Debiutancka książka Witkacego, niewydana za jego życia, zdaje się zapowiadać geniusz jej autora.
Nie ma tu jeszcze tylu eksperymentów językowych Witkacego, widać jednak zalążki tego słowotwórczego talentu, które w swoim czasie rozkwitną. Na kartkach książki można dostrzec rozwój stylu autora, a znając kontekst biograficzny, 622 upadki Bunga jawią się jako próba czy też chęć obejrzenia swojej osoby z wielu perspektyw. Młody Witkiewicz właściwie od pierwszych stron książki ujawnia swój przenikliwy zmysł obserwacji stanów psychicznych oraz otoczenia, tu widać jego rodzące się poglądy na sztukę. Przede wszystkim jest to jednak powieść kipiąca młodością i wszystkim, co się z nią wiąże. Buzujące emocje, napięcie (Witkacy zdaje się absolutnym mistrzem w jego budowaniu),wewnętrzne konflikty i próba umiejscowienia siebie w rozległym, mającym tyle do zaoferowania z punktu widzenia metafizycznego, świecie.

Debiutancka książka Witkacego, niewydana za jego życia, zdaje się zapowiadać geniusz jej autora.
Nie ma tu jeszcze tylu eksperymentów językowych Witkacego, widać jednak zalążki tego słowotwórczego talentu, które w swoim czasie rozkwitną. Na kartkach książki można dostrzec rozwój stylu autora, a znając kontekst biograficzny, 622 upadki Bunga jawią się jako próba czy też...

Witkacy-debiutant mruczy zanim wybuchnie w genialnym "Pożegnaniu". Owo mruczenie nie pozostawia wszak wątpliwości, że to wulkan. Nie razi mnie bełkot pierwszych rozdziałów. Mistrz już się gotuje, wrze emocją, ale młodzieńczy brak panowania nad słowem nie pozwala mu jeszcze na wylanie z gracją tej burzy na podłogę. W rozdziałach o demonicznej kobiecie, Akne (samo imię poraża),Witkacy robi to, co czyni najlepiej na świecie. Maluje, jak nasza zwierzęcość, co tam zwierzęcość - nazwijmy rzecz po imieniu - nasza seksualność, pożera i wypluwa intelekt, oblizując się ze smakiem i sycząc o więcej. Czym bardziej ów intelekt pielęgnujemy, hodujemy "cechy wyższe", przekonani, że panujemy nad sobą, tym bardziej jesteśmy bezbronni, gdy pojawi się ona, Akne. Lub on. Bo Akne nie ma płci.

Witkacy-debiutant mruczy zanim wybuchnie w genialnym "Pożegnaniu". Owo mruczenie nie pozostawia wszak wątpliwości, że to wulkan. Nie razi mnie bełkot pierwszych rozdziałów. Mistrz już się gotuje, wrze emocją, ale młodzieńczy brak panowania nad słowem nie pozwala mu jeszcze na wylanie z gracją tej burzy na podłogę. W rozdziałach o demonicznej kobiecie, Akne (samo imię...

Nuda, panie, nuda...

Nuda, panie, nuda...

Książka opowiada o "bananowych dzieciach" dwudziestolecia między wojennego. Życie bohatera kręci się w okół ciągłych artystycznych "imprez", seksu i narkotyków. Nie posiada żadnej pracy, wolny czas między imprezami spędza na metafizycznych rozważaniach które brzmią jak bełkot na haju.

Sięgnąłem po tę książkę z powodu ciekawości osobą Leona Chwistka, który jest przestawiony w niej jako Baron Brummel. Niestety zawiodłem się, książkę bardzo źle się czyta. Ciągłe przeskoki w czasie i przestrzeni nie ułatwiają śledzenia fabuły. Metafizyczny bełkot szybko mnie nudził a romans jest nijaki.

Książka opowiada o "bananowych dzieciach" dwudziestolecia między wojennego. Życie bohatera kręci się w okół ciągłych artystycznych "imprez", seksu i narkotyków. Nie posiada żadnej pracy, wolny czas między imprezami spędza na metafizycznych rozważaniach które brzmią jak bełkot na haju.

Sięgnąłem po tę książkę z powodu ciekawości osobą Leona Chwistka, który jest...

Po przeczytaniu najpierw " Pożegnania jesieni", książkę tę odbieram jako młodzieńczy, przydługi eksperyment literacki. W sumie się teraz nie dziwię, że nie została wydana za życia Witkacego.

Po przeczytaniu najpierw " Pożegnania jesieni", książkę tę odbieram jako młodzieńczy, przydługi eksperyment literacki. W sumie się teraz nie dziwię, że nie została wydana za życia Witkacego.

No i co ja powiem? Witkacy. To wszystko wyjaśnia, moją ocenę także.

No i co ja powiem? Witkacy. To wszystko wyjaśnia, moją ocenę także.

Witkacy książką ,,622 upadki Bunga" zabiera nas w niezwykłą, chciałoby się rzec - metafizyczną - podróż. Co należy zaznaczyć, nie doświadczymy podczas niej porywającej, niezwykle rozbudowanej fabuły. Główny urok tej powieści zawarty jest bowiem w tym, co wewnętrzne. Autor prowadząc narrację zaprasza nas do (jakże skomplikowanego!) świata ludzkiego obłędu.

Witkacy książką ,,622 upadki Bunga" zabiera nas w niezwykłą, chciałoby się rzec - metafizyczną - podróż. Co należy zaznaczyć, nie doświadczymy podczas niej porywającej, niezwykle rozbudowanej fabuły. Główny urok tej powieści zawarty jest bowiem w tym, co wewnętrzne. Autor prowadząc narrację zaprasza nas do (jakże skomplikowanego!) świata ludzkiego obłędu.

Witkacy potrafi oczarować czytelnika. Od tej książki powinna zacząć się przygoda z tym twórcą. Zabawna, szalona.

Witkacy potrafi oczarować czytelnika. Od tej książki powinna zacząć się przygoda z tym twórcą. Zabawna, szalona.

genialne fragmenty, - oraz obsesje i szaleństwa;
Witkacy tworzy nowy język dla literatury

genialne fragmenty, - oraz obsesje i szaleństwa;
Witkacy tworzy nowy język dla literatury

Jedna z najdziwniejszych książek jakie miałem w ręku. Pełna barwnych opisów. Zawiła. Trochę niespójna. Rozdygotana i szaleńcza. Ale czego się spodziewać po WITKACYM? Świat stworzony przez wyżej wymienionego demiurga jest tajemniczy, niejasny, w mroku… Dzieją się tam straszliwe zuchwalstwa, orgie, pijatyki… A wszystko to podróż ku poznaniu siebie, ku celowi, ku końcowi. Niezwykła, okropna, wybitna, rozdarta, bełkotliwa opowieść maniaka, nałogowca, uciekiniera – człowieka wrażliwego, czasami chama. Opowieść o zagubieniu, trochę o bezcelowości naszej egzystencji, o podświadomości i świadomości… I o tym jak kończy się wszystko zupełnie niespodziewanie – z nagła!

Nie dla każdego.

Jedna z najdziwniejszych książek jakie miałem w ręku. Pełna barwnych opisów. Zawiła. Trochę niespójna. Rozdygotana i szaleńcza. Ale czego się spodziewać po WITKACYM? Świat stworzony przez wyżej wymienionego demiurga jest tajemniczy, niejasny, w mroku… Dzieją się tam straszliwe zuchwalstwa, orgie, pijatyki… A wszystko to podróż ku poznaniu siebie, ku celowi, ku końcowi....