Życie Adriana Mole'a to praktyczna realizacja samospełniającego się proroctwa defensywnego. Od wczesnych lat nastoletnich zmaga się ze swoimi dysfunkcyjnymi rodzicami, niewypałami związkowymi, porażkami artystycznymi, przytłaczającą sympatią, jaką darzą go emeryci oraz globalnym ociepleniem. W 2007 roku nic się nie zmieniło, a bohater zbliża się nieuchronnie do czterdziestki. „Adrian Mole lat 39 i pół. Czas prostracji” stanowi, co nie jest żadnym zaskoczeniem, bezpośrednie nawiązanie do poprzednich siedmiu części jego pamiętników pióra Sue Townsend. Autorka planowała zakończyć serię po publikacji poprzedniej (chronologicznie: Adrian Mole i broń masowego rażenia) części, więc w ramach rekompensaty za lata - faktycznych lub urojonych - cierpień, pozwoliła Adrianowi szczęśliwie się zakochać, znaleźć dom i spłodzić upragnioną córkę. Sytuację można jednak łatwo odkręcić, nic nie jest bowiem dane na zawsze.

Dom Adriana, zaadoptowany do celów mieszkalnych chlew, jest regularnie podtapiany przez powódź, za ścianą jego matka szykuję się do ekshibicjonistycznego występu w programie talk show, kilkuletnia córka codziennie przebiera się do szkoły za postaci z bajek, księgarni, w której pracuje, grozi zamknięcie, a jego żona, gorącokrwista pół Meksykanka Daisy, zajada swoje poczucie nieszczęścia i przestaje się mieścić w rozmiar 42. Całe zamieszanie nie stłumiło artystycznych zapędów bohatera, więc po raz kolejny Adrian tworzy swoje opus magnum, tym razem średniowieczną sztukę o zarazie na 60 aktorów plus zwierzęta, w przerwach pisując listy do premiera. W 2007 roku rzeczywistość jest jednak znacznie mniej życzliwa, niż kiedykolwiek wcześniej. Sue Townsend tak samo umiejętnie wplata w życie Adriana wyimaginowane problemy i prawdziwe tragedie, nie patetyzując tych pierwszych i nie ujmując powagi drugim. Adrianowi przyjdzie zmierzyć się z ciężką chorobą, a jego najstarszy syn, Glenn, będzie stacjonował w Afganistanie.

Postaci, jak zwykle u Townsend, są neonowo jaskrawe, cudownie przekoloryzowane, stanowią kumulację powszechnych obaw i uprzedzeń. Dialogi zabawne i naturalne, konsekwentnie trzymające się postaci, a styl pamiętnika idealnie oddaje nieco skrzywiony pryzmat, przez który Adrian filtruje rzeczywistość. W polskim wydaniu nieco do życzenia pozostawia jedynie tłumaczenie - sprawne w dopasowaniu polskich meandrów gramatycznych do wymogów fabularnych, ale z jakiegoś powodu traktujące angielskie idiomy dosłownie, co niestety obniża jakość przekładu. Ponieważ jednak barwny styl Townsend został dobrze uchwycony, całość czyta się szybko, z przyjemnością i z taką samą, jak po każdej poprzedniej części nadzieją na ciąg dalszy.

Hanna Kozłowska