Czytając jako 14 letnia dziewczyna ,dotarło do mnie ,że książka opowiada o moich ludziach.
Z mojego miasta.
Płakałam gorzko nad nimi.
Od tam tej pory poznałam wiele wojennych opowieści ,ale ta bardzo mną wstrząsnęła.
i od tam tej pory nikt mnie nie przekona ,że Niemcy to tylko sąsiedzi zza Odry i Nysy.

Czytając jako 14 letnia dziewczyna ,dotarło do mnie ,że książka opowiada o moich ludziach.
Z mojego miasta.
Płakałam gorzko nad nimi.
Od tam tej pory poznałam wiele wojennych opowieści ,ale ta bardzo mną wstrząsnęła.
i od tam tej pory nikt mnie nie przekona ,że Niemcy to tylko sąsiedzi zza Odry i Nysy.

Narratorem opowieści jest matka tytułowej Teresy, która opisuje, z własnej perspektywy - nauczycielki, życie w okupowanym przez hitlerowców Radomiu. Teresa miała 13 lat i właśnie rozpoczęła II rok nauki w gimnazjum, gdy wybuchła wojna. Hitlerowcy długo nie zwlekali i szybko pozamykali polskie szkoły. Edukacja na wyższym poziomie niż kilka pierwszych klas szkoły podstawowej była zakazana. Nauczyciele stanęli przed koniecznością organizacji tajnych kompletów dla uczniów, którzy chcieli kontynuować naukę i przystąpić do matury. "Pokolenie Teresy" to właśnie ta młodzież, która pomimo wojny chciała się uczyć, bo wierzyła i miała nadzieję na lepszą przyszłość.
Książka mi się podobała. Dowiedziałam się trochę, jak wyglądały takie tajne komplety, jak nauczyciele prowadzili lekcje, czego się wtedy młodzież uczyła (skąd ten nacisk na łacinę?) i w jaki sposób się uczyła. Polecam!

Narratorem opowieści jest matka tytułowej Teresy, która opisuje, z własnej perspektywy - nauczycielki, życie w okupowanym przez hitlerowców Radomiu. Teresa miała 13 lat i właśnie rozpoczęła II rok nauki w gimnazjum, gdy wybuchła wojna. Hitlerowcy długo nie zwlekali i szybko pozamykali polskie szkoły. Edukacja na wyższym poziomie niż kilka pierwszych klas szkoły podstawowej...

„Pokolenie Teresy” to wspomnienia nauczycielki z czasów II wojny światowej. Lwia część tej powieści poświęcona jest tajnemu nauczaniu, czyli kompletom. Można się sporo dowiedzieć o życiu codziennym podczas okupacji, o zajęciach i planach młodych ludzi, i oczywiście o Teresie – córce narratorki.
Ostatnio pojawiło się mnóstwo powieści, których tłem jest okupacja. Lepszych i gorszych. „Pokolenie Teresy” to pozycja wydana w latach 70, taka perełka z lamusa.

„Pokolenie Teresy” to wspomnienia nauczycielki z czasów II wojny światowej. Lwia część tej powieści poświęcona jest tajnemu nauczaniu, czyli kompletom. Można się sporo dowiedzieć o życiu codziennym podczas okupacji, o zajęciach i planach młodych ludzi, i oczywiście o Teresie – córce narratorki.
Ostatnio pojawiło się mnóstwo powieści, których tłem jest okupacja. Lepszych i...

Bardzo pouczająca opowieść o młodzieży uczącej się w czasie okupacji. Jest to powieść rzekłbym patosowa dla naszego i przyszłego pokolenia. Powinna być lekturą w szkołach aby uświęcić czyny dzieciaków w walce z okupantem . Wystawiam ją obok Kamieni na szaniec. Wzrusza bardzo uczuciowo . Polecam ku pamięci .

Bardzo pouczająca opowieść o młodzieży uczącej się w czasie okupacji. Jest to powieść rzekłbym patosowa dla naszego i przyszłego pokolenia. Powinna być lekturą w szkołach aby uświęcić czyny dzieciaków w walce z okupantem . Wystawiam ją obok Kamieni na szaniec. Wzrusza bardzo uczuciowo . Polecam ku pamięci .

Bardzo prawdziwa podróż przez okres okupacji. Bez ceregieli ukazuje tamte straszliwe czasy, kiedy to Polacy w swoim własnym kraju byli dla Niemców-najeźdźców podludźmi, pozbawionymi łaski i godności... Kiedy każde walenie do drzwi mogło stać się ostatnim, kiedy przyjaciele, miłości, rodziny ginęły w imię nie wiem czego. A jednak pomimo bestialstw, których bezkarnie dokonywał najeźdźca była wielka odwaga i nadzieja...Wszechobecna psychoza nie odwiodła bohaterów od uczęszczania na tajne komplety. Wciąż wierzyli, że kiedyś nadejdzie wolność i lepsze jutro. A przecież za naukę i nauczanie groziła śmierć...
Na otarcie łez przyznam, że zdarzyło mi się mimo wszystko wybuchnąć niekontrolowanym śmiechem...Mimo wszystko...

Bardzo prawdziwa podróż przez okres okupacji. Bez ceregieli ukazuje tamte straszliwe czasy, kiedy to Polacy w swoim własnym kraju byli dla Niemców-najeźdźców podludźmi, pozbawionymi łaski i godności... Kiedy każde walenie do drzwi mogło stać się ostatnim, kiedy przyjaciele, miłości, rodziny ginęły w imię nie wiem czego. A jednak pomimo bestialstw, których bezkarnie...

Z pustych ulic, ze zmęczonych oczu, wychudzonych sylwetek, z widoku żebrzących dzieci, z ciał przyjaciół wiszących na szubienicy która kiedyś była peronem.. Z tej całej trwogi tworzy się przerażający bo prawdziwy obraz okrutnego czasu wojny. Czasu gdzie zło przybiera konkretną i ludzką postać. Gdzie ręce z łatwością służą do mordowania, podpisywania aktów eksterminacji. Jak w głodzie i drżeniu ze strachu przed każdym puknięciem do drzwi znaleźć nadzieję by trwać.. By z dnia na dzień postanawiać żyć mimo, że rozstrzelano przyjaciela, wywieźli znajomą rodzinę, kazali porzucić dom.. Siłę tę znajduje tytułowa Teresa i jej mama, autorka książki, nauczycielka która spisała to co wydarzyło sie w życiu jej i jej bliskich. Tajne komplety, nauczanie, matura - to prowadzi do przyszłości, ta walka o przyszłość nadaje sens i celu wielu młodym ludziom i ich nauczycielom. Idą do przodu mimo, że zabrano im pozornie wszystko. Praktycznie pozbawieni środków do życia, ciągle głodni, obdzierani z godności, traktowani jak podludzie całą energię poświęcają nauce wierząc że nadejdzie świt.. że dotrwają. Ale wiara domaga się czasem największej ofiary.. Czytając tę książkę nie sposób pozostać niewzruszonym, historie życia ludzi z tych, przecież nie tak jeszcze odległych, czasów wołają o pamięć, szacunek i pokorę nas którzy żyjąc obecnie posiadamy wszystko.. Wszystko to co Im zostało przemocą wyrwane.. Godność i wolność.

Z pustych ulic, ze zmęczonych oczu, wychudzonych sylwetek, z widoku żebrzących dzieci, z ciał przyjaciół wiszących na szubienicy która kiedyś była peronem.. Z tej całej trwogi tworzy się przerażający bo prawdziwy obraz okrutnego czasu wojny. Czasu gdzie zło przybiera konkretną i ludzką postać. Gdzie ręce z łatwością służą do mordowania, podpisywania aktów eksterminacji. Jak...

Tytułowa Teresa jest córką jedynaczką narratorki utworu, samotnie wychowującej ją nauczycielki języka polskiego, mogącej być utożsamianą z autorką książki. Trudno mi określić, na ile powieść jest wiernym zapisem wydarzeń z życia Elżbiety Jackiewiczowej, a na ile fabułą opartą na faktach. Miejscowość, w której głównie rozgrywa się akcja - Radom - także wskazywałaby na to, że matka Teresy to po prostu pani Elżbieta - jednak imię narratorki nigdy w utworze nie pada.

Tematem jest życie w czasie drugiej wojny światowej. W "Pokoleniu Teresy" wyjątkowo dokładnie roku po roku został opisany cały czas od września roku 1939 do lata roku 1945. Książka jest też świetną pozycją do uzmysłowienia sobie charakteru przebiegu nauki na tajnych kompletach, które narratorka utworu prowadzi (w późniejszych latach zostaje nawet dyrektorką tajnej szkoły.
Jest to więc świetny materiał historyczny, poukładany i sprawiający wrażenie kompletnego.

Książka wywarła na mnie dobre wrażenie pod względem wartości pedagogicznych. Autorka (narratorka) potrafi mówić o sprawach młodych ludzi z dużą delikatnością i zrozumieniem. Niezwykle interesujące jest nie pomijanie kwestii politycznych, które są opisywane z mądrością i zrozumieniem.

Książka świetnie nadawałaby się na lekturę szkolną, choć może lepiej, że nią nie jest.

Tytułowa Teresa jest córką jedynaczką narratorki utworu, samotnie wychowującej ją nauczycielki języka polskiego, mogącej być utożsamianą z autorką książki. Trudno mi określić, na ile powieść jest wiernym zapisem wydarzeń z życia Elżbiety Jackiewiczowej, a na ile fabułą opartą na faktach. Miejscowość, w której głównie rozgrywa się akcja - Radom - także wskazywałaby na to, że...

Czy wyobrażałeś sobie kiedyś, drogi czytelniku, życie w czasach wojny? A może czytałeś książki opisujące taki stan? Ja zostałam zmuszona do przeczytania dwóch powieści tego typu. Jedną z nich jest książka „Kamienie na szaniec”, inną zaś „Pokolenie Teresy”.

Pierwsza napisana przez Aleksandra Kamińskiego opisuję życie trójki przyjaciół, żyjących w Warszawie. Toczą oni otwartą walkę z okupantem, prowadzą akcje Małego Sabotażu i toczą bitwy, które mają osłabić żołnierzy stacjonujących w mieście. Książka opisuję ich uczucia, gdy musza zabić człowieka, gdy strzelają. Wszystko to wydawało mi się przy czytaniu mało rzeczywiste, takie nieludzkie, nie wierzyłam, że takie rzeczy miały miejsce. Rozumiałam, że miały, oczywiście, jednak nie mogłam się z tym pogodzić. Dla mnie to było by za ciężkie dla młodego człowieka. Jednak obrana ojczyzny to był obowiązek. A Alek, Rudy i Zośka potrafili go udźwignąć.

Druga została napisana przez kobietę Elżbietę Jackiewicz opisuję zwykłe życie, próby zwykłego życia w okupowanym Radomiu. Codzienna walka o chleb, chęć nauki dzieci, tajne komplety, wszystko to daje zwykły obraz ciężkiego życia, ta książka jest mi bliższa, bo opisuję życie dziewczyny, która dorasta w czasie walk. Chce żyć normalnie, chce walczyć dla kraju, chce być coś warta w całym tym nienaturalnym otoczeniu. Teresa podchodziła do wszystkiego bardzo uczuciowo, rozumiałam ją, przeżyła tyle bolesnych starć i utraciła bliskie osoby. Zdawało mi się, że gdy tylko kogoś polubiła, on umierał. Naprawdę było mi jej żal.

Bohaterami pierwszej z książek są Alek, Rudy i Zośka, młodzi chłopcy, którzy codziennie wykonywali niezwykłe, niebezpieczne akcje, stawali oko w oko ze śmiercią i dokonywali wyborów. Książka jest poświęcona ich pamięci. Uważam, że są bohaterami. Tyle mogę o nich powiedzieć. A każda inna osoba, która o nich czytała, może coś dodać. Będę to raczej pozytywne przymiotniki, czy rzeczowniki. Myślę, że to im się należy. Są wielcy.
Teresa to główna postać drugiej książki. Dziewczyna na swój sposób również starała się pomagać, dla niej było to trudniejsze niż dla chłopców. Kobiety, rzadziej walczyły, były za to pielęgniarkami. Uważam ją za silną osobę, waleczną, potrafiącą stawiać czoło przeciwnościom.

Naprawdę o takich ludziach ciężko jest pisać. Jako ludzie byli niezwykli, a ja tylko powinnam brać z nich przykład. Jednak nie mogę tylko pisać o ich męstwie i odwadze. Recenzje opierają się w dużej mierze na akcji i reakcji czytelnika na książkę. Dla mnie obie pozycje nie były za ciekawe. Zawsze szukam pozytywów, ale nie lubię tej tematyki. To jest dla mnie z bliski okres. Po przeczytaniu takich książek, pogarsza mi się nastrój i myślę o wszystkich okrucieństwach tego świata, myślę, jak ludzie mogą robić tak okrutne rzeczy i to sobie nawzajem. Mój humor zawsze mocno cierpi po skończeniu takich powieści, tak samo pogorszył mi się nastrój przy pisaniu tej recenzji, nie wiem z czym to jest związane. Książkę polecam młodzieży, która interesuję się tym okresem, może dla Was będą to przyjemniejsze lektury.

Czy wyobrażałeś sobie kiedyś, drogi czytelniku, życie w czasach wojny? A może czytałeś książki opisujące taki stan? Ja zostałam zmuszona do przeczytania dwóch powieści tego typu. Jedną z nich jest książka „Kamienie na szaniec”, inną zaś „Pokolenie Teresy”.

Pierwsza napisana przez Aleksandra Kamińskiego opisuję życie trójki przyjaciół, żyjących w Warszawie. Toczą oni...

Książka, którą czytałam już kilka razy i do której co jakiś czas wracam. Akcja rozgrywa się w miejscach, które dobrze znam, co sprawia, że czuję do niej wyjątkowy sentyment. Historia opisana jest bardzo obrazowo, językiem prostym, ale trafiającym do wyobraźni.
Nie wiem na ile jest to prawda a na ile fikcja literacka. Znaczna część faktów jest zgodna z historią, niemniej jednak są opisy zdarzeń, które nie mogły być prawdą. Do Warszawy jest zbyt daleko aby było widać łunę płonącego miasta z czasów powstania. Tu autorka nieco przesadziła. Niektóre z wymienionych postaci są autentyczne (pani Maria Kelles-Krauz). Tak wielkie uszczegółowienie opisów stwarza wrażenie prawdziwego pamiętnika. No i fakty historyczne opisane w książce potwierdzili moi dziadkowie, którzy w tamtych czasach byli niewiele starsi od tytułowej Teresy.

Książka, którą czytałam już kilka razy i do której co jakiś czas wracam. Akcja rozgrywa się w miejscach, które dobrze znam, co sprawia, że czuję do niej wyjątkowy sentyment. Historia opisana jest bardzo obrazowo, językiem prostym, ale trafiającym do wyobraźni.
Nie wiem na ile jest to prawda a na ile fikcja literacka. Znaczna część faktów jest zgodna z historią, niemniej...

Książka, którą czytałam bardzo długi czas temu. Wiem, że bibliotekarka mi ją poleciła i jestem jej bardzo wdzięczna, że mogłam przeczytać tą książkę. Teraz pozostaje tyko poszukać jej w sklepach i umieścić na domowej półce.

Książka, którą czytałam bardzo długi czas temu. Wiem, że bibliotekarka mi ją poleciła i jestem jej bardzo wdzięczna, że mogłam przeczytać tą książkę. Teraz pozostaje tyko poszukać jej w sklepach i umieścić na domowej półce.