Lekka, przyjemna historia, lecz im bliżej końca staje się zbyt chaotyczna.

Lekka, przyjemna historia, lecz im bliżej końca staje się zbyt chaotyczna.

Przyjemna opowieść, utrzymana w klimatach legend arturiańskich. Wiele kwestii zostało w niej przerysowanych, wiele potraktowano stereotypowo, ale wpisuje się to w klimat eposu rycerskiego.
Polecam, chociaż raczej tylko fanom historii o królu Arturze, Morganie, Merlinie i Rycerzach Okrągłego Stołu.

Przyjemna opowieść, utrzymana w klimatach legend arturiańskich. Wiele kwestii zostało w niej przerysowanych, wiele potraktowano stereotypowo, ale wpisuje się to w klimat eposu rycerskiego.
Polecam, chociaż raczej tylko fanom historii o królu Arturze, Morganie, Merlinie i Rycerzach Okrągłego Stołu.

Kolejne arturiańskie czytadełko...
W drugim tomie cyklu de Montella odchodzi od średniowiecznych tekstów źródłowych i zdecydowanie nie wychodzi mu to na zdrowie. Autor oddala się od terenów sympatycznej przygodówki, na których w "Bezimiennym rycerzu" w miarę sobie radził, i zamiast tego zapuszcza się na Ziemie Jałowe epickości, wątków miłosnych i tandetnego psychologizowania. Najgorsze jednak jest to, że wątek wojny Artura z Mordretem i wątek Percewala nijak się ze sobą nie łączą, a wręcz sobie nawzajem przeszkadzają, tak że żaden nie może się należycie rozwinąć. Sam Percewal też rozczarowuje, bo zamiast być sympatycznym prostaczkiem, jest bufoniastym debilem. A jeszcze na domiar złego mamy trochę nie przypiął, ni przyłatał kontynuację wątku Lancelota.
Wiele jest w książce scen, które powinny być doniosłe i uderzające, a wypadają płasko, jeśli nie śmiesznie (śmierć Morgany, pożegnanie Percewala z Blancheflor wraz z szokującą informacją o ich relacji, psychomachia [?] Lancelota z jego sobowtórem). Swoją rolę odgrywa w tym m.in. skrótowy i dosyć bezbarwny styl Montelli. Odnoszę wrażenie, że fabuła, w pierwszym tomie zwarta i skupiona na Lancelocie, tutaj po prostu rozpełzła mu się na wszystkie strony jak stado dżdżownic.
Sytuację trochę ratuje perfekcyjny, bardzo chretienowski Gowen i dosyć odważne zakończenie, jak na to, że potem mają być jeszcze dwa tomy.

Kolejne arturiańskie czytadełko...
W drugim tomie cyklu de Montella odchodzi od średniowiecznych tekstów źródłowych i zdecydowanie nie wychodzi mu to na zdrowie. Autor oddala się od terenów sympatycznej przygodówki, na których w "Bezimiennym rycerzu" w miarę sobie radził, i zamiast tego zapuszcza się na Ziemie Jałowe epickości, wątków miłosnych i tandetnego...

Książka lekka i przyjemna . Dość dużo wątku miłosnego.

Książka lekka i przyjemna . Dość dużo wątku miłosnego.

Czytając, już od pierwszych stron właściwie, zaczęłam się zastanawiać, czy te wszystkie błędy stylistyczne i rzeczowe są winą tłumacza, były już w oryginale (w co powątpiewam),czy też Wydawnictwa Śląskiego nie stać na opłacenie człowieka, który po przetłumaczeniu zadbałby o korektę... Ta książka naprawdę gruba nie jest, więc nie wiem, czy to sprawiałoby aż tak wielki problem, by przeczytać ją w poszukiwaniu błędów i niedociągnięć? Przyznam, rozbawiło mnie jak po raz pierwszy narrator "włączył się" do rozmowy, ale kolejne niedociągnięcia, takie jak wprowadzające w błąd złe użycie imion bohaterów - zmywały mi uśmiech z twarzy.
To do redakcji.

Od razu ostrzegam, że jak ktoś ma fioła na punkcie poprawności stylistycznej, itp. to radziłabym nie sięgać po książkę, by nie psuć sobie niepotrzebnie nerwów ;) Poza tym książka fabularnie jest całkiem ciekawa, chociaż nie porywająca.

Nie dokończyłam jej, bo miałam dosyć potykania się o błędy, co utrudniało płynność czytania. Mam nadzieję przeczytać ją, gdy tylko zobaczę wydanie poprawione.

Czytając, już od pierwszych stron właściwie, zaczęłam się zastanawiać, czy te wszystkie błędy stylistyczne i rzeczowe są winą tłumacza, były już w oryginale (w co powątpiewam),czy też Wydawnictwa Śląskiego nie stać na opłacenie człowieka, który po przetłumaczeniu zadbałby o korektę... Ta książka naprawdę gruba nie jest, więc nie wiem, czy to sprawiałoby aż tak wielki...

Fabuła tej książki, jest lekko mówiąc mocno naciągana, naiwna, bardzo prosta i przewidywalna, główny bohater elokwencją również nie grzeszy (wręcz szokuje jej brakiem, przez co wiele razy bezsilnie załamywałem ręce w trakcie czytania tej książki). Mogę polecić jedynie osobom, które lubią poczytać bardzo lekkie i niezobowiązujące bajki do poduchy przed snem.

Fabuła tej książki, jest lekko mówiąc mocno naciągana, naiwna, bardzo prosta i przewidywalna, główny bohater elokwencją również nie grzeszy (wręcz szokuje jej brakiem, przez co wiele razy bezsilnie załamywałem ręce w trakcie czytania tej książki). Mogę polecić jedynie osobom, które lubią poczytać bardzo lekkie i niezobowiązujące bajki do poduchy przed snem.

Porównanie:
Lech Poznań

Porównanie:
Lech Poznań

Książka podobnie jak tom pierwszy dobra i przyjemna.

Książka podobnie jak tom pierwszy dobra i przyjemna.