miejscami trudno powstrzymać się od śmiechu, ale są też momenty mrożące krew w żyłach i niesmaczne - nie zmienia to faktu, że czyta się dobrze, a główna bohaterka wydaje się bardzo sympatyczna i otwarta na - co tu dużo mówić - wszelkie "nowosci". Czytając uśmiałem się do lez. Warsztatowo, jak to zwykle bywa z filmowcami - sceny bardzo konkretne, dające się wręcz zobaczyć, dopracowane i same w sobie zasługujące na miano osobnych opowiadań. Serdecznie polecam, zwłaszcza osobom 30+ i wyżej dla nabrania dystansu do siebie i do innych. Wszak w różnorodności sila!

miejscami trudno powstrzymać się od śmiechu, ale są też momenty mrożące krew w żyłach i niesmaczne - nie zmienia to faktu, że czyta się dobrze, a główna bohaterka wydaje się bardzo sympatyczna i otwarta na - co tu dużo mówić - wszelkie "nowosci". Czytając uśmiałem się do lez. Warsztatowo, jak to zwykle bywa z filmowcami - sceny bardzo konkretne, dające się wręcz zobaczyć,...

To krótka książeczka. W sam raz do przeczytania w jeden wieczór. Bardzo dobrze się zresztą do tego nadaje, bo wciąga i intryguje. Wprawdzie zakończenie jest banale, ale po krótkim namyśle stwierdzam, że to w sumie nie jest zarzut. Takie powinno być. Jak zawsze nie chcę zdradzać żadnych detali fabuły, więc ten lakoniczny opis musi wystarczyć. Polecam, jeżeli ktoś lubi całkiem zabawne, lekkie lektury.

To krótka książeczka. W sam raz do przeczytania w jeden wieczór. Bardzo dobrze się zresztą do tego nadaje, bo wciąga i intryguje. Wprawdzie zakończenie jest banale, ale po krótkim namyśle stwierdzam, że to w sumie nie jest zarzut. Takie powinno być. Jak zawsze nie chcę zdradzać żadnych detali fabuły, więc ten lakoniczny opis musi wystarczyć. Polecam, jeżeli ktoś lubi...

Książka lekka, przyjemna, łatwo się czyta. Historia bardzo ciekawa i oryginalna, opowiedziana prosto i wyraźnie. W jednym kluczowym momencie drastyczna, w innym obrzydliwa i zboczona. Czasem śmieszna, czasem dramatyczna. Nic głębszego w niej nie znalazłem, także określenie BARDZO FAJNA pasuje tu idealnie.

Książka lekka, przyjemna, łatwo się czyta. Historia bardzo ciekawa i oryginalna, opowiedziana prosto i wyraźnie. W jednym kluczowym momencie drastyczna, w innym obrzydliwa i zboczona. Czasem śmieszna, czasem dramatyczna. Nic głębszego w niej nie znalazłem, także określenie BARDZO FAJNA pasuje tu idealnie.

Fantastyczna książka!!! Jestem absolutnie urzeczona tą szaloną, śmieszną i absurdalną opowieścią. Zwłaszcza, że kryje się za nią drugie dno. Bohaterka Ana szuka szczęścia, akceptacji, miłości i po prostu swojego miejsca w świecie. Czuje się inna, odrzucona i nieprzystosowana, ale nie ustaje w próbach odnalezienia siebie. Oscar Aibar pisze trochę o nałogach, trochę o autodestrukcji i zagubieniu w życiu, ale ani przez chwilę nie przynudza. I tak, zdecydowanie coś wciągał pisząc... albo pożerał.

Fantastyczna książka!!! Jestem absolutnie urzeczona tą szaloną, śmieszną i absurdalną opowieścią. Zwłaszcza, że kryje się za nią drugie dno. Bohaterka Ana szuka szczęścia, akceptacji, miłości i po prostu swojego miejsca w świecie. Czuje się inna, odrzucona i nieprzystosowana, ale nie ustaje w próbach odnalezienia siebie. Oscar Aibar pisze trochę o nałogach, trochę o...

To jest jedna z tych książek, do których na pewno nie wrócę. Samo opowiadanie o kredożercach jest w gruncie rzeczy dosyć niewinne i podbuduje przeciętnego czytelnika odnośnie jego własnych dziwactw. Ale kolejne opowiadania zahaczają o koprofagię i dzieci pożarte w czasie delfinoterapii.
Wahałam się z oceną pomiędzy przeciętną a dobrą, jednakże ze względu na pierwsze świetne opowiadanie zostaje ocena dobra.

To jest jedna z tych książek, do których na pewno nie wrócę. Samo opowiadanie o kredożercach jest w gruncie rzeczy dosyć niewinne i podbuduje przeciętnego czytelnika odnośnie jego własnych dziwactw. Ale kolejne opowiadania zahaczają o koprofagię i dzieci pożarte w czasie delfinoterapii.
Wahałam się z oceną pomiędzy przeciętną a dobrą, jednakże ze względu na pierwsze...

Zaczynając "Kredożerców" nastawiałam się na dobrą zabawę i dużą dawkę humoru. Tytuł wskazywał na nietypową tematykę. Autora nie znałam. Przeczytałam o nim tylko, że jest twórcą zarówno w dziedzinie literatury jak i filmu. Jest to również moja pierwsza książka z serii "Salsa" wydawnictwa Muza. Do lektury zasiadłam z wielkim podekscytowaniem i zniecierpliwieniem.


Od pierwszych stron książki okazało się, że jest to opowieść nietuzinkowa. Oto trzydziestoparoletnia Ana wiedzie życie przeciętnej singielki. Ma nudną pracę, kilka rozczarowań miłosnych, kilku dziwnych znajomych i nietypową słabość do jedzenia kredy. Niezrozumienie otoczenia, poczucie własnej inności i niemożność znalezienia znikąd pomocy zaprowadzi Anę do stowarzyszenia kredożerców, którzy spotykają się co jakiś czas na tajnych zjazdach, by dzielić się swoimi doświadczeniami, problemami, wspólnie jeść kredę bez skrępowania i konieczności ukrywania się z tym nałogiem.


Pod postacią tej nietypowej opowieści kryje się rozważanie na temat naszych słabości i lęków, naszej odrębności, odmienności, dziwactwach. O potrzebie akceptacji i miłości. Autor w perfekcyjny sposób używa rozbudowanych metafor. Oto kredożerczyni Ana dręczy się nie mogąc zerwać z nałogiem jedzenia kredy. Gryzie ją to, nie może z nikim o tym porozmawiać, zwierzyć się ze strachu przed niezrozumieniem. Jeden jedyny raz poczyniła próbę ujawnienia się, lecz próba ta potwierdziła tylko jej obawy - odwrócono się od niej, uznano za wariatkę. Ana już nigdy nikomu nie zaufa w ten sposób.


Jedyną szansą na rozmowę o problemie Any jest znalezienie takich samych jak ona osób - nie mogących przestać spożywać kredy dziwaków. Tylko oni mogą ją zrozumieć i zaakceptować. Wśród nich Ana odnajduje ludzi zwykłych jak i gwiazdę rocka, ekscentryczną staruszkę, zboczeńca seksualnego. Jak widać dziwactwa czasem chodzą parami, a czasem występują pojedyńczo. Nia ma tu żadnej reguły.


Powieść na pozór opowiadająca o grupie świrów zaabsorbowanych dziwną, zbędną człowiekowi do życia czynnością tak naprawdę opowiada o każdym z nas. O nietolerancji ludzkich upodobań i przyzwyczajeń. O tym, że społeczeństwo akceptuje tylko jednolitość, szarość. Jednostka, która się wyróżnia jest napiętnowana, dręczona.


Przy okazji opisywania skłonności do jedzenia kredy autor opisuje również inne dziwne nawyki i choroby psychiczne. Również pod tym względem uważam tą książkę za bardzo intresującą. W fabułę zostało wplecionych naprawdę sporo informacji, faktów, ciekawostek.


Po "Kredożercach" z pewnością sięgnę po jeszcze inne książki autorstwa Oskara Aibara. Ten autor zaczarował mnie pomysłem, formą, językiem oraz trafnością spostrzeżeń. Tę książkę mogę polecić dosłownie każdemu kto ma ochotę na chwilę refleksji nad samym sobą. Czytanie tej książki jako dosłownej fabuły nie ma najmniejszego sensu.

Zaczynając "Kredożerców" nastawiałam się na dobrą zabawę i dużą dawkę humoru. Tytuł wskazywał na nietypową tematykę. Autora nie znałam. Przeczytałam o nim tylko, że jest twórcą zarówno w dziedzinie literatury jak i filmu. Jest to również moja pierwsza książka z serii "Salsa" wydawnictwa Muza. Do lektury zasiadłam z wielkim podekscytowaniem i zniecierpliwieniem.


Od...

Książka dziwna - główna bohaterka jest uzależniona od zjadania kredy! Ta przypadłość, jakkolwiek niespotykana, sprawia, że Ana (bo tak ma na imię wspomniana bohaterka) przeżywa najlepsze chwile swojego życia. Na dodatek okazuje się, że nie ona jedna lubi smak zwykłej, szkolnej kredy... Dzięki temu Ana poznaje grupkę równie mocno i pozytywnie zakręconych, tak jak ona, ludzi, z którymi się zaprzyjaźnia i których towarzystwo sobie ceni. Książka napisana lekko, z dowcipem i dystansem, czyta się ją szybko, a Anę od razu obdarza sympatią.

Książka dziwna - główna bohaterka jest uzależniona od zjadania kredy! Ta przypadłość, jakkolwiek niespotykana, sprawia, że Ana (bo tak ma na imię wspomniana bohaterka) przeżywa najlepsze chwile swojego życia. Na dodatek okazuje się, że nie ona jedna lubi smak zwykłej, szkolnej kredy... Dzięki temu Ana poznaje grupkę równie mocno i pozytywnie zakręconych, tak jak ona, ludzi,...

"Kredożercy" urodzonego w Barcelonie pisarza Oscara Aibara to wciągająca od pierwszej strony historia trzydziestoparoletniej Any. Na pierwszy rzut oka Ana niczym nie różni się od kobiet w swoim wieku - ma zwyczajną pracę, zwyczajnych znajomych i jako takie życie uczuciowe. Jest jedna jedyna rzecz, która odróżnia ją od większości populacji: uwielbia jeść kredę. Tak, chodzi o tę zwykłą kredę, którą pisze się po tablicy lub też po chodniku. Miłość do jedzenia kredy doprowadza naszą bohaterkę do tajemnego stowarzyszenia kredożerców.

Historia Any jest niezwykła, groteskowa i wypełniona od początku do końca specyficznym poczuciem humoru. Czas spędzony na czytaniu "Kredożerców" mija bardzo szybko i nie jest to bynajmniej spowodowane objętością książki (raptem 200 stron). Jest to po prostu bardzo zgrabnie napisana powieść zapewniająca doskonałą rozrywkę. Bardzo chciałbym ujrzeć ekranizacje tej powieści, co biorąc pod uwagę, że autor jest z wykształcenia filmowcem i nakręcił 3 filmy pełnometrażowe na podstawie własnych scenariuszy, jest życzeniem jak najbardziej możliwym do spełnienia.

recenzję zamieściłem na moim blogu http://czarnamarmolada.blogspot.com/

"Kredożercy" urodzonego w Barcelonie pisarza Oscara Aibara to wciągająca od pierwszej strony historia trzydziestoparoletniej Any. Na pierwszy rzut oka Ana niczym nie różni się od kobiet w swoim wieku - ma zwyczajną pracę, zwyczajnych znajomych i jako takie życie uczuciowe. Jest jedna jedyna rzecz, która odróżnia ją od większości populacji: uwielbia jeść kredę. Tak, chodzi o...

Śmieszna i dosyć ciekawa książka, lekko się czyta.

Śmieszna i dosyć ciekawa książka, lekko się czyta.

Książka nieźle napisana, owszem, I dziwaczna. Jednak poza tym pusta, powierzchowna, śmierdząca hołotą, a momentami niesmaczna.

Książka nieźle napisana, owszem, I dziwaczna. Jednak poza tym pusta, powierzchowna, śmierdząca hołotą, a momentami niesmaczna.