Co kto lubi, ale jakoś nie porwała. Kilka prostych konceptów utopionych w przeintelektualizowanych dyrdymałach, z których zasadniczo bije pustka. Za dużo i za mało, jednocześnie. Żart nie śmieszy, ironię można czasem pomylić z prostactwem, a z bohaterów to, wiadomo, autor najfajniejszy.

Co kto lubi, ale jakoś nie porwała. Kilka prostych konceptów utopionych w przeintelektualizowanych dyrdymałach, z których zasadniczo bije pustka. Za dużo i za mało, jednocześnie. Żart nie śmieszy, ironię można czasem pomylić z prostactwem, a z bohaterów to, wiadomo, autor najfajniejszy.

...Strumieniem whisky wypłukuje drzazgę ze swojej duszy...🥃

...Strumieniem whisky wypłukuje drzazgę ze swojej duszy...🥃

Dwie historie z zupełnie odległych sobie czasów, które zlewają się w jedną całość. W tle powolność, która dziś jest towarem deficytowym. Do tego kongres, na którym pomylono kulturę czeską z polską i porywające rozważania o... dziurce w dupie. Jeśli książkę można tak opisać, wiadomo, że powieść stworzył mistrz Milan Kundera.

"Szybkość jest formą ekstazy, którą rewolucja techniczna złożyła człowiekowi w darze"

"Istnieje tajemna więź między powolnością a pamięcią, między szybkością a zapomnieniem"

Dwie historie z zupełnie odległych sobie czasów, które zlewają się w jedną całość. W tle powolność, która dziś jest towarem deficytowym. Do tego kongres, na którym pomylono kulturę czeską z polską i porywające rozważania o... dziurce w dupie. Jeśli książkę można tak opisać, wiadomo, że powieść stworzył mistrz Milan Kundera.

"Szybkość jest formą ekstazy, którą rewolucja...

Ironia. Sarkazm tak trafny, że chwilami doskonały.
Hmm. Przypomniał mi się Gombrowicz i Ferdydurke. Muszę wrócić do uwielbianej kiedyś przeze mnie lektury.

Ironia. Sarkazm tak trafny, że chwilami doskonały.
Hmm. Przypomniał mi się Gombrowicz i Ferdydurke. Muszę wrócić do uwielbianej kiedyś przeze mnie lektury.

nierówna. zapowiadała się lepiej, pierwszą połowę za jakiś czas przeczytam ponownie.

nierówna. zapowiadała się lepiej, pierwszą połowę za jakiś czas przeczytam ponownie.

Tak potrafi tylko Kundera. Niby jest to powieść, ale intryguje jako filozofia. Niby dużo tu refleksji, ale czyta się jak kryminał z morałem. A temat jest wdzięczny: powolność czyli sztuka przeżywania rozkoszy. Na początku jest Epikur i hedonizm ostrożny, taki który wie, że przyjemności są źródłem cierpienia i dlatego zaleca powściągliwość. Potem są trzy przeplatające się historie. Pierwsza własna Kundery. Skromna, cicha i powolna. Druga ważna pędzącego na motocyklu Vincenta z dygresją o czeskim etnologu. Głośna i zwariowana, na krawędzi orgietki. Trzecia kluczowa o XVIII wiecznym romansie Vivanta Denona, grze namiętności nie mającej nic wspólnego z miłością, a jeśli już to tylko z jej fizycznym wariantem. Na końcu są wnioski, które wyciąga się samemu, choć propozycji, sugestii, wskazówek Kundery nie brakuje.
Niby wystarczy tylko zwolnić, ograniczyć potrzeby, wydłużyć wstęp, przeciągnąć rozmową, panować rozumem, a wszystko da się szczęśliwie ułożyć. Tylko jak to „niby” ziścić? Gdzie, kiedy, z kim i po co?
Rewelacyjna książeczka….

Tak potrafi tylko Kundera. Niby jest to powieść, ale intryguje jako filozofia. Niby dużo tu refleksji, ale czyta się jak kryminał z morałem. A temat jest wdzięczny: powolność czyli sztuka przeżywania rozkoszy. Na początku jest Epikur i hedonizm ostrożny, taki który wie, że przyjemności są źródłem cierpienia i dlatego zaleca powściągliwość. Potem są trzy przeplatające się...

Demony szybkości, dziurki w dupie i satysfakcjonująca analiza hedonizmu.

Demony szybkości, dziurki w dupie i satysfakcjonująca analiza hedonizmu.

https://www.instagram.com/p/Ca-oipJsF3B/

https://www.instagram.com/p/Ca-oipJsF3B/

Tak jak moja miłość do Kundery jest bezkrytyczna, tak ta pozycja jakoś do mnie nie przemówiła.
Forma groteski i bezczelnego dowcipu autora jako próba ukazania dążeń do zmysłowej przyjemności. Nie przypadło mi do gustu.
Ale moja ślepa miłość i podziw do posarza pozostaje niezmienna. Po prostu nie jestem fanką tej formy.

Tak jak moja miłość do Kundery jest bezkrytyczna, tak ta pozycja jakoś do mnie nie przemówiła.
Forma groteski i bezczelnego dowcipu autora jako próba ukazania dążeń do zmysłowej przyjemności. Nie przypadło mi do gustu.
Ale moja ślepa miłość i podziw do posarza pozostaje niezmienna. Po prostu nie jestem fanką tej formy.

Kompletnie jej nie rozumiem i nie rozumiem po co autor to napisał. Ta gmatwanina różnych myśli jest dla mnie jedną wielką abstrakcją i raczej nigdy nie pojmę co autor chciał przez to przekazać. W pewnym momencie, mniej więcej w połowie myślałam, że już rozumiem, ale później coś klapło i totalnie zdechło. No i ta wymowna "dziurka w dupie"... Nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć.

Kompletnie jej nie rozumiem i nie rozumiem po co autor to napisał. Ta gmatwanina różnych myśli jest dla mnie jedną wielką abstrakcją i raczej nigdy nie pojmę co autor chciał przez to przekazać. W pewnym momencie, mniej więcej w połowie myślałam, że już rozumiem, ale później coś klapło i totalnie zdechło. No i ta wymowna "dziurka w dupie"... Nie wiem i chyba nie chcę...