Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłam wyschniętą ziemią pełną cierni. Teraz na moim polu rosa zdobi trawę i koi niczym łzy tęsknoty o przeczytaniu „Ciernia” T.Kingfisher.

Nie zdawałam sobie sprawy, że będę potrzebować tej historii. Jednak już od pierwszych słów narracji Ropuszki, jej obawie i ciekawości, wiedziałam, że jestem w dobrym miejscu. Kiedy doszedł do tego Halim, troskliwy, miły i uparty rycerz, którego motto mogłoby brzmieć: „Cholera!...Przepraszam” – sprawiał, że tonęłam jeszcze szybciej. Tak szybko, że z przerażeniem patrzyłam na to jak mało historii mi zostało do poznania. Chciałabym więcej rozmów przy ognisku i odkrywania przeszłości. Chciałabym więcej. Po prostu więcej. Nie sądziłam, że bohaterowie retellingu baśni będą tacy ludzcy. I tacy życzliwi.

Trochę więcej niż sto stron opowieści, a tyle różnych wątków – piękno w potworze i potwór w pięknie, poświęcenia, zrozumienia, rodziny, i tych cudownych, jak i smutnych relacji – że mam pragnienie omówienia ich. I powstrzymuj się z całych sił, może nawet Ropuszka pomaga mi swoją magią, abym tego nie zrobiła. Dlatego zachęcam do zapoznania z tą baśnią, abyście sami mogli odkryć te wątki i ciepło płynące z opowieści.

Jedyne czego żałuję po przeczytaniu „Ciernia”, to fakt, że zarobiłam to tak szybko.

Byłam wyschniętą ziemią pełną cierni. Teraz na moim polu rosa zdobi trawę i koi niczym łzy tęsknoty o przeczytaniu „Ciernia” T.Kingfisher.

Nie zdawałam sobie sprawy, że będę potrzebować tej historii. Jednak już od pierwszych słów narracji Ropuszki, jej obawie i ciekawości, wiedziałam, że...

Rozwiń

Zwiń

Podtytuł "Opowieści o naszych babkach" dobrze oddaje o czym jest ta książka, chociaż kusi mnie sugestia małej zmiany, czyli "Opowieść naszych babek".

Czytając masę różnych historii, które zostały zebrane w jeden tom widzę parę rzeczy. Jedną z pierwszych jest to, że streszczająca forma reportażu nie jest dla mnie. Było to, krótko mówiąc, nudne, gdy dostaje się bardzo zbliżona ale w szczegółach inną opowieść. Nie przywiązujesz się emocjonalnie, jesteś obok i śledzisz historie, ale nie opowieść a ten przedmiot w szkole, gdzie narrator jest twoim subiektywnym nauczycielem.

Znam te historie od mojej babki i ta książka tylko podkreśla, jak tamto życie wyglądało. I tutaj też wita nuda, co jest przykre, bo zamieszczone opowieści nie powinny jej wzbudzać, ale co poradzę jak słyszałam te opowieści w dużo bardziej emocjonalnej i angażującej formie?

W dodatku książka jest nastawiona na pokazanie tych smutnych i najgorszych historii - w końcu je pamiętamy najlepiej. Jednak pojawia się parę, które niosą ociepleniem pod tym ciężar. Tak, ta opowieść jest bardzo ciężka i kolejne słuchanie o złych mężach i sprzedaży siebie za morgi sprawiało, że miało się dosyć.

Sądzę, że jest tam dobrze zrobiona robota źródłowa. Sądzę też, że ta książka będzie cenna, gdy nasze babki przestaną opowiadać te historie. Sądzę, że za 50 lat inne pokolenie będzie miało do czego wrócić, a póki co, to nie jest jej czas.

Podtytuł "Opowieści o naszych babkach" dobrze oddaje o czym jest ta książka, chociaż kusi mnie sugestia małej zmiany, czyli "Opowieść naszych babek".

Czytając masę różnych historii, które zostały zebrane w jeden tom widzę parę rzeczy. Jedną z pierwszych jest to, że str...

Rozwiń

Zwiń

Chciałabym nie pamiętać tej książki, aby móc zacząć ją poznawać na nowo. Zakochałam się ✨

Chciałabym nie pamiętać tej książki, aby móc zacząć ją poznawać na nowo. Zakochałam się ✨

Mam mieszane uczucia, bo nie ukrywając, gdyby ta książka byłaby z trzy razy krótsza, ale dużo bardziej merytoryczna - byłaby lepsza.

2/3 książki jest o podaniach i legendach, streszcza i analizując je (tak do XIX wieku), brzmi to w porządku, nie? Tylko szkoda, że większość tekstu to po prostu streszczenie ustroju danego państwa, albo że region słynie z ładnych widoków, albo dany władca był taki albo taki iii... Jest to tak bardzo "wikipedia, kopiuj, wklej" w dodatku nie na temat - gdyż wprowadzenie do mitu i tak obejmuje nowe szybkie streszczenie i późnej omówienie dlaczego tak wyglądał - nie ma to sensu. I tylko szarga nerwy.

Ostania 1/3 książki - XIX i XX wiek jest w końcu dobrze zrobiona. Serio, przyjemnie mi się czytało analiz i nawet jak pojawiła się "wikipedia moment" to był tak mały i nie istoty, że nawet nie drażnił. W dodatku wtedy czuć wiedzę autora i jego obycie w temacie. Dla tych ostatnich kilku stron nie żałuję, że udało mi się to przeczytać.

I tylko dla nich oraz pięknych ilustracji ta książka z krytycznego dna urosła do miana znośnej ✨

Mam mieszane uczucia, bo nie ukrywając, gdyby ta książka byłaby z trzy razy krótsza, ale dużo bardziej merytoryczna - byłaby lepsza.

2/3 książki jest o podaniach i legendach, streszcza i analizując je (tak do XIX wieku), brzmi to w porządku, nie? Tylko szkoda, że większość tekstu to po pr...

Rozwiń

Zwiń

„Kto ma prawo pisać o cierpieniu?”

Jeżeli chcecie książkę, z której będą płynąć negatywne emocje, to właśnie ona. Nie zostawia po sobie nic oprócz cierpkiego smaku na języku i skrzywionych brwi. O tej książce nie można powiedzieć nic pozytywnego i może dlatego, jest cholernie dobra. Albo raczej na tyle dobra, na ile tyle wylanej żółci i żalu może być.

Przyjaźń, zazdrość, rynek wydawniczy w Ameryce, tworzenie swojej osobowości w Internecie, marketing, kłamstwa i wręcz uderzająco boleśnie obłudna postawa bohaterki. W dodatku fakt, że z jednej strony można potraktować to jako dziennik, kolejną książkę, thriller (acz średnio udany w tym wypadku), esej, czy po prostu pełną złości wypowiedź o otaczających autorkę realiach, bo całość jest mocno autobiograficzna. Nie jest to przyjemna książka i nie da czytelnikowi ani jednej pozytywnej emocji i… z jakiegoś powodu kupuję to, jak zostało to napisane.

Jestem przyzwyczajona, że nie lubię bohaterów Kuang, więc to nie robi na mnie wrażenia. Szczególnie, że był to ciekawy obraz zapadania w stopniowy obłęd bohaterki, który śledziłam z zainteresowaniem. I wyczekiwaniem na to, jak skończy się ta zakłamana historia.

Książka dała mi parę przemyśleń i o pisaniu i książkach, i ludziach, i życiu. Póki co jest to dla mnie druga książka autorki, ale klasyfikuje ją wyżej niż „Wojnę makową”.

Nie było to dzieło wybitne, ale jest po prostu dobre.

„Kto ma prawo pisać o cierpieniu?”

Jeżeli chcecie książkę, z której będą płynąć negatywne emocje, to właśnie ona. Nie zostawia po sobie nic oprócz cierpkiego smaku na języku i skrzywionych brwi. O tej książce nie można powiedzieć nic pozytywnego i może dlatego, jest cholernie dobra. Albo ...

Rozwiń

Zwiń

Spierzchnięte usta, próba zwilżenia ich. Piach na twarzy, zbliżająca się ściana z wiatru, pyłu i brudu. Teksas początek Wielkiego Kryzysu opisany tak, że czujesz dokładnie każde uderzenie gorąca, jak i łzy bezsilność mieszkających tam ludzi. Przynajmniej dopóki nie staną się błotem.

Szukałam coś związanego z amerykańskim snem po przeczytaniu "Wielkiego Gatsbyego" i tak oto trafiłam na zupełnie niepozorna historie w otoczce marzenia o lepszym życiu. Nie spodziewałam się, że również zostanę przez nie porwana. Że tak bardzo będę kibicować bohaterom, wściekać się na nich i za nich oraz często rozumieć bardziej niż chciałabym przyznać.

Tak na prawdę jest wiele do powiedzenia o tej książce, bo fakt, że opowiada o trudnych relacjach rodzinnych, to jak na nas one wpływają, nieśmiałościach, miłości i w późniejszym etapie niesamowitej więzi matki z córką jest tylko krótkim i ubogim streszczeniem.

Kocham tą książkę za każdego dupka i każdą dobrą dusze - bo na świecie spotyka się obu i cieszę się, że nie jest to spłycone.

Kocham tą książkę za gniew i jego namiętny acz spokojny obraz.

Kocham ją, bo byłam wzruszona do łez i parskałam śmiechem.

Nienawidzę jej za nie dokończenie wątków XD ale tak totalnie, tak się robić nie powinno (duża fala oburzenia).

Spierzchnięte usta, próba zwilżenia ich. Piach na twarzy, zbliżająca się ściana z wiatru, pyłu i brudu. Teksas początek Wielkiego Kryzysu opisany tak, że czujesz dokładnie każde uderzenie gorąca, jak i łzy bezsilność mieszkających tam ludzi. Przynajmniej dopóki nie staną się błotem.

Szuka...

Rozwiń

Zwiń