Ze współczuciem i smutkiem patrzę na Adriana. Jesteśmy właściwie równolatkami (rok w tę czy we w tę nic nie znaczy) i widzę, że ten, z którym jako bardzo młoda osoba dzieliłam tyle myśli i uczuć, teraz utknął w życiu w jakimś niemiłym schemacie, który powtarza się niczym refren. Adrian niezmiennie pisze swoją beznadziejną książkę, której nikt mu nigdy nie wyda, nadal ma poważne kłopoty finansowe, nadal kocha się platonicznie w Pandorze, nadal użera z toksycznymi rodzicami, nadal patrzy, jak przegrywają jego przyjaciele, a ci, których nie może znieść, mają się dobrze, nadal pisze listy do polityków, na które nigdy nie będzie odzewu. No i po raz kolejny sypie się jego małżeństwo, a jego dzieci mają go za idiotę. I teraz jeszcze zmaga się z poważną chorobą. Jest wyjątkowym nieudacznikiem, co tym smutniejsze, że to wrażliwy, inteligentny i zwyczajnie przyzwoity facet. Przy tej lekturze życie wydaje się jeszcze bardziej niesprawiedliwe niż istotnie jest. A sama książka okazuje się znacznie mniej zabawna niż części poprzednie - jest prawdziwa i przez to smutna.

Nie ma kolejnych części jego pamiętników. Może to i dobrze, może autorka urwała tu opowieść o jego losach, byśmy mogli mieć nadzieję, że Adrian poradzi sobie wreszcie ze swoim pechem, a jego organizm z chorobą. I że otwarte zakończenie jest zapowiedzią zmiany na lepsze. Ten poczciwy safanduła naprawdę na to zasłużył.

Ze współczuciem i smutkiem patrzę na Adriana. Jesteśmy właściwie równolatkami (rok w tę czy we w tę nic nie znaczy) i widzę, że ten, z którym jako bardzo młoda osoba dzieliłam tyle myśli i uczuć, teraz utknął w życiu w jakimś niemiłym schemacie, który powtarza się niczym refren. Adrian niezmiennie pisze swoją beznadziejną książkę, której nikt mu nigdy nie wyda, nadal ma...

Najbardziej tragikomiczna z części. Radzenie sobie z rakiem, kryzysem małżeńskim i innymi kłodami jakie podkłada życie. To naprawdę przykre jak się obchodzą z Adrianem krewni i znajomi. W tle recesja, nowy premier Wielkiej Brytanii.

To przykre, że przygoda z bohaterem kończy się w takim momencie, ale śmierć autorki to sytuacja ostateczna dla cyklu.

Najbardziej tragikomiczna z części. Radzenie sobie z rakiem, kryzysem małżeńskim i innymi kłodami jakie podkłada życie. To naprawdę przykre jak się obchodzą z Adrianem krewni i znajomi. W tle recesja, nowy premier Wielkiej Brytanii.

To przykre, że przygoda z bohaterem kończy się w takim momencie, ale śmierć autorki to sytuacja ostateczna dla cyklu.

We wszystkich częściach Adriana Mole'a mamy do czynienia z dwoma warstwami. Jedną stanowi jego życie, drugą zaś bieżące wydarzenia ze szczególnym uwzględnieniem społeczeństwa "brytyjskiego". O ile jednak we wszelkich poprzednich przygodach warstwę pierwszą (nieudolność) rekompensowała warstwa druga (sarkazm + paradoks),o tyle tutaj warstwa pierwsza (choroba) powoduje, że ciężko o jakikolwiek humor.

Pomimo to, życzyłbym sobie zobaczyć dalsze części. Wiele rzeczy pozostało niedopowiedzianych ..

We wszystkich częściach Adriana Mole'a mamy do czynienia z dwoma warstwami. Jedną stanowi jego życie, drugą zaś bieżące wydarzenia ze szczególnym uwzględnieniem społeczeństwa "brytyjskiego". O ile jednak we wszelkich poprzednich przygodach warstwę pierwszą (nieudolność) rekompensowała warstwa druga (sarkazm + paradoks),o tyle tutaj warstwa pierwsza (choroba) powoduje, że...

Raczej: "Adrian Mole i czas frustracji."

Nastąpiło znane wszystkim zmęczenie tytułu. Nie dużo czasu minęło, a nie pamiętam kompletnie co w książce się wydarzyło, poza narzekaniem nieudolnego bohatera.
Zdarzył się czasem jakiś dowcip, jednak raczej nie polecam. Po prostu nie ma po co czytać, chyba tylko po to, żeby dociułać cykl do końca.

Raczej: "Adrian Mole i czas frustracji."

Nastąpiło znane wszystkim zmęczenie tytułu. Nie dużo czasu minęło, a nie pamiętam kompletnie co w książce się wydarzyło, poza narzekaniem nieudolnego bohatera.
Zdarzył się czasem jakiś dowcip, jednak raczej nie polecam. Po prostu nie ma po co czytać, chyba tylko po to, żeby dociułać cykl do końca.

Kolejna część pamiętnika Adriana za mną!
Cieszę się, że ją przeczytałam, jak zwykle były sytuacje śmieszne i głupie :) więc jak w pozostałych częściach !

Kolejna część pamiętnika Adriana za mną!
Cieszę się, że ją przeczytałam, jak zwykle były sytuacje śmieszne i głupie :) więc jak w pozostałych częściach !

Z początku miałam obawy, że książka będzie prymitywna lub żenująca - na szczęście okazały się one daremne. Świat Adriana jest tak normalny i prostolinijny (nawet jego podstępy mają znamiona prostolinijności),że nie sposób złościć się na jego sposób pojmowania świata. Można go tylko naśladować, co pewnie wielu z nas przyniosłoby ulgę.

Z początku miałam obawy, że książka będzie prymitywna lub żenująca - na szczęście okazały się one daremne. Świat Adriana jest tak normalny i prostolinijny (nawet jego podstępy mają znamiona prostolinijności),że nie sposób złościć się na jego sposób pojmowania świata. Można go tylko naśladować, co pewnie wielu z nas przyniosłoby ulgę.

55/2014
Dawno mnie tu nie bylo.
'Czas prostracji' bardzo mnie wciagnal. Nie ma co to o tym pisac, albowiem ksiazka jest godna polecenia. Milo i szybko sie czytalo wraz ze sluchaniem Linkin Park, ewentualnie Thirty Seconds to Mars. Najbardziej rozbawilo mnie to, ze matka Daisy ma na imie Conchita. Taak, jestem gimbazjalistka i mam 'beke' ze wszystkiego, co jest powiazane z czyms modnym. Ale to nic, albowiem w powiesci jest wiele smiesznych fragmentow oraz sytuacji, ktorych czlowiek moze sie sam dopatrzec. Mimo wszystkich niedogodnosci losu udalo mi sie przeczytac ja w miare szybko. Goraco polecam ~Joanna Wels :D

55/2014
Dawno mnie tu nie bylo.
'Czas prostracji' bardzo mnie wciagnal. Nie ma co to o tym pisac, albowiem ksiazka jest godna polecenia. Milo i szybko sie czytalo wraz ze sluchaniem Linkin Park, ewentualnie Thirty Seconds to Mars. Najbardziej rozbawilo mnie to, ze matka Daisy ma na imie Conchita. Taak, jestem gimbazjalistka i mam 'beke' ze wszystkiego, co jest powiazane z...

Najsmutniejszy tom mojej ukochanej serii. Śmiech przez łzy. Humor momentami bywa sitcomowy, ale mam ogromny sentyment do Adriana, więc przymykam na to oko. No i kto by się spodziewał - w tej części po raz pierwszy poczułam pewną sympatię do irytujących mnie dotychczas państwa Mole'ów! Może m.in. dlatego, że znam ich już od ponad 20 lat...

Nie mogę przeboleć, że wskutek śmierci autorki nie poznamy dalszych losów bohaterów. Zakończenie jest otwarte i spokojnie mogłyby powstać kolejne części. Ale skoro nie powstaną, cieszę się przynajmniej, że skończyło się właśnie tak.

Najsmutniejszy tom mojej ukochanej serii. Śmiech przez łzy. Humor momentami bywa sitcomowy, ale mam ogromny sentyment do Adriana, więc przymykam na to oko. No i kto by się spodziewał - w tej części po raz pierwszy poczułam pewną sympatię do irytujących mnie dotychczas państwa Mole'ów! Może m.in. dlatego, że znam ich już od ponad 20 lat...

Nie mogę przeboleć, że wskutek...

Spodziewałam się śmiesznego pamiętniczka, więc początek mnie rozczarował, bo okazało się, że książka wcale nie jest zabawna. Była za to ciepła i skłaniająca do refleksji. Bardzo na plus.

Spodziewałam się śmiesznego pamiętniczka, więc początek mnie rozczarował, bo okazało się, że książka wcale nie jest zabawna. Była za to ciepła i skłaniająca do refleksji. Bardzo na plus.

To już ostatni tom przygód Adriana - zagubionego, nieprzystosowanego do życia mola książkowego i idealisty. Lubię humor Townsend i wiele razy uśmiechałam się podczas lektury. Adrian to część mojego dzieciństwa.

To już ostatni tom przygód Adriana - zagubionego, nieprzystosowanego do życia mola książkowego i idealisty. Lubię humor Townsend i wiele razy uśmiechałam się podczas lektury. Adrian to część mojego dzieciństwa.