Kto zabił Palomina Molero?

Czekając karnie w wirtualnej bibliotecznej kolejce na najnowszą książkę Vargasa Llosy, postanowiłem odświeżyć sobie twórczość jednego z moich ulubionych pisarzy. Padło na krótką, nieobarczoną poważnym historycznym tłem opowieść z poczciwym Litumą w roli głównej. Jest to w sumie latynoski kryminał z brutalnym zabójstwem do rozwiązania, daleki od najlepszych publikacji noblisty. Miejscami tylko z tym charakterystycznym sznytem, zadanym wprawionym w cięższych literackich bojach piórem. Sama fabuła, okraszona rubasznymi wtrętami i dusznym klimatem, nie serwuje wielu zaskoczeń i urywa się akurat w momencie, w którym mogłaby zacząć zanadto drażnić oczy.

Czekając karnie w wirtualnej bibliotecznej kolejce na najnowszą książkę Vargasa Llosy, postanowiłem odświeżyć sobie twórczość jednego z moich ulubionych pisarzy. Padło na krótką, nieobarczoną poważnym historycznym tłem opowieść z poczciwym Litumą w roli głównej. Jest to w sumie latynoski kryminał z brutalnym zabójstwem do rozwiązania, daleki od najlepszych publikacji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Napisane fajnym stylem, niby wkrada się poetyckość, ale jednak proste żołnierskie słowa i szczera partyjna atmosfera.

Choć historia na kolana nie rzuciła, nada się w sam raz na spokojne niedzielne przedpołudnie.

Napisane fajnym stylem, niby wkrada się poetyckość, ale jednak proste żołnierskie słowa i szczera partyjna atmosfera.

Choć historia na kolana nie rzuciła, nada się w sam raz na spokojne niedzielne przedpołudnie.

Pokaż mimo to

Cywilizację dzisiejszego człowieka nęka szereg problemów, począwszy od względnie nowych, kończąc na takich, które ciągną się od setek lat i nadal nie potrafimy, bądź nie chcemy, ich rozwiązać. Co jest jednak największym problemem? Co kłuje nas w największym stopniu? Uprzedzenia i rasizm. Stereotypizacja. Stosunek do człowieka, który zakłada jego uprzednią ocenę i osąd na podstawie jego seksualności, rasy, narodowości, klasy czy przynależenia do grupy etnicznej. Rozprawienie się z tym procesem jest istotne, ponieważ jego trwanie wiąże się i będzie wiązać się z wykształcaniem toksycznych więzi w skali mikro (pomiędzy poszczególnymi osobami) i makro (jako globalna społeczność). Należy przy tym pamiętać, że działania podejmowanie przez nas samych nie zawsze mają znaczenie, często bywają puste. Krzyczenie o równość rasową nierzadko zmienia się w formę nabijania punktów społecznych, które mają za zadanie ukazać naszą osobę w lepszym świetle, jednocześnie nic nie zmieniając. Jeśli już podejmujemy działania, to postarajmy się za ich pomocą transformować świat, a nie posuwać się jedynie do egocentrycznych zdarzeń.

Kto zabił Palomina Molero? autorstwa Mario Vargasa Llosy to książeczka niepozorna. Historia rozpięta na zaledwie 150 stronach zaskakuje swoją mięsistością i udaje jej się dokonać kilku celów – oszukuje czytelnika podrzucając mu fałszywe tropy na temat tego, czym tak naprawdę jest. Jednocześnie pada ofiarą marketingu, który w celu sprzedania książki wyjaskrawia ją, radykalizuje epitety i wzbudza w odbiorcy poczucie ekscytacji. Powieść nie jest powieścią detektywistyczną ani kryminałem, chociaż chodzi w jej kostiumie. Detektyw Silva nie jest mistrzem dedukcji a osobą dobrze znającą psychologię człowieka. Nie zgadzam się również z twierdzeniem, że Kto zabił Palomina Molero? to opowieść o prawdziwej naturze zła. To czyniłoby z książki rzecz banalną, jak banalne jest zło, i przy okazji bardzo prostą, jeśli nawet nie prostacką. Nie, peruwiański pisarz wchodzi głębiej, wkracza na nieskończone rejestry emocji, uczuć i gorących pragnień.

Na początku zginął Palomino Molero, młody chłopak, śpiewak, szeregowiec w jednostce lotnictwa. Został zabity w sposób brutalny, był torturowany i został nabity na pal. Zdarzenie było makabrą. W taką scenerią wchodzi dwóch bohaterów z lokalnej policji. Sprawa być może mogłaby zostać zamieciona pod dywan, ale nadzwyczajne bestialstwo sprawcy zbrodni doprowadziło do plotek i teorii, które postulowali postronni ludzie. Sprawa stała się głośna, jednakże przy całym jej rozgłosie każdy zdaje się o niej milczeć, każdy wzajemnie ochrania plecy kolegi. Rozwiązanie zagadki staje się mgłą, przez którą nie możemy przejść, której nie możemy przeciąć. Widzimy jedynie odległe kontury przedmiotów. Kontury rzuca cień człowieka, jego psychologia, i w konsekwencji wady, które posiada każdy z nas. Zmagania się detektywa Silvy ze sprawą nie jest zmaganiem się z poszlakami i dowodami a zmaganiem się z ludźmi.

Region Ameryki Łacińskiej to fascynująca część świata, niesamowicie skomplikowania i kolorowa. Ze względu na swoją historię boryka się z licznymi starciami grup społecznych – klasami i rasami. Llosa nie zapomina o tym w swojej książce i bardzo silnie zaznacza konflikt, niechęć i odrazę pomiędzy wąską grupą białej elity (która wyraźnie należy do klasy wyższej) a szeroką grupą metysów (należących głównie do biedoty). Konflikt prowadzi do tytułowej śmierci, od której rozpocznie się powieść. Jednak podobnie jak w przypadku <zła>, tak i w przypadku <rasizmu> interpretacja nie wydaje mi się docierać do sedna książki. Peruwiański pisarz zrzuca nam wskazówki, jedna po drugiej, i choć rasizm faktycznie tu występuje, i jest jednym z centralnych punktów, to nie działa on sam a miesza się ze stosunkami klasowymi. Jeśli ktoś jest biedniejszy, ma gorsze wykształcenie i mniej przywilejów (które należy rozpatrywać nie jedynie w kontekście prawnym, ale również społecznym i obyczajowym), to bardzo prawdopodobne, że będzie traktowany w sposób pogardliwy przez osoby z przeciwnego punktu spektrum (w sposób jawny bądź niejawny). I jest to lekcja dla nas, rzecz jasna jest to coś oczywistego, ale o czym cały czas należy pamiętać. Rasizm nie działa w próżni a łączy się z innymi elementami pola społecznego. Klasa (rozumiana potocznie) jest takim elementem, który bardzo swobodnie łączy się z rasizmem ze względu dynamikę relacji władzy (np. ludzie biedniejsi mają mniej możliwości prowadzenia swojego życia od ludzi bogatszych) i napędza go. Co więcej, obie te siły wzajemnie się napędzają.

W Kto zabił Palomina Molero? są fragmenty, w których nacisk na klasę jest silniejszy niż na rasizm. To jednak nadal nie odpowiada na pytanie – w jakiem celu przedstawia to Llosa? Nie jest to autor, który próbuje otworzyć komuś oczy na to, że coś takiego występuję, ponieważ to rozumie się samo przez się. W tym momencie docieramy do wniosków, które znacząco zwiększają znaczenie powieści. Peruwiański pisarz nie wykorzystuje rasizmu i klasizmu do pokazania ich samych w sobie a ich destrukcyjnego działania na ludzi, którzy się nimi posługują. To nie ofiary rasizmu są tu istotne a sami rasiści, którzy przez działania podejmowane w zgodzie z ich ideologią zatruwają całe ludzkie środowisko wokół nich. Doprowadzają do tworzenia toksycznych relacji, tworzenia niezdrowego społeczeństwa i wielkich tragedii. Tragedii, których konsekwencji nie da się odwrócić, a z których może pozostać jedynie pustka, samotna otchłań, wypełniona początkowo cierpieniem i rozpaczą, z czasem wypieraną przez absencję i poczucie, że wcześniej coś tam było i powinno być. Fantomową obecnością.

Kto zabił Palomina Molero? to książką, którą można nazwać <gorącą>. Pragnienia i intensywne namiętności, nierzadko przypominające w większym stopniu obsesję niż racjonalność, są tu stawiane na pierwszy miejscu. Nie tylko są tematem rozprawy Llosy, ale i wprost na kartach powieści, pojawiają się raz za razem. Jedne są bezpośrednio związane z tytułowym morderstwem i sprawą detektywistyczną, ale to co w największym stopniu potrafi je nam uświadomić to próba <wyrwania> lokalnej kobiety o rubensowskich kształtach przez detektywa Silvę, który nie ma żadnego powodu, by to robić, poza własnym pragnieniem. Nie jesteśmy maszynami. Nie jesteśmy istotami myślącymi. Jesteśmy istotami pragnącymi z wszystkimi konsekwencjami tego stanu rzeczy. W świecie, w którym zostaną nam odebrane namiętności i pragnienia, co z nas pozostanie? Kim lub czym będzie taki człowiek?

Cywilizację dzisiejszego człowieka nęka szereg problemów, począwszy od względnie nowych, kończąc na takich, które ciągną się od setek lat i nadal nie potrafimy, bądź nie chcemy, ich rozwiązać. Co jest jednak największym problemem? Co kłuje nas w największym stopniu? Uprzedzenia i rasizm. Stereotypizacja. Stosunek do człowieka, który zakłada jego uprzednią ocenę i osąd na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia kryminalna z iskierka pozadania. Jest to kolejna powiesc Llosy, ktora przeczytalam i juz wiem, ze przeczytam wszystko. Mimo, ze nie lubie i nie czytam kryminalow bawilam sie dobrze. Powiesc bardzo krotka, nieprzewidywalna jak to u Vargasa i swietne moim zdaniem dialogi. Polecam!

Historia kryminalna z iskierka pozadania. Jest to kolejna powiesc Llosy, ktora przeczytalam i juz wiem, ze przeczytam wszystko. Mimo, ze nie lubie i nie czytam kryminalow bawilam sie dobrze. Powiesc bardzo krotka, nieprzewidywalna jak to u Vargasa i swietne moim zdaniem dialogi. Polecam!

Pokaż mimo to

Fajny zabieg tu zastosował Mario, narratorem nie jest ten główny prowadzący śledztwo, inteligentny i przebiegły, tylko ten jego mało inteligentny acz poczciwy pomocnik :) Jak zwykle jak przystało na LLose ciekawe postacie, dobrze się czyta, wciągająca historia, w tym przypadku dość ekspresowa lektura :)

Fajny zabieg tu zastosował Mario, narratorem nie jest ten główny prowadzący śledztwo, inteligentny i przebiegły, tylko ten jego mało inteligentny acz poczciwy pomocnik :) Jak zwykle jak przystało na LLose ciekawe postacie, dobrze się czyta, wciągająca historia, w tym przypadku dość ekspresowa lektura :)

Pokaż mimo to

Llosa to pisarz z którym mam poważny problem. Jego literatura toczy się dwutorowo i ma albo takie strzały jak "Wojna..." lub "Marzenie Celta" - powieści zachwycające, po których ma się ochotę przeczytać wszystko co spłodził autor. Wtedy trafia się na "Gawędziarza" albo właśnie na "Kto zabił...", które ów pierwotny zapał studzą.
"Kto zabił..." to powieść przeciętna, która nijak się ma do wybitnych dzieł Llosy.

Llosa to pisarz z którym mam poważny problem. Jego literatura toczy się dwutorowo i ma albo takie strzały jak "Wojna..." lub "Marzenie Celta" - powieści zachwycające, po których ma się ochotę przeczytać wszystko co spłodził autor. Wtedy trafia się na "Gawędziarza" albo właśnie na "Kto zabił...", które ów pierwotny zapał studzą.
"Kto zabił..." to powieść przeciętna, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedynie co czuję po przeczytaniu tej książki, to zagubienie. Żadnej logiki, błądzenie po omacku i nagle wyznanie chorej psychicznie dziewczyny wyjaśnia wszystko? To już lepiej tłumaczyły całą sprawę plotki mieszkańców miasteczka.
Słaba książka, to na pewno.

Jedynie co czuję po przeczytaniu tej książki, to zagubienie. Żadnej logiki, błądzenie po omacku i nagle wyznanie chorej psychicznie dziewczyny wyjaśnia wszystko? To już lepiej tłumaczyły całą sprawę plotki mieszkańców miasteczka.
Słaba książka, to na pewno.

Pokaż mimo to

Czerstwy humor, surowe krajobrazy, zwięzły język, który wżera się w odbiorcę. Wszystko to sprawia, że kończąc lekturę, bezwiednie otrzepujemy z ramion pył peruwiańskiej, splamionej krwią, ziemi.

Czerstwy humor, surowe krajobrazy, zwięzły język, który wżera się w odbiorcę. Wszystko to sprawia, że kończąc lekturę, bezwiednie otrzepujemy z ramion pył peruwiańskiej, splamionej krwią, ziemi.

Pokaż mimo to

Długo czekałam na to, aby dorwać książkę jednego z moich ulubionych pisarzy. Kiedy już wpadła w moje ręce, po zachwytach nad pięknym wydaniem, zabrałam się do czytania.

Akcja toczy się w spalonych słońcem małych, peruwiańskich miasteczkach. Osią tej krótkiej powieści jest makabryczne zabójstwo młodego metyskiego śpiewaka - Palomina Molero. Zagadkę tej śmierci próbują rozwikłać dwaj policjanci z Talary: porucznik Silva, błyskotliwy, potrafiący dopasować się do sytuacji jak kameleon oraz Lituma – nowy w branży, poznający tajemnice zawodu stróża prawa.

Powieścią detektywistyczną na pewno bym tej książki nie nazwała. Jest na to zbyt przewidywalna, rozwiązanie zagadki niezbyt zaskakujące i proste. Najjaśniejszym punktem są tutaj policjanci Silva i Lituma oraz miłostka porucznika – niejaka Gruba. Słabą warstwę fabularną rekompensują dialogi, prowadzone z dużą dozą humoru (niekiedy doprawione przekleństwami), a także relacja między policjantami, działająca trochę na zasadzie mistrz- uczeń. Bardzo polecam wątek miłosny, można się naprawdę pośmiać :D

Może nie jestem bardzo wymagająca, bo książka mi się podobała. Polecam ją na wieczór lub dwa – można poczuć południowoamerykański klimat.

Długo czekałam na to, aby dorwać książkę jednego z moich ulubionych pisarzy. Kiedy już wpadła w moje ręce, po zachwytach nad pięknym wydaniem, zabrałam się do czytania.

Akcja toczy się w spalonych słońcem małych, peruwiańskich miasteczkach. Osią tej krótkiej powieści jest makabryczne zabójstwo młodego metyskiego śpiewaka - Palomina Molero. Zagadkę tej śmierci próbują...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ciekawe podejście, specyficzna rzeczywistość kraju, warto poznać.

ciekawe podejście, specyficzna rzeczywistość kraju, warto poznać.

Pokaż mimo to