To nie jest 2 część Słoneczników. To książka, którą można zrozumieć dopiero w dorosłości - kupcie, odłóżcie na półkę i poczekajcie z 15 lat. A wtedy: polecam!

To nie jest 2 część Słoneczników. To książka, którą można zrozumieć dopiero w dorosłości - kupcie, odłóżcie na półkę i poczekajcie z 15 lat. A wtedy: polecam!

Moje wydanie to: Hamal Books, Łódź 1994

Druga część „Słoneczników”, w której główna bohaterka jest już na studiach. Lilka miota się, nie wie czego chce, nie może sobie znaleźć miejsca, podejmuje złe decyzje. Ulega złudzeniu, że „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma” i będąc w jednym miejscu, chce być właśnie gdzie indziej.

Jak na wydanie z lat 90. przystało, książka ma bardzo małą czcionkę i wąskie marginesy.

Zajrzyj do środka:
https://czytamiogladam.home.blog/2020/07/20/paladyni-halina-snopkiewicz/

Moje wydanie to: Hamal Books, Łódź 1994

Druga część „Słoneczników”, w której główna bohaterka jest już na studiach. Lilka miota się, nie wie czego chce, nie może sobie znaleźć miejsca, podejmuje złe decyzje. Ulega złudzeniu, że „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma” i będąc w jednym miejscu, chce być właśnie gdzie indziej.

Jak na wydanie z lat 90. przystało, książka ma...

Ogromne rozczarowanie. Nie znalazłam w tej książce tego wyjątkowego klimatu, który towarzyszył "Słonecznikom". Nadal bohaterką jest Lilka, nadal trwa zgrzebna komuna. Bohaterka jest tylko odrobinę starsza, a jednak straciła całą swą świeżość. Książka ma inną formę, swoistego monologu, i to on w tym przypadku zabija atrakcyjność fabuły. Szkoda.

Ogromne rozczarowanie. Nie znalazłam w tej książce tego wyjątkowego klimatu, który towarzyszył "Słonecznikom". Nadal bohaterką jest Lilka, nadal trwa zgrzebna komuna. Bohaterka jest tylko odrobinę starsza, a jednak straciła całą swą świeżość. Książka ma inną formę, swoistego monologu, i to on w tym przypadku zabija atrakcyjność fabuły. Szkoda.

Niestety nie umywa się do Słoneczników. Ale warto przeczytać.

Niestety nie umywa się do Słoneczników. Ale warto przeczytać.

Pierwszy raz przeczytane w gimnazjum, drugi raz w liceum, trzeci raz teraz, kiedy jestem na studiach. Za każdym razem wyłuskuję z tej książki coś nowego.
W porównaniu do pierwszej części dużo poważnejsza. Momentami wciąż zabawna, ale czuć dorosłość Lilki.
Pewnie przeczytam znowu za czas jakiś i wyniosę z niej kolejną życiową mądrość.

Pierwszy raz przeczytane w gimnazjum, drugi raz w liceum, trzeci raz teraz, kiedy jestem na studiach. Za każdym razem wyłuskuję z tej książki coś nowego.
W porównaniu do pierwszej części dużo poważnejsza. Momentami wciąż zabawna, ale czuć dorosłość Lilki.
Pewnie przeczytam znowu za czas jakiś i wyniosę z niej kolejną życiową mądrość.

Piękna książka, która kontynuuje "Słoneczniki". Zwykła miłość. Zwykłe zauroczenie. Zwykłe osoby. Niezwykłe słowa i uczucia.

Piękna książka, która kontynuuje "Słoneczniki". Zwykła miłość. Zwykłe zauroczenie. Zwykłe osoby. Niezwykłe słowa i uczucia.

„Paladyni” Haliny Snopkiewicz jest kontynuacją „Słoneczników”, którymi byłam zachwycona w wieku lat 13stu. Jest to jednak zupełnie inna i odrębna powieść, wręcz nie ma sensu ich porównywanie.

Główną bohaterką książki jest studentka Lilka Sagowska, która w formie dziennika opowiada swoje przeżycia i przedstawia refleksje na temat własnego życia i otoczenia. Dzieje się to w czasach komunizmu.

„Paladyni” napisani są świetnym oryginalnym stylem, w formie mówionego opowiadania interlokutorowi swojej historii. Odnosi się wrażenie, że bohaterka jest obok, wystarczy jedynie wyobrazić sobie jej mimikę i gestykulację.

Paladynami określano w średniowieczu wojowników. Pokolenie Lilki to rzeczywiście wojownicy, z tym ze każdy w innej sprawie: jedni walczą za komunizm, inni z komunizmem, a Lilka jest po prostu niepokornym duchem, hardą dziewczyną, ale jest w niej wiele sprzeczności. „W tobie są ogromne dysproporcje. Intelektualna dojrzałość obok infantylizmu”. Pomimo tego, że jest to inteligentna młoda kobieta, to nie obce są jej głupie zachowania. Wiele jej poglądów również mnie raziło.

Książka przedstawia zaskakujące sytuacje związane z komunistyczną organizacją ZMP, czyli Związkiem Młodzieży Polskiej (do którego należało przystąpić, by mieć szansę studiowania). Irracjonalne zachowania władz organizacji bywają trudne do uwierzenia, ale niestety, tak rzeczywiście było w tamtych czasach. Na przykład wystarczyło powiedzieć „A niech to diabli” w kierunku uwierających butów na pochodzie pierwszomajowym, być oskarżonym o urąganie systemowi i być wydalonym z ZMP, co wiązało się utratą stypendium i akademika.

Pomimo mojego zachwytu stylem książki, moja ocena jej jest niska, ponieważ sama fabuła (życiorys głównej bohaterki) zupełnie mnie nie zaciekawiła.

„Paladyni” Haliny Snopkiewicz jest kontynuacją „Słoneczników”, którymi byłam zachwycona w wieku lat 13stu. Jest to jednak zupełnie inna i odrębna powieść, wręcz nie ma sensu ich porównywanie.

Główną bohaterką książki jest studentka Lilka Sagowska, która w formie dziennika opowiada swoje przeżycia i przedstawia refleksje na temat własnego życia i otoczenia. Dzieje się to w...

Jest to zupełnie różna od "Słoneczników" powieść, główna bohaterka zaczyna żyć w nowym dla siebie środowisku, zostaje studentką, uczęszcza na zebrania zetempe, spotyka się z chłopcami, nadal jest trochę bezczelną, ale urokliwą Lilką, która ma mnóstwo pomysłów itp. jednak atmosfera jest tu zupełnie inna niż w "Słonecznikach", nie ma miejsca na jakąś lekkość czy beztroskę, zebrania młodzieży socjalistycznej to ponura, nie wiem czy do końca zamierzona satyra (można oberwać za makijaż, bo ma posmak "zgniłego zachodu" albo być wyrzuconym z uczelni za zatajenie nierobotniczego" pochodzenia),losy niektórych bohaterów stają się z tego powodu prawdziwymi dramatami, takie scenki świetnie oddają atmosferę tamtych lat, ciekawie jest przedstawiony wątek miłosny z Remim, a zwłaszcza jego zakończenie. Mądra, nieco gorzka historia, której bohaterowie ponoszą wysoką cenę za podjęte przez siebie decyzje.

Jest to zupełnie różna od "Słoneczników" powieść, główna bohaterka zaczyna żyć w nowym dla siebie środowisku, zostaje studentką, uczęszcza na zebrania zetempe, spotyka się z chłopcami, nadal jest trochę bezczelną, ale urokliwą Lilką, która ma mnóstwo pomysłów itp. jednak atmosfera jest tu zupełnie inna niż w "Słonecznikach", nie ma miejsca na jakąś lekkość czy beztroskę,...

Książka inna od Słoneczników, inna rzeczywistość, inna Lilka. Główna bohaterka, która w pierwszej części mimo skłonności do dramatyzowania i hiperbolizacji, zawsze patrzyła w przyszłość ze słonecznym optymizmem, teraz musi zmierzyć się z innym rodzajem problemów i nie wychodzi z tego obronną ręką. Książka nie ma formy dziennika, ale stanowi zapis wspomnień głównej bohaterki i to poczyniony w momencie, kiedy ta właśnie jest w największym dotychczas życiowym dołku. Lilka dorasta i książka już tez jest dla nieco starszych czytelników adresowana.

Książka inna od Słoneczników, inna rzeczywistość, inna Lilka. Główna bohaterka, która w pierwszej części mimo skłonności do dramatyzowania i hiperbolizacji, zawsze patrzyła w przyszłość ze słonecznym optymizmem, teraz musi zmierzyć się z innym rodzajem problemów i nie wychodzi z tego obronną ręką. Książka nie ma formy dziennika, ale stanowi zapis wspomnień głównej bohaterki...

W porównaniu ze Słonecznikami druga część jest znacznie trudniejsza w odbiorze. Znacznie mniej dialogów, ale to nie jest minus. Ciekawe połączenie osobistych dramatów Lilki z bardzo trudnymi dla tak niepokornych umysłów czasami. Czytałam w dzieciństwie i wróciłam po latach, wtedy niewiele rozumiałam.

W porównaniu ze Słonecznikami druga część jest znacznie trudniejsza w odbiorze. Znacznie mniej dialogów, ale to nie jest minus. Ciekawe połączenie osobistych dramatów Lilki z bardzo trudnymi dla tak niepokornych umysłów czasami. Czytałam w dzieciństwie i wróciłam po latach, wtedy niewiele rozumiałam.