Sowa, córka piekarza

Muszę przyznać, że z twórczością Marka Hłaski jakoś nie było mi po drodze. Trochę dziwne, bo lubiany przeze mnie Jan Himilsbach jako swego idola wskazywał właśnie tego pisarza. Ale na taki odbiór mógł wpłynąć obejrzany za młodych lat w Teatrze Polskim we Wrocławiu spektakl „Brudne czyny” oparte na wybranych utworach z „Hłaskowego” dorobku. Był dla mnie zbyt trudny, mało zrozumiały, a co za tym idzie szybko przyszło zniechęcenie. Po wielu latach odważyłem się sięgnąć po odkopanego z odmętów niepamięci debiutanckiego „Wilka”, ale to również nie było to. Przyszedł czas na ostatnią książkę wydaną za życia pisarza. I… ogromne zaskoczenie. Znawcy przedmiotu twierdzą, że ta publikacja to przykład poszukiwań autora, próba nowych form ekspresji. Tym większy żal, że dalsze poszukiwania przerwała niespodziewana śmierć.
Książka jest mroczna, nieco zawiła, ale nieźle ilustruje klimat lat 50-tych XX wieku. Alkohol, papierosy, przekleństwa… Czasy, gdy dla wielu jedyną perspektywą było osadzenie w zakładzie karnym i oczekiwanie na egzekucję. Gesty i słowa głównego bohatera wyglądają na zaczepne i mocno kabotyńskie, z drugiej strony czyż nie tęsknimy za umiejętnością celnej riposty? Natomiast prawdziwą perełką są wstawki z udziałem Wuja Józefa. Po prostu pyszne, groteskowe historie, opatrzone celnymi pointami. W sumie dobry materiał do rozwinięcia w odrębnej powieści, szkoda że nigdy nie powstała. Z ostrożności daję „siódemkę”.

Muszę przyznać, że z twórczością Marka Hłaski jakoś nie było mi po drodze. Trochę dziwne, bo lubiany przeze mnie Jan Himilsbach jako swego idola wskazywał właśnie tego pisarza. Ale na taki odbiór mógł wpłynąć obejrzany za młodych lat w Teatrze Polskim we Wrocławiu spektakl „Brudne czyny” oparte na wybranych utworach z „Hłaskowego” dorobku. Był dla mnie zbyt trudny, mało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna forma, bohaterowie wypowiadaja teksty bunczucznie, mnozy sie zintelektualizowany frazes, banal i haslowe prawdy, wszechobecna poza i wyczuwalna teatralnosc stylu i postaci, konfabulacje, tajemniczosc, pozony dramatyzm i powaga, inscenizowana ostatecznosc, moze taka jest prawda o zyciu w tamtej epoce.

Dziwna forma, bohaterowie wypowiadaja teksty bunczucznie, mnozy sie zintelektualizowany frazes, banal i haslowe prawdy, wszechobecna poza i wyczuwalna teatralnosc stylu i postaci, konfabulacje, tajemniczosc, pozony dramatyzm i powaga, inscenizowana ostatecznosc, moze taka jest prawda o zyciu w tamtej epoce.

Pokaż mimo to

Książka ma dwieście kilka stron, a fabuła była tak nudna, że ciągnęła się w nieskończoność. Nie dostałam tego, czego się spodziewałam po opisie. Nie polecam.

Książka ma dwieście kilka stron, a fabuła była tak nudna, że ciągnęła się w nieskończoność. Nie dostałam tego, czego się spodziewałam po opisie. Nie polecam.

Pokaż mimo to

Intensywne doznanie. Mam wrażenie, że z upływem czasu ta powieść rośnie we mnie i rozlewa się po całym ciele. Aż dziw, gdyż początek nie zapowiadał tak intrygującej i wielowymiarowej lektury. Co zachwyca? Nie wiem. Może klimat – duszny, oblepiający i niezdrowy dla duszy. Może bohaterowie – tak cudownie niejednoznaczni, popadający od jednej skrajności w drugą. Może dialogi, przypominające niekiedy wystrzał z pistoletu. Może wreszcie sama fabuła – poplątana, a jednocześnie płytka i brudna jak rzeka.

„Wszyscy wracają kiedyś do miejsc, z których chcieli uciec. Brzdęk kajdan, którymi skuty jesteś z drugim człowiekiem, milszy jest czasami od samotnej pieśni na drodze.”

A wszystko sprowadza się do sprzeciwu wobec ówczesnej władzy. Do choroby, która toczy społeczeństwo. Do ucisku – w końcu szaleństwo najczęściej rodzi się tam, gdzie w grę wchodzi jarzmo. Marazm, jałowość, trywialne więzi – jak tu tym nie przesiąknąć? Myśli krążą wokół tej książki nieustannie.

Intensywne doznanie. Mam wrażenie, że z upływem czasu ta powieść rośnie we mnie i rozlewa się po całym ciele. Aż dziw, gdyż początek nie zapowiadał tak intrygującej i wielowymiarowej lektury. Co zachwyca? Nie wiem. Może klimat – duszny, oblepiający i niezdrowy dla duszy. Może bohaterowie – tak cudownie niejednoznaczni, popadający od jednej skrajności w drugą. Może dialogi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, że M.Hłasko to mój ulubiony pisarz ale tej książki nie rozumiem. Początkowo dobrze się czyta, ciekawe żywe dialogi. Dalej coraz trudniej. Udało mi się ją przeczytać ale dopiero w trzecim czy czwartym podejściu.

Przyznam, że M.Hłasko to mój ulubiony pisarz ale tej książki nie rozumiem. Początkowo dobrze się czyta, ciekawe żywe dialogi. Dalej coraz trudniej. Udało mi się ją przeczytać ale dopiero w trzecim czy czwartym podejściu.

Pokaż mimo to

Dziwaczna powieść i jeśli czytelnik nie nastawi się na to dziwactwo to może się lekko zagubić w fabule. Główny bohater, człowiek pogubiony, który podróżuje właściwe bez celu trafia do warsztatu samochodowego gdzie dostaje nisko płatną pracę fizyczną polegająca na zmianie kół itp. Jednak w ramach obowiązków służbowych ma wozić tajemniczą kobietę w miejsca, które ona wskaże. Pomału odkrywa się tajemnica tej kobiety, jej nieszczęście, jej szaleństwo, jej pragnienie miłości i powrotu do normalności, której nie ma w jej życiu i w całym kraju. Bardzo przejmująca, bardzo smutna historia w której nawet happy end nie jest do końca happy endem.
Bardzo polecam, bo to coś zupełnie innego, na pewno zapadnie w pamięć.

Dziwaczna powieść i jeśli czytelnik nie nastawi się na to dziwactwo to może się lekko zagubić w fabule. Główny bohater, człowiek pogubiony, który podróżuje właściwe bez celu trafia do warsztatu samochodowego gdzie dostaje nisko płatną pracę fizyczną polegająca na zmianie kół itp. Jednak w ramach obowiązków służbowych ma wozić tajemniczą kobietę w miejsca, które ona wskaże....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

pol zartem-pol serio. odrealnione, 'filmowe' dialogi dodajace dramaturgii prozaicznym sytuacjom. kozackie wstawki z wujem jozefem. a ogolnie to liczy sie element basniowy i wyrobienie dramatyczne ;)

pol zartem-pol serio. odrealnione, 'filmowe' dialogi dodajace dramaturgii prozaicznym sytuacjom. kozackie wstawki z wujem jozefem. a ogolnie to liczy sie element basniowy i wyrobienie dramatyczne ;)

Pokaż mimo to

Antypatyczny ten bohater, co wszystkich ustawia po kątach i tworzy wokół siebie aurę twardziela z egzystencjalnymi udrękami.
Do tej pory, gdy próbowałem zaznajomić się z twórczością Hłaski, bywało różnie. Piękni dwudziestoletni - nie zdołałem przebrnąć przez całość. Następnie pojawiły się dwa opowiadania, które nie odrzuciły ani nie zachwyciły, nic nadzwyczajnego, jednakże żadne barachło.
Dopiero niniejsza pozycja wprowadziła małe zamieszanie w moje literackie poglądy. Zacząłem się odnajdować w stylu pisania Hłaski i doceniać zgrabne zdania oraz cytaty pojawiające się co kilkanaście stron, które zmuszały do uwiecznienia w postaci jpg. I nawet nie zniechęcały mnie natrętne rozważania o miłości, niebezpiecznie zbliżające się do taniego romansu. Wtręty o pisaniu głównego bohatera również były do przyjęcia. Absurdalna psychologia, oczywiste, że biorę z otwartymi rękoma.
A bezsprzecznie kupiła mnie postać wuja Józefa, co zaraz na myśl mi przyszedł tytuł Smutek cinkciarza, rezolutny łotr zawsze w cenie.
Główna postać skąpana w Philipie Marlowe z Chandlera, a potem Świetlicki uwodził swoim Mistrzem w znakomitej serii pseudokryminalnej i właśnie w ten sposób postrzegałem Grzesia.

Antypatyczny ten bohater, co wszystkich ustawia po kątach i tworzy wokół siebie aurę twardziela z egzystencjalnymi udrękami.
Do tej pory, gdy próbowałem zaznajomić się z twórczością Hłaski, bywało różnie. Piękni dwudziestoletni - nie zdołałem przebrnąć przez całość. Następnie pojawiły się dwa opowiadania, które nie odrzuciły ani nie zachwyciły, nic nadzwyczajnego, jednakże...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz przeczytałem coś od Hłaski i jestem zachwycony stylem autora. Brudny, paskudny wręcz i kompletnie abstrakcyjny świat w którym poruszają się bohaterowie zachwycił mnie. Historia wuja, mecenasa sztuki i amatora piękna przeplata się z głównym zagmatwanym wątkiem Grzegorza i jego lubej Weroniki. Nie będę zdradzał szczegółów ich skomplikowanej relacji, polecam samemu poznać brudne zakamarki Hłaskowej powieści i poczuć ten specyficzny klimat.

Pierwszy raz przeczytałem coś od Hłaski i jestem zachwycony stylem autora. Brudny, paskudny wręcz i kompletnie abstrakcyjny świat w którym poruszają się bohaterowie zachwycił mnie. Historia wuja, mecenasa sztuki i amatora piękna przeplata się z głównym zagmatwanym wątkiem Grzegorza i jego lubej Weroniki. Nie będę zdradzał szczegółów ich skomplikowanej relacji, polecam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wcześniej przeczytałam "Palcie ryż każdego dnia" (genialne!) i " Ósmy dzień tygodnia". Obydwa utwory wciągały w świat w nich przedstawiony na tyle, że człowiek zapominał o bożym świecie. Dlatego też podeszłam entuzjastycznie do przeczytania tej pozycji i niestety nieco się zawiodłam. Co prawda książkę czytało się przyjemnie (jednak nie namiętnie). To co mi najbardziej przeszkadzało to absurdalne wydarzenia, nie do końca zrozumiałe i nie wyjaśnione nawet w zakończeniu. Być może problem leży we mnie i nie potrafię czytać między wierszami...

Wcześniej przeczytałam "Palcie ryż każdego dnia" (genialne!) i " Ósmy dzień tygodnia". Obydwa utwory wciągały w świat w nich przedstawiony na tyle, że człowiek zapominał o bożym świecie. Dlatego też podeszłam entuzjastycznie do przeczytania tej pozycji i niestety nieco się zawiodłam. Co prawda książkę czytało się przyjemnie (jednak nie namiętnie). To co mi najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to