Lewa ręka Boga

Autor miał dobry pomysł na książkę, gorzej niestety z jej wykonaniem.

Początek nie zapowiada jednak tego, co będzie potem – Sanktuarium jest miejscem dziwnym, strasznym i bardzo niegościnnym, a bohaterów nie opuszcza poczucie zagrożenia. Szybko jednak dochodzimy do wniosku, że postaci głównie mówią o niebezpieczeństwie, zamiast doświadczać go na własnej skórze – poza kilkoma ciosami w twarz nie widzimy nic, o czym wciąż bez końca wspomina Thomas Cale. Na początku to tak nie razi, ale do końca książki to się nie zmienia – autor mówi o rzeczach, zamiast nam je pokazać.

Odbija się to również na innych wątkach, na przykład na wątku miłosnym, który – a jakże – musiał się pojawić. Romans jest poprowadzony tak papierowo i drętwo, że to aż boli. Zakochani nie mają ze sobą nic wspólnego, nie czuć żadnej chemii, a gdy nagle przeskakują z nienawiści do płomiennego uczucia przekartkowałam poprzednie strony, bo miałam wrażenie, że coś pominęłam. Może skleiły mi się kartki? Ale nie – tu po prostu wszystko dzieje się tak szybko.

Książka ma więcej wad – na jej kartach pojawia się postać, która jest dla fabuły bardzo ważna, w końcu napędza główne wydarzenia, ale potem niemal całkiem znika i autor wraca do niej chyba tylko z poczucia obowiązku. Nie rozumiem tego obrotu spraw i nie wydaje mi się, żeby na tym polegało dobre pisanie postaci.

Jak fantastyka, to i wielkie bitwy – na kartach powieści pojawia się takowa i została opisana dokładnie tak samo jak romans. Nie wywołała we mnie żadnych emocji, być może dlatego, że bohaterowie przez większość czasu przyglądali jej się z daleka, więc nie musiałam drżeć o ich losy.

Większość postaci da się lubić, choć czasem ich obecność w fabule wydawała mi się naciągana. Na przykład dlaczego powierzono im takie ważne zadanie ochrony pewnej białogłowej?! Dlaczego dorośli ludzie zlecili to jakiemuś dzieciakowi, skoro mieli własnych ludzi, bardziej godnych zaufania?! Nie mogłam również pozbyć się wrażenia, że autor czerpie inspirację z komiksów lat 90, bo Thomas Cale jest taki… mroczny i niebezpieczny i w ogóle taki extreme.

Czy polecam? Chyba tylko wtedy, gdy nie ma na półce żadnej innej książki.

Autor miał dobry pomysł na książkę, gorzej niestety z jej wykonaniem.

Początek nie zapowiada jednak tego, co będzie potem – Sanktuarium jest miejscem dziwnym, strasznym i bardzo niegościnnym, a bohaterów nie opuszcza poczucie zagrożenia. Szybko jednak dochodzimy do wniosku, że postaci głównie mówią o niebezpieczeństwie, zamiast doświadczać go na własnej skórze – poza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobre opowiadanie. Świetnie opisane charakterystyki postaci i otaczający ich świat. Zdecydowanie polecam :)

Bardzo dobre opowiadanie. Świetnie opisane charakterystyki postaci i otaczający ich świat. Zdecydowanie polecam :)

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony ciekawy pomysł na fabułę, interesujące przygody głównych bohaterów, chwilami trzymająca w napięciu akcja. Z drugiej jednak strony; pośrednie lub bezpośrednie odwołania do religii chrześcijańskiej w sposób bardzo krytyczny, czy wręcz kpiący. Najsłabiej jednak według mnie wypada zakończenie, które jest trochę nijakie, nie do końca zrozumiałe i chyba miało być zaskakujące, a wypadło po prostu blado. Generalnie czytało się dość gładko i chwilami ze sporym zaciekawieniem, ale całokształt nie zasługuje moim zdaniem na więcej niż 6/10.

Mam mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony ciekawy pomysł na fabułę, interesujące przygody głównych bohaterów, chwilami trzymająca w napięciu akcja. Z drugiej jednak strony; pośrednie lub bezpośrednie odwołania do religii chrześcijańskiej w sposób bardzo krytyczny, czy wręcz kpiący. Najsłabiej jednak według mnie wypada zakończenie, które jest trochę nijakie, nie do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozytywne zaskoczenie, ze względu na przeczytane ostatnio przeciętniaki.

Kawał zręcznie skreślonej literatury. Szybko zżyłem się ze wszystkimi bohaterami, którzy nie są mi obojętni. Pewnie dzięki przybliżeniu wewnętrznych rozterek i wyjaśnieniu motywacji ich działań.
Jasne - mocno naciągana przygoda (zawsze tak jest w przypadku obcowania z Imperiami, Papieżami i sięganiem po władzę nad światem), ale jest tak dobrze napisana, że tę muchę utopioną w piwie przełyka się bez skrzywienia. Na siłę można też wspomnieć o mało emocjonujących pojedynkach.

Wciągnięte jednym tchem. Powinno spodobać się wszystkim fanom "Imienia róży".

Pozytywne zaskoczenie, ze względu na przeczytane ostatnio przeciętniaki.

Kawał zręcznie skreślonej literatury. Szybko zżyłem się ze wszystkimi bohaterami, którzy nie są mi obojętni. Pewnie dzięki przybliżeniu wewnętrznych rozterek i wyjaśnieniu motywacji ich działań.
Jasne - mocno naciągana przygoda (zawsze tak jest w przypadku obcowania z Imperiami, Papieżami i sięganiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra książka,lecz świat w niej opisany był bardzo płytki.

Dobra książka,lecz świat w niej opisany był bardzo płytki.

Pokaż mimo to

Książka interesująco napisana, czytałam z przyjemnością, właściwie pochłonęłam. Historia mnie wciągnęła i chciałam koniecznie dalszego ciągu.

Książka interesująco napisana, czytałam z przyjemnością, właściwie pochłonęłam. Historia mnie wciągnęła i chciałam koniecznie dalszego ciągu.

Pokaż mimo to

O bogowie.... A raczej o Powieszony Odkupicielu! Co za katorga. Ciężko wyrazić entuzjazm po lekturze tak męczącego "dzieła". Mamy tu wszystko a zarazem nic. Okrucieństwo i wyraźny przytyk Chrześcijaństwu, zdziwaczały i mdły romans (włączając - rzecz jasna - zdradę i chęć zemsty), dialogi wyjęte z komiksów dla młodzieży (nie uwłaczając nikomu)i dylematy czy główny bohater Cale posiada przyjaciół, czy też nie. Ten, kto to wydał - niech mu ziemia lekką będzie, ale nie wiedział co czyni. Cała trylogia wlecze się niczym telenowela, zdania wielokrotnie złożone, chyba do tego stopnia, że sam autor zapominał o czym zaczął i kończył pisać co innego. Sama fabuła miała potencjał, ale została przerysowana, na siłę wyciągnięta. Chyba w żadnej książce nie widziałam takiego misz maszu. Jakbym oglądała kiepski film. Po raz pierwszy nie jestem w stanie polecić książki.

O bogowie.... A raczej o Powieszony Odkupicielu! Co za katorga. Ciężko wyrazić entuzjazm po lekturze tak męczącego "dzieła". Mamy tu wszystko a zarazem nic. Okrucieństwo i wyraźny przytyk Chrześcijaństwu, zdziwaczały i mdły romans (włączając - rzecz jasna - zdradę i chęć zemsty), dialogi wyjęte z komiksów dla młodzieży (nie uwłaczając nikomu)i dylematy czy główny bohater...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż, przeczytana przed laty, ale wspominam bardzo dobrze, drugą część również, niestety zanim wyszłą trzecia jakoś seria wyleciała mi z głowy - może kiedyś będzie mi dane skończyć całą trylogię jak przystało.

Ten cytat zapamiętałam do dziś prawie co do słowa:
"Jestem z nią złączony więzami, których nawet Bóg nie może zerwać. Kiedy pewnego dnia poczuje na policzku delikatny podmuch, to będzie mój oddech. A gdy w nocy chłodny wiatr wzburzy jej włosy, to będzie przechodził obok mój cień."

Cóż, przeczytana przed laty, ale wspominam bardzo dobrze, drugą część również, niestety zanim wyszłą trzecia jakoś seria wyleciała mi z głowy - może kiedyś będzie mi dane skończyć całą trylogię jak przystało.

Ten cytat zapamiętałam do dziś prawie co do słowa:
"Jestem z nią złączony więzami, których nawet Bóg nie może zerwać. Kiedy pewnego dnia poczuje na policzku delikatny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takie sobie.

"Lewa ręka Boga" to opowieść o chłopcu, a właściwie chłopcach, wychowanych w klasztorze pełnym przemocy i fizycznej, i psychicznej. Pomysł oryginalny co najwyżej średnio, ale o oryginalność w fantastyce bardzo ciężko. Dużo ważniejsze jest wykonanie. Co tam u niego słychać?

Zaczęło się dobrze. Nie wybitnie, nie wspaniale, ale dobrze. Przede wszystkim był klimat, dający nadzieję na to, że będzie tylko lepiej. Dało się wyczuć to nieuchwytne coś, co inspiruje, sprawia, że czytelnik żyje opowiadaną historią. Niestety to zjawisko nie wytrwało długo. Dla mnie skończyło się równo z zakończeniem wydarzeń zrelacjonowanych w opisie książki- po ucieczce nastolatków z Sanktuarium. Później była już tylko znośna papka bez wyrazu. Wszystko co mogło go jej nadać zostało zdławione w zarodku, nie dostało swoich przysłowiowych pięciu minut. Postacie z jednym wyjątkiem mdłe, wątek miłosny ni w pięć ni w dziesięć, jeden z najgorszych opisów bitwy jaki kiedykolwiek widziałam. Wątek religii, z założenia zapewne parodii chrześcijaństwa, delikatnie mówiąc jest mało wartościowy. Próbował Autor przemycić jakąś treść pisaną z dużej litery, zainspirował się ostatnio popularnym, uwielbianym przez ateistów porównaniem krzyża do szubienicy i krzesła elektrycznego i naoglądał memów z hiszpańską inkwizycją. Sorry, nie wyszło. Autorowi polecam lekturę "Cyklu Inkwizytorskiego" Jacka Piekary. Domyślam się, że chodziło o coś w tym stylu.

Raczej nie polecam, ale też jakoś specjalnie nie odstraszam. Ujdzie w tłumie. Może drugi tom jest lepszy. Trzeba patrzeć pozytywnie.

Takie sobie.

"Lewa ręka Boga" to opowieść o chłopcu, a właściwie chłopcach, wychowanych w klasztorze pełnym przemocy i fizycznej, i psychicznej. Pomysł oryginalny co najwyżej średnio, ale o oryginalność w fantastyce bardzo ciężko. Dużo ważniejsze jest wykonanie. Co tam u niego słychać?

Zaczęło się dobrze. Nie wybitnie, nie wspaniale, ale dobrze. Przede wszystkim był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecia część nieco mnie rozczarowała.

Trzecia część nieco mnie rozczarowała.

Pokaż mimo to