Powieść nie jest całkowicie nudna, lecz akcja najszybciej mknie z początku. Przez środek do samego końca przebrnęłam, gdyż chciałam wiedzieć co stanie się w wątku. Od zawsze interesuje się stworzeniami nadnaturalnymi, dlatego strasznie cieszyłam się biorąc ową pozycję z biblioteki. Mój zapał zgasł, gdy z kolejnymi stronami dotarł do mnie styl autora. Stylizacja wątku z 2004 roku niczym nie różniła się od tego z roku 1764. Nie powiem zrażało mnie to trochę, bo Eryk nie dość, że wyrażał się jak osoba pochodząca z innej epoki, to jeszcze był jednym z tych idealnych bohaterów, któremu nigdy nie przytrafiło się coś, co zwane jest "błędem". Historia Jeana Chastela i jego synów była dla mnie co najmniej dwa razy bardziej interesująca niż wyczyny Eryka ( swoją drogą bliżej końca zaczęłam omijać strony z nim ),dlatego uważam, że autor mógł oprzeć akcje tylko na nich, rozwinąć to i dać mi odpowiedzi na pytania, które pojawiły się po zakończeniu.

Powieść nie jest całkowicie nudna, lecz akcja najszybciej mknie z początku. Przez środek do samego końca przebrnęłam, gdyż chciałam wiedzieć co stanie się w wątku. Od zawsze interesuje się stworzeniami nadnaturalnymi, dlatego strasznie cieszyłam się biorąc ową pozycję z biblioteki. Mój zapał zgasł, gdy z kolejnymi stronami dotarł do mnie styl autora. Stylizacja wątku z 2004...

Niewiele jest książek o wilkołakach. Dlatego tej pozycji nie należy omijać.
Jednakże...
Problemem, w moim przypadku, był odbiór.
Narracja, stylizowana na klasykę.
Nie wiem, czy był to zamierzony sposób na podniesienie atrakcyjności powieści, ale nie powiódł się.
Jeszcze było to znośne, kiedy dotyczyło opowieści początkowych, ale styl niezbyt się zmieniał nawet w opowieści z 2004 roku...
Ciężko się to czytało i nie pomogło nawet to, że były właśnie dwie opowieści - teraz i kiedyś.
Klimatycznie - trochę Wilkołaka /opowieść starsza/, troszkę van Helsinga - całościowo.
Mimo tego warto zerknąć.
Końcówka zapowiada część drugą.
Której nie mogę nigdzie znaleźć.
Czy powstała?

Niewiele jest książek o wilkołakach. Dlatego tej pozycji nie należy omijać.
Jednakże...
Problemem, w moim przypadku, był odbiór.
Narracja, stylizowana na klasykę.
Nie wiem, czy był to zamierzony sposób na podniesienie atrakcyjności powieści, ale nie powiódł się.
Jeszcze było to znośne, kiedy dotyczyło opowieści początkowych, ale styl niezbyt się zmieniał nawet w opowieści...

Jak mnie irytował główny (w czasach współczesnych) "heros". Przystojny jak marzenie, wszystkie laski w okolicy na niego lecą, a on jedną kulą zabija milion przeciwników na raz... aż ma się ochotę go zamordować.
O wiele lepiej poprowadzona była akcja w "części" z XVIII wieku. Bohaterowie jakoś bardziej do mnie przemawiali, historia się kleiła i nikt nie był Garym Stu.

Jak mnie irytował główny (w czasach współczesnych) "heros". Przystojny jak marzenie, wszystkie laski w okolicy na niego lecą, a on jedną kulą zabija milion przeciwników na raz... aż ma się ochotę go zamordować.
O wiele lepiej poprowadzona była akcja w "części" z XVIII wieku. Bohaterowie jakoś bardziej do mnie przemawiali, historia się kleiła i nikt nie był Garym...

Rozczarowałam się. Nie przeczytałam do końca, szkoda mi było czasu. Po dobrnięciu do połowy książki zerknęłam na recenzje i poddałam się. Fabuła dwubiegunowa, dzieje się zarówno w XVIII wieku, jak i w czasach współczesnych. Zaczyna się dość intrygująco, ale potem jest coraz nudniej, nie licząc historii z przeszłości, które i tak nie wciągnęły mnie na tyle, by kontynuować czytanie. Nie spodziewałam się czegoś wybitnego, ale ta pozycja to rzeczywiście kicz, czego kwintesencją jest jeden z bohaterów powieści, supermęski i niezwyciężony Eryk.
Jest wiele banalnych i kiczowatych książek, które jednak dość dobrze się czyta, ale ta nawet do nich nie należy! Nie polecam!

Rozczarowałam się. Nie przeczytałam do końca, szkoda mi było czasu. Po dobrnięciu do połowy książki zerknęłam na recenzje i poddałam się. Fabuła dwubiegunowa, dzieje się zarówno w XVIII wieku, jak i w czasach współczesnych. Zaczyna się dość intrygująco, ale potem jest coraz nudniej, nie licząc historii z przeszłości, które i tak nie wciągnęły mnie na tyle, by kontynuować...

Główny bohater tej książki jest aż nazbyt "za". Za przystojny, za morderczy i za świetny. Nigdy nie zostaje poważnie ranny i spuszcza łomot dowolnej liczbie napastników i to bez większego wysiłku. To bardzo zepsuło mój odbiór tej książki, a przecież sama koncepcja była ciekawa. Dużo lepiej skonstruowane postaci są w tych fragmentach, kiedy akcja dzieje się w XVIII wieku - są bardziej realistyczne i naprawdę przyjemnie się czyta te rozdziały, które ich dotyczą, w przeciwieństwie do rozdziałów dziejących się współcześnie. Zapowiadało się ciekawie, a niestety wyszło rozczarowanie.

Główny bohater tej książki jest aż nazbyt "za". Za przystojny, za morderczy i za świetny. Nigdy nie zostaje poważnie ranny i spuszcza łomot dowolnej liczbie napastników i to bez większego wysiłku. To bardzo zepsuło mój odbiór tej książki, a przecież sama koncepcja była ciekawa. Dużo lepiej skonstruowane postaci są w tych fragmentach, kiedy akcja dzieje się w XVIII wieku -...

Na pewno nie jest to literatura poważna, wytworna czy ekskluzywna; nie jest to powieść dla konkretnej grupy odbiorców, lecz dla ogółu. Czy zatem przez jej naiwny, prozaiczny charakter możemy przekreślać jej szansę na rozgłos? Czy z powodu elementów niewątpliwie kiczowatych powinniśmy ostracyzować powieść fantasy, którą jest chętnie czytana? Czy możemy zapomnieć o trudzie jaki włożył autor w pisanie, o podłożu historycznym i o zaletach, które jednakowoż można w książce znaleźć? Nie, ponieważ to co tworzy niewątpliwie gatunek fantasy to zasada o ciekawej i prostej treści, która swobodnie oplecie umysł czytelnika. A powieść Ritus tego dokonała z łatwością. Co mogę poradzić? Kicz jest poczytny.

Na pewno nie jest to literatura poważna, wytworna czy ekskluzywna; nie jest to powieść dla konkretnej grupy odbiorców, lecz dla ogółu. Czy zatem przez jej naiwny, prozaiczny charakter możemy przekreślać jej szansę na rozgłos? Czy z powodu elementów niewątpliwie kiczowatych powinniśmy ostracyzować powieść fantasy, którą jest chętnie czytana? Czy możemy zapomnieć o trudzie...

Na pewno nie jest to jakaś strasznie wybitna książka, lecz to co ją wyróżnia to podejście do wilkołaka. Podoba mi się ujęcie wilkołaka jako człekopodobnej bestii , znacznie bardziej niż kreowanie wilkołaka jako "pieska". Następnie podoba mi się to że akcja rozgrywana jest w Gévaudan, które jest kolebką legend o wilkołakach. Historia opisywana na dwóch płaszczyznach czasowych, także dodaje pewnego uroku książce, ponieważ wydarzenia są w pewien sposób powiązane. Przechodząc do postaci, Eryk von Kastell , znacznie przesadzony, zbyt "niezniszczalny" i niepokonany. Jean Chastel i jego synowie, są bardzo wyraziści i moim zdaniem znacznie lepiej prowadzeni niż Eryk. Fabularnie bez szału, mam wilkołaka, mamy gdzieś "lekarstwo" i mamy polowanie. Od strony technicznej spodobała mi się okładka i sam wygląd książki wewnątrz, który dodaje malutkiego uroku czytaniu. Podsumowując książka do przeczytania, ale nie ma co oczekiwać czegoś wybitnego.

Na pewno nie jest to jakaś strasznie wybitna książka, lecz to co ją wyróżnia to podejście do wilkołaka. Podoba mi się ujęcie wilkołaka jako człekopodobnej bestii , znacznie bardziej niż kreowanie wilkołaka jako "pieska". Następnie podoba mi się to że akcja rozgrywana jest w Gévaudan, które jest kolebką legend o wilkołakach. Historia opisywana na dwóch płaszczyznach...

No nie! Co za gniot! A tak się ucieszyłam, ze dorwałam książkę o słynnej Bestii z Gevaudan. To jest taki fascynujący temat, tyle możliwych teorii i rozwiązań - wilkołak, szaleniec uważający się za wilka, psychopatyczny, morderczy libertyn, egzotyczne, dzikie zwierzę, spisek... O yeti powstały setki filmów i tysiące książek, a o Bestii? Jeden film, książek niewiele więcej, a jak już to... Cóż...

Nastawiłam się - cóż, może nie na mistrzowską prozę, ale kawałek niezłej rozrywki, a dostałam sztampowy początek, który jednak mógłby być, a potem? Kicz, kicz, kicz. Wszystko począwszy od wyglądu głównego bohatera, przez narrację po idiotyczną fabułę jak z gry dla dzieci.

Wielkie rozczarowanie.

No nie! Co za gniot! A tak się ucieszyłam, ze dorwałam książkę o słynnej Bestii z Gevaudan. To jest taki fascynujący temat, tyle możliwych teorii i rozwiązań - wilkołak, szaleniec uważający się za wilka, psychopatyczny, morderczy libertyn, egzotyczne, dzikie zwierzę, spisek... O yeti powstały setki filmów i tysiące książek, a o Bestii? Jeden film, książek niewiele więcej, a...

książka super polecam, czekam na ciąg dalszy. chciałabym posiadać ja w swojej biblioteczce ale nigdzie nie mogę jej dostać. jak by ktoś chciał ją odsprzedać to niech da znać.

książka super polecam, czekam na ciąg dalszy. chciałabym posiadać ja w swojej biblioteczce ale nigdzie nie mogę jej dostać. jak by ktoś chciał ją odsprzedać to niech da znać.

Ciekawa książka,wciąga od poczatku ,wartka akcja polowanie na bestie,momentami krwawa i tajemnicza oparta o watki historyczne.Dobry zabieg podzielenia na czasy wspolczesne i Francję z 1764 r.Daje 8/10 polecam 😁

Ciekawa książka,wciąga od poczatku ,wartka akcja polowanie na bestie,momentami krwawa i tajemnicza oparta o watki historyczne.Dobry zabieg podzielenia na czasy wspolczesne i Francję z 1764 r.Daje 8/10 polecam 😁