Jak dla mnie udane połączenie post apo i fantasy, dodatkowo udowadnia że wiedźmak Geralt odnajdzie się w niemal każdym settingu!

Jak dla mnie udane połączenie post apo i fantasy, dodatkowo udowadnia że wiedźmak Geralt odnajdzie się w niemal każdym settingu!

Dziwny eksperyment, ale o dziwo bardzo udany.Wiedźmin Geralt (oczywiście nie ten "nasz rodzimy", ale urodzony po wielu wiekach jego imiennik) w świecie, gdzie żyjącym zagrażają zdziczałe koparki, lokomotywy, a udomowione samochody marzą o nowym właścicielu... Odkładając bardzo żałuję, że nie ma więcej, bo te opowiadania mają w sobie całkiem pociągającą atmosferę.

Dziwny eksperyment, ale o dziwo bardzo udany.Wiedźmin Geralt (oczywiście nie ten "nasz rodzimy", ale urodzony po wielu wiekach jego imiennik) w świecie, gdzie żyjącym zagrażają zdziczałe koparki, lokomotywy, a udomowione samochody marzą o nowym właścicielu... Odkładając bardzo żałuję, że nie ma więcej, bo te opowiadania mają w sobie całkiem pociągającą atmosferę.

Wiedźmińskie przygody w świecie zdominowanym przez technologiczne wynalazki, gdzie z ciemnego zaułka może wyskoczyć na nas groźny potwór w postaci dzikiej maszyny- to zdecydowanie ciekawe połączenie. Książka jest niestety dosyć krótka.

Wiedźmińskie przygody w świecie zdominowanym przez technologiczne wynalazki, gdzie z ciemnego zaułka może wyskoczyć na nas groźny potwór w postaci dzikiej maszyny- to zdecydowanie ciekawe połączenie. Książka jest niestety dosyć krótka.

http://superbook.blog.pl/2016/03/28/215-wladimir-wasiliew-wiedzmin-z-wielkiego-kijowa/

Naszą cechą narodową jest poczucie niższości. Aktorzy są często określani polską wersją jakiegoś zaoceanicznego gwiazdora. Nie mieści się nam w głowach, że wiele wynalazków wynaleźli i opatentowali Polacy. Nawet własne kulinaria nazywamy z zagranicy- barszcz ukraiński, pierogi ruskie, sałatka grecka… Mamy postkolonialne przekonanie o swojej mniejszości. Chwalimy Simmonsa, Wellsa czy Gibsona zapominając, że mamy Lema, Zajdla czy Sapkowskiego. Na podstawie prozy tego ostatniego została stworzona gra która bije rekordy popularności na całym świecie. Zanim jednak „Wiedźmin: Dziki Gon” święcił triumfy seria związana z Geraltem z Rivii stanowiła już inspiracje literacką. I to dla nie byle kogo, bo współtwórcy „Dziennego Patrolu” Władimira Wasiliewa.

Wizja Wasiliewa jest jednak zupełnie inna niż świat przedstawiony w sadze Sapkowskiego. Wiedźmin ma na imię Geralt, lecz to wszystko co łączy go z białowłosym pogromcą potworów. Tutejszy Geralt również walczy z bestiami. Mają one nieco inny rodowód. Nie są to gryfy, mantikory czy wiwerny, a zbuntowane, oszalałe, zepsute machiny wszelkiej maści i gabarytów. Brzmi idiotycznie ? A jest wprost odwrotnie. Cyberpunkowy świat, przebrzmiały w swoim pędzie porzuca swoje twory jak rozwiązał dama kochanków. Całe połacie zabudowanego terenu stoją odłogiem, gdyż ludzkość przeniosła się do wielkich miast. Wielkiej Moskwy, Wielkiej Warszawy, Wielkiego Kijowa i wszystkich tych miejsc, które ze zwykłych miast stały się gargantuicznymi molochami. Pustaci te są pełne różnorakiego mechanicznego barachła które postanowiło zabawić się w Skynet i pożyć troszkę samowolnie. Ale rdza dała się we znaki i nie wszystko funkcjonuje jak należy.

I na takie problemy są właśnie wiedźmini. Geralt wygląda skrajnie inaczej. Łysa czacha z tatuażem wściekłej kopary i sprzęt przy którym dwa miecze na potwory to liche brzytwy. Ale nadal jest ponurakiem który wesołością dorównuje londyńskiej pogodzie. Tam gdzie Geralt tam i Ciri. Tutaj dziewczę też nieco inne, ale relacja obojga działa na podobnej zasadzie. Czyli przyszywany tatuś czasem zbierze cięgi za gówniarę. Warte uwagi są też dość mroczne i egzotyczne industrialne społeczności zamieszkujące świat Wasiliewa. Łączą w sobie cechy ludów pierwotnych z ich systemami wierzeń i magią z technologią i zmechanizowaniem. Cudowne dzieci ery cyberpunku.

Podsumowanie: Czy można powiedzieć, że to marna, przeinaczona kopia ? Nieudolna inspiracja ? Dla mnie to pomysłowa i ciekawa wariacja na temat oryginalnej sagi Andrzeja Sapkowskiego. I dowód na to, że polska fantastyka nie jest kołem wzajemnej adoracji, a materiałem który ma coś do powiedzenia i przekazania do ogólnoświatowego nurtu. No i sam tytuł- WIEDŹMIN Z WIELKIEGO KIJOWA ! Jest moc. :)

http://superbook.blog.pl/2016/03/28/215-wladimir-wasiliew-wiedzmin-z-wielkiego-kijowa/

Naszą cechą narodową jest poczucie niższości. Aktorzy są często określani polską wersją jakiegoś zaoceanicznego gwiazdora. Nie mieści się nam w głowach, że wiele wynalazków wynaleźli i opatentowali Polacy. Nawet własne kulinaria nazywamy z zagranicy- barszcz ukraiński, pierogi ruskie,...

Ortodoksi "Wiedźmina" będą krzyczeć że świętokradztwo, no może nie wszyscy. Jak dla mnie doskonały pastisz i zabawa formą, bo czemu by nie. Nie jestem wielkim zwolennikiem Fantazy ale postać Geralta w post apokaliptycznym, na poły cyber punkowym świecie, coś wspaniałego. Świetna wciągająca akcja, nie skomplikowane historie, czyta się jednym tchem. Obecnie to jedyny sposób na nową formę, spojrzeć na stare z inne strony. Polecam szczerze dla odprężenia i poszerzenia horyzontów.

Ortodoksi "Wiedźmina" będą krzyczeć że świętokradztwo, no może nie wszyscy. Jak dla mnie doskonały pastisz i zabawa formą, bo czemu by nie. Nie jestem wielkim zwolennikiem Fantazy ale postać Geralta w post apokaliptycznym, na poły cyber punkowym świecie, coś wspaniałego. Świetna wciągająca akcja, nie skomplikowane historie, czyta się jednym tchem. Obecnie to jedyny sposób...

Gratka dla fanów zarówno oryginalnego Wiedźmina, jak i sci-fi (klimaty post-apo, choć o żadnej apokalipsie się nie wspomina). Polowałem na tą książkę odkąd dowiedziałem się, że w nadchodzącym zbiorze "Opowiadań ze świata Wiedźmina" jednym z tekstów będzie właśnie kolejne opowiadanie Wasiljewa o wiedźminie z Wielkiego Kijowa. Akcja tych opowiadań dzieje się w futurystycznym świecie geograficznie podobnym do naszego, co można wywnioskować z nazw miast - Kijów, Moskwa, Charków, wspomniane są też Paryż i Nowy Jork oraz kilka innych zza naszej wschodniej granicy. Z tą różnicą, że w tym świecie oprócz ludzi żyją również elfy, krasnoludy, gobliny, koboldy, orki i wiele innych typowo fantastycznych ras, a także posiadające własną wolę maszyny. Co ciekawe, w tymże uniwersum znane są opowieści o "oryginalnym" wiedźminie!
Głównym bohaterem jest walczący z oszalałymi maszynami wiedźmin Geralt... i podejrzewam, że dla konserwatywnych fanów Sapkowskiego może to być jedna z większych wad tej książki - no bo jak to, nie dość, że pomysł zapożyczony od Sapka, to jeszcze imię głównego bohatera takie samo? W książce jest to wyjaśnione tym, że wiedźmini zawsze noszą tradycyjne, wiedźmińskie imiona. Mnie osobiście przeszkadzało to o tyle, że nie mogłem się "przerzucić" - za każdym razem kiedy pojawiało się imię bohatera, wyobrażałem sobie białowłosego wojownika z mieczem na plecach, a tymczasem Geralt Wasiljewa jest kompletnie łysy, ma tatuaż na głowie (jak wszyscy wiedźmini),ubiera się w skórę i dżinsy, używa strzelby, granatów, notebooka, komórki...
Jednak moim zdaniem taka nieco inna, świeża wersja znanych nam opowiadań to ciekawy eksperyment, z którym warto się zapoznać. Można jedynie ubolewać, że w książce znajdziemy tylko cztery z dziesięciu (wg angielskiej Wiki) opowiadań z tego cyklu, a sama książka ma paskudną, kompletnie nie pasującą do treści okładkę :P

Gratka dla fanów zarówno oryginalnego Wiedźmina, jak i sci-fi (klimaty post-apo, choć o żadnej apokalipsie się nie wspomina). Polowałem na tą książkę odkąd dowiedziałem się, że w nadchodzącym zbiorze "Opowiadań ze świata Wiedźmina" jednym z tekstów będzie właśnie kolejne opowiadanie Wasiljewa o wiedźminie z Wielkiego Kijowa. Akcja tych opowiadań dzieje się w futurystycznym...

Opowiadanie, które łączy klimaty post apokaliptyczne z fantastycznym wiedźminem.

Opowiadanie, które łączy klimaty post apokaliptyczne z fantastycznym wiedźminem.

Jednak z najgorszych książek jakie czytałem.

Trzy razy próbowałem doczytać do końca. Wszystkie próby zakończyły się fiaskiem.

Sięgnąłem po nią w wyniku fascynacji Wiedźminem. Jednak niczym nie da sie zastąpić oryginału.

Coś było nie tak ze stylem autora. Czytanie tej książki przypominało mi zjadanie jajecznicy do której komuś wpadło zbyt dużo skorupek od jajka.

Jednak z najgorszych książek jakie czytałem.

Trzy razy próbowałem doczytać do końca. Wszystkie próby zakończyły się fiaskiem.

Sięgnąłem po nią w wyniku fascynacji Wiedźminem. Jednak niczym nie da sie zastąpić oryginału.

Coś było nie tak ze stylem autora. Czytanie tej książki przypominało mi zjadanie jajecznicy do której komuś wpadło zbyt dużo skorupek od jajka.

Straszliwie dziwny wynalazek... Ale, o dziwo, udany. Bez wielkich wrażeń, ale czyta się świetnie, a czasem nawet uśmiechnąć się można. Interesujące i świeże, choć podejrzewam, że zainteresuje jedynie tych, którzy znają oryginał. Dla fanów "Wiedźmina", post-apo i fantastycznego postmodernizmu.

Straszliwie dziwny wynalazek... Ale, o dziwo, udany. Bez wielkich wrażeń, ale czyta się świetnie, a czasem nawet uśmiechnąć się można. Interesujące i świeże, choć podejrzewam, że zainteresuje jedynie tych, którzy znają oryginał. Dla fanów "Wiedźmina", post-apo i fantastycznego postmodernizmu.