Rury

Dramatyczne, groteskowe, humorystyczne i maksymalnie skondensowane opowiadania izraelskiego pisarza o swoich rodakach.
Trauma Holokaustu, wojna z Palestyną, ogromna różnorodność z pozoru jednolitego społeczeństwa jako efekt diaspory to główne myśli przewodnie twórczości Kereta.
Dla mnie szczególnie "wzruszające" pełne humoru opowiadanie o kwantach i Ensteinie.

Dramatyczne, groteskowe, humorystyczne i maksymalnie skondensowane opowiadania izraelskiego pisarza o swoich rodakach.
Trauma Holokaustu, wojna z Palestyną, ogromna różnorodność z pozoru jednolitego społeczeństwa jako efekt diaspory to główne myśli przewodnie twórczości Kereta.
Dla mnie szczególnie "wzruszające" pełne humoru opowiadanie o kwantach i Ensteinie.

To Keret - na tym mogłabym właściwie zakończyć recenzję :)
Jest dokładnie tak, jak ma być. I oczywiście opowiadania są nierówne, od tego są opowiadania, żeby były nierówne. Oraz oczywiście po lekturze niektórych zostaje się z opadniętą szczęką, a inne wywołują mimowolne parsknięcia śmiechem.
Umie facet pisać opowiadania, nie ma wątpliwości.

Ukochanego zbioru (7 dobrych lat) ta książka nie zdetronizuje; może wygodnie przysiąść na schodku tuż obok podium.

To Keret - na tym mogłabym właściwie zakończyć recenzję :)
Jest dokładnie tak, jak ma być. I oczywiście opowiadania są nierówne, od tego są opowiadania, żeby były nierówne. Oraz oczywiście po lekturze niektórych zostaje się z opadniętą szczęką, a inne wywołują mimowolne parsknięcia śmiechem.
Umie facet pisać opowiadania, nie ma wątpliwości.

Ukochanego zbioru (7 dobrych...

Debiutancki tom izraelskiego pisarza Etgara Kereta zawiera 54 opowiadania. Mieszczą się one na 194 stronach, widać więc jak są krótkie. Pierwsze z nich „Astma” ma zaledwie pół strony i to ono może być punktem wyjścia do zrozumienia oszczędności słów: „Mijasz sterty słów, które przychodzą ci do głowy. Wybierasz najważniejsze”. Tak z konieczności robi człowiek mający atak astmy, ale może to jest wskazówka i dla innych.

Etgar Keret na pewno stosuje się do niej i proponuje czytelnikowi szeroką gamę najróżniejszych tematów w swoich miniaturowych opowiadaniach: jest wojsko, konflikt izraelsko – palestyński, szkoła, rodzina, miłość, śmierć, piekło. Pisząc o ważnych, bolesnych, niekiedy porażających sprawach pisarz często posługuje się groteską, stwarza absurdalne i humorystyczne sytuacje, nie stroni od dosadnego słownictwa.

Wiele opowiadań otwiera różne możliwości interpretacyjne. Tytułowe „Rury” każą się zastanowić nad śmiercią i tym, co po niej; czy da się dołączyć do aniołów grających w kulki? Bóg – Karzeł też żongluje kulkami, jak wytłumaczyć sobie taką metaforę? A co z integracją w raju – czy powinno się ją znieść?

Zasygnalizowałam zaledwie kilka pytań, które mogą się pojawić w trakcie czytania, jest ich oczywiście o wiele więcej. Można próbować znaleźć odpowiedzi, rozszyfrowywać metafory zawarte w niektórych tytułach, np. „Kołysanka czasu” czy „Nektar z mitów”. Można też po prostu śmiać się, czytając o porzuconym przez dziewczynę Meirze, który pije z krasnoludkami i gra z nimi w karty. Mnie to opowiadanie rozbawiło do łez.

Keret potrafi też zaskakiwać i śmieszyć nieoczekiwanymi zakończeniami, np. w nawiązującej do Biblii „Pladze pierworodnych” czy „Katzensteinie”. Jest liryczny w pięknym opowiadaniu „Dziś są urodziny”, przejmująco smutny w „Julii”, zagadkowy w „Płycie”.

Wymieniłam kilka tytułów, które na mnie zrobiły największe wrażenie, wywołały emocje. Uważam, że warto zapoznać się z tym zbiorem 54 opowiadań izraelskiego pisarza o polskich korzeniach, który w 2016 roku otrzymał obywatelstwo polskie. Na pewno każdy znajdzie coś dla siebie u „mistrza krótkiej formy”.

Debiutancki tom izraelskiego pisarza Etgara Kereta zawiera 54 opowiadania. Mieszczą się one na 194 stronach, widać więc jak są krótkie. Pierwsze z nich „Astma” ma zaledwie pół strony i to ono może być punktem wyjścia do zrozumienia oszczędności słów: „Mijasz sterty słów, które przychodzą ci do głowy. Wybierasz najważniejsze”. Tak z konieczności robi człowiek mający atak...

Rury to zbiór minimalistycznych opowiadań o bardzo zróżnicowanej tematyce. Poznamy tu kopciuszka który w nocy zmienia się w łysego karła ze złotym sygnetem i psa który bardzo nie chce zniknąć. Etgar Keret jest mistrzem krótkiej formy i w pełni na ten tytuł zasługuje, dorzuciłabym jeszcze króla niedorzeczności i groteski. Piszę w taki sposób, że po pierwszych dwóch rozdziałach nagłe zwroty akcji i dosadne słownictwo nie dziwią, a historię mimo że krótkie wciągają bardziej niż trzy tomy "Potopu". Absurd i humor przeplata się ze smutkiem i zdziwieniem, a wszystko to podane w bardzo krótkiej, zwięzłej i dobitnej formie. .

Rury to zbiór minimalistycznych opowiadań o bardzo zróżnicowanej tematyce. Poznamy tu kopciuszka który w nocy zmienia się w łysego karła ze złotym sygnetem i psa który bardzo nie chce zniknąć. Etgar Keret jest mistrzem krótkiej formy i w pełni na ten tytuł zasługuje, dorzuciłabym jeszcze króla niedorzeczności i groteski. Piszę w taki sposób, że po pierwszych dwóch...

Opowiadania krótkie lub bardzo krótkie, nierealne i rzeczywiste, często przewrotne, zaskakujące humorem lub pesymizmem. Początkowo dość trudne w odbiorze, ale gdy przyzwyczajamy się do stylu Kereta, zaczynamy też lepiej rozumieć opowiadania.

Opowiadania krótkie lub bardzo krótkie, nierealne i rzeczywiste, często przewrotne, zaskakujące humorem lub pesymizmem. Początkowo dość trudne w odbiorze, ale gdy przyzwyczajamy się do stylu Kereta, zaczynamy też lepiej rozumieć opowiadania.

Jednak można napisać krótkie opowiadania, na maksymalnie sześciu stronach, niż minipowieści, które ciągną się bardziej niż sagi rodzinne :-)
Wiem, kiepski żart na początku opinii, ale w 'Rurach' Edgara Kereta znalazłam to, co lubię - konkrety, zwięzłość oraz dobitne zakończenia (trzeba przyznać, że Keret ma wyobraźnię). Co prawda, jak w każdym zbiorze krótkiej prozy, są lepsze i gorsze utwory, jednak to nie powinno zniechęcać innych czytelników. Każdy znajdzie coś dla siebie :-) A ja już mam do czytania następne dwa tomy.

Jednak można napisać krótkie opowiadania, na maksymalnie sześciu stronach, niż minipowieści, które ciągną się bardziej niż sagi rodzinne :-)
Wiem, kiepski żart na początku opinii, ale w 'Rurach' Edgara Kereta znalazłam to, co lubię - konkrety, zwięzłość oraz dobitne zakończenia (trzeba przyznać, że Keret ma wyobraźnię). Co prawda, jak w każdym zbiorze krótkiej prozy, są...

Zdecydowanie nie warto.

Wszystkie pozostała zbiory Kereta przypadły mi do gustu. Ten nie. Większość opowiadań jest zwyczajnie słaba. Niby to realizm magiczny czy inna fantastyka ale styl jest dziwny, zagmatwany i niezrozumiały. Brak tu minimalizmu, który urzekł mnie w innych opowiadaniach. Nie stwierdziłem szczególnie ciekawych pomysłów, choć kilka dobrych jest. Znajduje tutaj tematy i motywy z późniejszych dzieł (wg. blurba to debiutancki zbiór) ale sposób pisania kompletnie do mnie nie trafia - zwyczajnie nie wiem o co chodzi. I to nie na zasadzie "czy autor chciał powiedzieć to czy może raczej tamto" ale "o czym tak właściwie czytam". Dużo jest też odniesień do kultury Izraela - niektórych z nich nie zrozumiałem, nie pomogły skromne przypisy.

Jest w zbiorze kilka przeciętnych opowiadań i kilka niezłych (np. autoironiczne o niskiej jakości tego zbioru), ale zdecydowana większość wygląda mi na pisarskie wprawki wykopane z czeluści szuflad i opublikowane po wielu latach na zasadzie "wygłodniali czytelnicy i tak kupią wszystko".

Zdecydowanie nie warto.

Wszystkie pozostała zbiory Kereta przypadły mi do gustu. Ten nie. Większość opowiadań jest zwyczajnie słaba. Niby to realizm magiczny czy inna fantastyka ale styl jest dziwny, zagmatwany i niezrozumiały. Brak tu minimalizmu, który urzekł mnie w innych opowiadaniach. Nie stwierdziłem szczególnie ciekawych pomysłów, choć kilka dobrych jest. Znajduje...

Szczególnie podobały mi się opowiadania Julia, Bumerang i Rury.

Szczególnie podobały mi się opowiadania Julia, Bumerang i Rury.

Dobre, lecz momentami niestety męczące opowiadania. Bardzo lubię styl Kereta, taki nieco abstrakcyjny w moim odczuciu, ale tu coś nie do końca mi zagrało.

Dobre, lecz momentami niestety męczące opowiadania. Bardzo lubię styl Kereta, taki nieco abstrakcyjny w moim odczuciu, ale tu coś nie do końca mi zagrało.

Typowy teatr absurdu i mistrzowskiej krótkiej formy Kereta.

Typowy teatr absurdu i mistrzowskiej krótkiej formy Kereta.