jest ,,ciekawych przypadków '' które nie są przypadkami a zwykłym wyrachowaniem, ale czy w prawdziwym...

To było odkrycie. Szukałam czegoś wiktoriańskiego na victober/ wiktoriański październik. Wiele klasyki już przeczytałam i nagle dowiedziałam się o tym autorze. Jak na tamte czasy wydaje mi się nietypowy. Przedstawia skomplikowane postacie kobiece, czuć progresywność i pisze książki grozy. Bardzo podobało mi się zakończenie, a właściwie początek zakończenia. Niesamowity i bardzo klimatyczny. Doceniam lektora, który przeczytał książkę i odczytywanie przypisów. Mam tylko dwa zastrzeżenia. Po pierwsze dość szybko można się zorientować kto jest czarnym charakterem i książka momentami się dłuży. Mimo to jest to idealna książka na koniec października kiedy już mamy ochotę na coś listopadowego. Dla ludzi lubiących czytać klimatycznie idealna pozycja.

To było odkrycie. Szukałam czegoś wiktoriańskiego na victober/ wiktoriański październik. Wiele klasyki już przeczytałam i nagle dowiedziałam się o tym autorze. Jak na tamte czasy wydaje mi się nietypowy. Przedstawia skomplikowane postacie kobiece, czuć progresywność i pisze książki grozy. Bardzo podobało mi się zakończenie, a właściwie początek zakończenia. Niesamowity i...

Po pierwsze opis książki (znajdujący się na samej książce, na tylnej okładce) zawiera spojler!!! Kto pisze w ten sposób opisy??? Okładka tez jest spojlerem! Pozdrawiam "mądrego", który jest za to odpowiedzialny!

A teraz do rzeczy... Pomijając bezsensowne i bezmyślne zdradzanie fabuły, bez zostawienia poczucia niedopowiedzenia, to tak poza tym książka jest rewelacyjna jak na swoisty "kryminał". Główną postacią jest tu tytułowa Jezebel, której reputacja jest delikatnie mówiąc wątpliwa, zwłaszcza że jej zmarły mąż parał się dość dziwną gałęzią medycyny...
Język pisarza jest prosty i książka wciąga niemal od pierwszej strony.
Polecam miłośnikom tajemnic, zagadek, epoki wiktoriańskiej i ogólnie fanom ciekawych książek.

Po pierwsze opis książki (znajdujący się na samej książce, na tylnej okładce) zawiera spojler!!! Kto pisze w ten sposób opisy??? Okładka tez jest spojlerem! Pozdrawiam "mądrego", który jest za to odpowiedzialny!

A teraz do rzeczy... Pomijając bezsensowne i bezmyślne zdradzanie fabuły, bez zostawienia poczucia niedopowiedzenia, to tak poza tym książka jest rewelacyjna jak...

Wilkie Collins to niekwestionowany mistrz pióra.

Wilkie Collins to niekwestionowany mistrz pióra.

Kolejna powieść XIX wiecznego angielskiego pisarza zaliczona. Tym razem autor „na tapetę” wziął kobietę nielubianą w towarzystwie, podejrzewaną o rozrzutność, może nawet kradzież, posądzaną o jak najniższe pobudki działania. Jednakże nasz główny narrator (David) choć ma swoje podejrzenia i nawet skłonny jest uwierzyć w niektóre pomówienia, to nie może się zdecydować, by rozpowszechniać plotki o być może niewinnej kobiecie. Sprawa jest tym bardziej delikatna, że córka owej tytułowej Izebel to słodkie dziewczątko (wprost stereotypowy jak na tamte czasy ideał kobiety),w którym nieprzytomnie zakochany jest przyjaciel Davida. A skoro dżentelmenowi nie godzi się rzucać cień na szczęście młodych ludzi w oparciu tylko o jakieś niejasne przeczucia, czy skrawki niesprawdzonych informacji, to nie pozostaje mu nic innego do zrobienia jak obserwować poczynania pani Fontaine i relacjonować bieżące wydarzenia.

Zaś tytułowa Izebel jest zdeterminowana, by swojej nieposażnej córce zapewnić korzystne zamążpójście i nie cofnie się przed niczym, by ją połączyć z ukochanym Fritzem. Nie znaczy to jednak, że madame Fontaine nie posiada sumienia, wręcz przeciwnie nawet. Niejednokrotnie targają nią wewnętrzne rozterki, które niekiedy potrafią ją odwieść od zaplanowanego działania.

Cała powieść jest ciekawa, choć raczej nie można liczyć na efekt zaskoczenia. Za to realia epoki oddane są fantastycznie. Począwszy od pierwszego rozdziału aż do ostatniego nie można zapomnieć, że akcja książki toczy się w końcówce XIX wieku. Język wypowiedzi oraz korespondencji, dialogi pomiędzy bohaterami, opisy ludzi, wnętrz i przedmiotów- wszystko to jest wysmakowane, literalnie z innej epoki.

Kolejna powieść XIX wiecznego angielskiego pisarza zaliczona. Tym razem autor „na tapetę” wziął kobietę nielubianą w towarzystwie, podejrzewaną o rozrzutność, może nawet kradzież, posądzaną o jak najniższe pobudki działania. Jednakże nasz główny narrator (David) choć ma swoje podejrzenia i nawet skłonny jest uwierzyć w niektóre pomówienia, to nie może się zdecydować, by...

Moja pierwsza książka tego autora i powiem szczerze, że nie spodobała mi się za bardzo. Na samym początku chciałam dać 1 gwiazdkę i przerwać czytanie, bo przy tej książce zasypiałam nawet w dzień... Jednak jestem osobą, która nie rezygnuje z czytania i dokańczam wszystko. Dzięki temu mogłam podnieść ocenę do 5 gwiazdek. Książka jest jeszcze w tych starszych klimatach, gdzie nie każdy się odnajdzie. Relacje między bohaterami są czasami bardzo skomplikowane, a najbardziej chyba relacja matki, która dla córki zrobi wszystko. Zawiłe zagadki, ale było bardzo przewidywalnie. Na końcówce książka nie była zła i nawet dało się ją skończyć. Zabrakło mi w tej książce większej dawki tajemnic oraz motywów madame. Szkoda, bo historia w sumie fajna :)

Moja pierwsza książka tego autora i powiem szczerze, że nie spodobała mi się za bardzo. Na samym początku chciałam dać 1 gwiazdkę i przerwać czytanie, bo przy tej książce zasypiałam nawet w dzień... Jednak jestem osobą, która nie rezygnuje z czytania i dokańczam wszystko. Dzięki temu mogłam podnieść ocenę do 5 gwiazdek. Książka jest jeszcze w tych starszych klimatach, gdzie...

Mocno wyprzedzająca swoje czasy książka o ambitnych kobietach. Z pozoru to zagadka kryminalana o podejrzanych zdarzeniach i zgonach w otoczeniu pewnej kobiety, ale wydaje mi się że jeśli spojrzy się "głębiej" to świetna analiza wzorców kobiecości. Mamy tu urocza młoda kobietę, miła i dobrą, bez charkateru, kobiete która z uporem kontynuuje misję zmarłego małżonka, oraz pełną gniewu i wielkich planów ambitną kobietę, która nie waha się posunąć nawet do zbrodni by dopiąć swego. Jak nie trudno sie domyslić najbardziej podoba mi się ostatnia z bohaterek. Nie jest miłą osobą aIe najciekawszą. Pragnie więcej niż powinna, buntuje się i decyduje na zbrodnicze czyny by zyskać to czego pragnie. Jej historia pokazuje że nieznajomość siebie i swoich ambicji może zniszczyć życie. Gdyby np dokonała innego wybory męża, jej historia może potyczyła by się zupełnie inaczej. Mi to dało do myślenia.

Mocno wyprzedzająca swoje czasy książka o ambitnych kobietach. Z pozoru to zagadka kryminalana o podejrzanych zdarzeniach i zgonach w otoczeniu pewnej kobiety, ale wydaje mi się że jeśli spojrzy się "głębiej" to świetna analiza wzorców kobiecości. Mamy tu urocza młoda kobietę, miła i dobrą, bez charkateru, kobiete która z uporem kontynuuje misję zmarłego małżonka, oraz...

Sporo zwrotów akcji jest chyba z deczka mało prawdopodobnych, ale mega, mega się w tę książkę wkręciłam, a mroczny, gęsty klimat niemieckiego miasta był genialny i do dziś został mi w głowie.

Sporo zwrotów akcji jest chyba z deczka mało prawdopodobnych, ale mega, mega się w tę książkę wkręciłam, a mroczny, gęsty klimat niemieckiego miasta był genialny i do dziś został mi w głowie.

Nadmiar zbiegów okoliczności. Fajne jedynie zakończenie

Nadmiar zbiegów okoliczności. Fajne jedynie zakończenie