Książka Czesława Skoraczyńskiego to swoisty elementarz jeśli chodzi o literaturę obozową. Swoje przeżycia autor opowiada w sposób niezwykle rzeczowy, przemyślany, wyjaśniając wiele pojęć z codziennego życia obozowego w sposób wręcz encyklopedyczny.
Niewiele w "Żywych numerach" emocji, osobistych przemyśleń i opisu zdarzeń które odcisnęły na autorze piętno ale może dzięki temu to o czym decyduje się mówić robi na czytelniku ogromne wrażenie.
Mam tu na myśli choćby wielokrotnie przytaczane przez autora wspomnienie akcji "Dożynki" (3 listopada 1943) kiedy to dokonano największej egzekucji w historii niemieckich obozów koncentracyjnych która zakończyła się eksterminacją ludności żydowskiej w dystrykcie lubelskim (rozstrzelano 18000 ludzi jednego dnia na terenie obozu w Majdanku).

Autor nie doczekał wydania swoich wspomnień co każe zakładać że spisywał je po latach nabierając dużego dystansu do tego co spotkało go w czasie wojny. Gdy aresztowano go we Lwowie był młodym chłopakiem który grał w piłkę nożną: wysportowanym, pełnym życia i optymizmu. I ta postawa jak sam podkreśla pozwoliła mu przetrwać kilkuletnią gehennę w obozach koncentracyjnych.

Jednym z ciekawszych fragmentów jego wspomnień jest opis meczu piłkarskiego pomiędzy drużyna więźniów Gross Rosen a Niemcami wygranego przez Polaków 1:0 (zwycięską bramkę strzelił Zdzisław Lewandowski). Meczu którego wynik dla więźniów miał znaczenie symboliczne (zawodnicy zewsząd słyszeli głosy że jeśli wygrają to będzie oznaczać że wojna też niedługo się skończy zwycięstwem aliantów, presja więc była ogromna).
Dla porządku należy dodać że z zemsty Niemcy tego dnia skatowali wielu więźniów nie mogąc przeboleć swojej porażki.

Czesławowi Skoraczyńskiemu udało się przeżyć mimo morderczej pracy, głodu, tyfusu i innych chorób które zbierały śmiertelne żniwo. Po wojnie związał swoje życie z piłką nożną jako trener.
Z jego wspomnień wyłania się sylwetka człowieka z godnością znoszącego swój los i mimo okoliczności zachowującego optymizm i wiarę w ludzi.
Polecam!

Książka Czesława Skoraczyńskiego to swoisty elementarz jeśli chodzi o literaturę obozową. Swoje przeżycia autor opowiada w sposób niezwykle rzeczowy, przemyślany, wyjaśniając wiele pojęć z codziennego życia obozowego w sposób wręcz encyklopedyczny.
Niewiele w "Żywych numerach" emocji, osobistych przemyśleń i opisu zdarzeń które odcisnęły na autorze piętno ale może dzięki...

Wspomnienia te ukazują wszystkie etapy drogi przez mękę lwowskiego piłkarza, Czesława Skoraczyńskiego: więzienie gestapo we Lwowie - Majdanek - Gross Rosen - Flossenburg - marsz do Dachau.
Ze skrupulatną wręcz dokładnością, z mocno zaznaczonym dystansem, autor opowiada o piekle Majdanka: o głodzie, brudzie, biciu, chorobach, poniżaniu więźniów, doraźnych egzekucjach. Wspomina katorżniczą pracę w różnych komandach: przy kopaniu rowów odwadniających, kładzeniu drogi z rozbitych żydowskich nagrobków, budowaniu nowych baraków, o pracy w łaźniach i komorach gazowych (przy gazowaniu ubrań),a wszystko to pod czujnym okiem bestialskich kapo i esesmanów. Autor wspomina także o wielkiej solidaryzacji i samopomocy więźniów, o potajemnych spotkaniach, rozmowach, wspólnym wsparciu i pocieszeniu, wspomina także o zawieranych przyjaźniach, które tak bardzo pomagały przetrwać ciężkie dni.
Po ewakuacji Majdanka Skoraczyński wysłany został najpierw do obozu w Gross Rosen, a potem do Flossenburga. Autor wielokrotnie podkreśla, iż ten ostatni obóz był dla niego najcięższy i najbardziej potworny. Tutaj polscy więźniowie "mieszkali" w barakach wraz z więźniami niemieckimi i praktycznie każdego dnia dochodziło do konfliktów, napadów, pobić i kradzieży (czego pomiędzy więźniami na Majdanku nie było).
Koniec wojny i wyzwolenie zastały Skoraczyńskiego podczas marszu do kolejnego obozu w Dachau.

Wspomnienia te ukazują wszystkie etapy drogi przez mękę lwowskiego piłkarza, Czesława Skoraczyńskiego: więzienie gestapo we Lwowie - Majdanek - Gross Rosen - Flossenburg - marsz do Dachau.
Ze skrupulatną wręcz dokładnością, z mocno zaznaczonym dystansem, autor opowiada o piekle Majdanka: o głodzie, brudzie, biciu, chorobach, poniżaniu więźniów, doraźnych egzekucjach....

To, że autorem "Żywych numerów" jest Czesław Skoraczyński- sportowiec, a nie zawodowy pisarz, sprawiło, że książka ta jest wyjątkowa. Brak w niej filozoficznych i zawiłych rozmyśleń oraz analiz sytuacji, brak zamkniętych w pięknych słowach uczuć, jednak nie sprawia to, że "Żywe numery" tracą na wartości. Wręcz przeciwnie. Opis pobytu Skoraczyńskiego w obozach koncentracyjnych na Majdanku, Gross-Rosen i Flossenbürgu tchnie trzeźwym spojrzeniem na fatalną sytuację, w której się znalazł. Opowiedziane w chłodnym, lecz rzeczowym tonie, prawdziwe losy Berezy nasuwają człowiekowi pytanie- jak to możliwe, że z tych wszystkich okropności można było wyjść żywym? I mimo wszystkiego wierzyć w lepsze jutro?

To, że autorem "Żywych numerów" jest Czesław Skoraczyński- sportowiec, a nie zawodowy pisarz, sprawiło, że książka ta jest wyjątkowa. Brak w niej filozoficznych i zawiłych rozmyśleń oraz analiz sytuacji, brak zamkniętych w pięknych słowach uczuć, jednak nie sprawia to, że "Żywe numery" tracą na wartości. Wręcz przeciwnie. Opis pobytu Skoraczyńskiego w obozach...

Przez pomyłkę książka ta trafiła w moje ręce, ale teraz uważam, że było to przeznaczenie. Zamówiłam w bibliotece inną książkę, a Pani odłożyła mi tę. Wzięłam, przeczytałam i mnie poruszyła. Przejmująca, autentyczna i głęboko realistyczna opowieść o życiu w niewoli. Książkę czyta się z wielką lekkością. Bardzo mi się podobało, że bohater opowiadał, a nie osądzał, nie oceniał. Czytając nie wyczuwa się przerysowań, przez co wierzy się mocno w każde słowo bohatera. Gorąco polecam wszystkim interesującym się tematyką "z wojną w tle"!

Przez pomyłkę książka ta trafiła w moje ręce, ale teraz uważam, że było to przeznaczenie. Zamówiłam w bibliotece inną książkę, a Pani odłożyła mi tę. Wzięłam, przeczytałam i mnie poruszyła. Przejmująca, autentyczna i głęboko realistyczna opowieść o życiu w niewoli. Książkę czyta się z wielką lekkością. Bardzo mi się podobało, że bohater opowiadał, a nie osądzał, nie...

Bardzo dobrze napisane obozowe wspomnienia. Wstrząsający, tchnący surowym autentyzmem, zapis koszmarnej rzeczywistości, wręcz niewyobrażalnej.

Bardzo dobrze napisane obozowe wspomnienia. Wstrząsający, tchnący surowym autentyzmem, zapis koszmarnej rzeczywistości, wręcz niewyobrażalnej.