Przeczytałem Mutantów oraz Umrzeć by nie zginąć - obie książki wybitnie dla wielbicieli szybkiej, wartkiej akcji.
Jak dobrze rozumiem, to pierwsza i trzecia część serii biorąc pod uwagę chronologię wydarzeń. Brakowało (pierwsze wydanie) części drugiej, czyli Dzieci Hildora (tak stało na ostatnich stronach Umrzeć (...) w ramach zapowiedzi, gdzie opisano wydarzenia dziejące się między Mutantami a Umrzeć (...). Tutaj czytam, że Mutanci to tom 4 (Cykl: Mutanci (tom 4). Abstrahując od chronologii zastanawia mnie, czy opróczy wymienionych wcześniej tomów był/jest/będzie jeszcze ten czwarty? Czy to pomyłka redakcyjna?

Przeczytałem Mutantów oraz Umrzeć by nie zginąć - obie książki wybitnie dla wielbicieli szybkiej, wartkiej akcji.
Jak dobrze rozumiem, to pierwsza i trzecia część serii biorąc pod uwagę chronologię wydarzeń. Brakowało (pierwsze wydanie) części drugiej, czyli Dzieci Hildora (tak stało na ostatnich stronach Umrzeć (...) w ramach zapowiedzi, gdzie opisano wydarzenia dziejące...

Pierdoly. Co gorsza, kazda z postaci jakby miala problemy z kontrola agresji.

Pierdoly. Co gorsza, kazda z postaci jakby miala problemy z kontrola agresji.

Niesamowita opowieść o politycznej bezpardonowej walce o świat i przekonania. Każde metody są dobre aby zdobyć władzę. Koszt zawsze jest wielki - uczuciowy jak i psychiczny.

Niesamowita opowieść o politycznej bezpardonowej walce o świat i przekonania. Każde metody są dobre aby zdobyć władzę. Koszt zawsze jest wielki - uczuciowy jak i psychiczny.

Książkę jak i poprzednią cześć pochłonęłam błyskawicznie. Choć przeczytana kolejny raz po 30latach nic nie traci ze swojej wartości. Czasem trochę zagmatwane ale i tak polecam.

Książkę jak i poprzednią cześć pochłonęłam błyskawicznie. Choć przeczytana kolejny raz po 30latach nic nie traci ze swojej wartości. Czasem trochę zagmatwane ale i tak polecam.

Nie jest to arcydzieło literatury, ale do pewnego momentu bawiłam się całkiem nieźle. Potem zbyt chaotycznie, o czym wspominają przedmówcy.

Nie jest to arcydzieło literatury, ale do pewnego momentu bawiłam się całkiem nieźle. Potem zbyt chaotycznie, o czym wspominają przedmówcy.

Książka ciekawa, zwłaszcza że sam chciałbym dysponować takimi mocami jak jej bohaterowie. Niestety końcówka jest trochę za bardzo chaotyczna. Wydaje mi się jakby procesy rozumowanie Anny i Peta a także działania z nich wynikające zostały zbyt skrótowo opisane. Przez to nie do końca byłem w stanie pojąć co się właściwie aktualnie dzieje.

Książka ciekawa, zwłaszcza że sam chciałbym dysponować takimi mocami jak jej bohaterowie. Niestety końcówka jest trochę za bardzo chaotyczna. Wydaje mi się jakby procesy rozumowanie Anny i Peta a także działania z nich wynikające zostały zbyt skrótowo opisane. Przez to nie do końca byłem w stanie pojąć co się właściwie aktualnie dzieje.

Powrót po 2x latach.
Zdecydowania gorsza od poprzedniczki. Bohaterowie.... Zdecydowanie zbyt miękcy.

Powrót po 2x latach.
Zdecydowania gorsza od poprzedniczki. Bohaterowie.... Zdecydowanie zbyt miękcy.

Czytana kilka razy, wiele lat temu i nadal bardzo mi się podoba.

Czytana kilka razy, wiele lat temu i nadal bardzo mi się podoba.

Dawno, dawno temu, daleko, daleko stąd, przeczytałem fragment „Umrzeć, by nie zginąć” w jakimś czasopiśmie, i bardzo mi się on spodobał. Dość długo szukałem książki, a kiedy wreszcie ją zdobyłem, przeczytałem z przyjemnością.
Od tych wydarzeń minęło wiele lat, a sama książka gdzieś zaginęła… może ją komuś dałem, zupełnie już nie pamiętam. W międzyczasie dowiedziałem się, że to drugi tom cyklu „Dzieci Hildora” (pierwszy tom, „Mutanci”, podobno traktował o wyprawach kosmicznych z trzecim tysiącleciu i o eksperymentach genetycznych),że miał być jeszcze trzeci, ale chyba nigdy nie powstał – nie przeszkadzało mi to, „Umrzeć, by nie zginąć” czytało mi się całkiem dobrze jako odrębną całość.
Kiedy wpadła mi w oczy oferta na Allegro, gdzie książkę można było kupić za złotówkę, sentymenty wróciły i po krótkim wahaniu drogą kupna wszedłem w jej posiadanie.

Po ponad trzech tysiącach lat na Ziemię wraca kosmolot „Feniks” z dwuosobową załogą. Anna i Pet zamierzają prosić ziemian o pomoc, ale szybko muszą weryfikować swoje plany, bo na nowej, bardzo zmienionej Ziemi, zagraża im jak najbardziej realne niebezpieczeństwo. Ludzkość zmieniła się – panuje system kastowy, władzę absolutną sprawują członkowie Tajnej Rady, eksploracją kosmosu nikt się już nie interesuje. Nowi Ludzie żyją w ogromnych, samowystarczalnych wieżach, podczas gdy reszta planety porośnięta jest dżunglą, w której jakoś tam egzystują dzicy, nękani przez zmutowane zwierzęta. Pet i Anna mogliby zanegować cały system przekonań, na których oparte jest funkcjonowanie uprzywilejowanych mieszkańców wież, może nawet pozbawić ich władzy – w takim razie lepiej się ich pozbyć.

„Umrzeć, by nie zginąć” prezentuje dość popularny w tamtych latach nurt fantastyki socjologicznej. Pokazuje degrengoladę społeczeństwa, które nie musi pracować, a cały czas spędza na coraz to wymyślniejszych uciechach i rozrywkach, w sumie bez żadnego sensownego celu w życiu.

To zresztą znamienne, że latach powstawania „Dzieci Hildora” Markowski prezentował (choć może to tylko oportunizm) powszechne wtedy przekonanie, że musi być trudno, a nawet powinno być, bo ceni się tylko to, co zdobyte zostało wielkim wysiłkiem. Inaczej to marazm, dekadencja, stagnacja, beznadzieja. Bardzo pasowało to do rozlicznych problemów, także z zaopatrzeniem w podstawowe artykuły, Polski, w której budowany był socjalizm. Co ciekawe, od czasów upadku „komuny” minęło prawie trzydzieści lat, ale przekonanie, że na przyjemności trzeba ciężko harować, jakoś w naszym społeczeństwie ma się jak najlepiej nadal. Czasem nawet młodzież w to wierzy – szokujące!

To już cytat z zupełnie innej książki, jeszcze bardziej wartej przeczytania. Jorge Bucay – lekarz psychiatra i psychoterapeuta Gestalt, „Pozwól, że opowiem ci…”, strona 36:

„… na początek konieczne jest usunięcie pułapki, którą zastawiono na nas, kiedy byliśmy jeszcze bardzo mali. Tą pułapką jest głęboko zakorzeniona w nas idea będąca częścią naszej dosadnej kultury i samo przez się zrozumiałej: docenia się tylko to, co się osiąga wysiłkiem. Amerykanie powiedzieliby na to bull-shit. Każdy może stwierdzić zgodnie z własnym odbiorem rzeczywistości, że to nieprawda, a jednak budujemy swoje życie tak, jakby to była prawda niepodważalna”.

Dawno, dawno temu, daleko, daleko stąd, przeczytałem fragment „Umrzeć, by nie zginąć” w jakimś czasopiśmie, i bardzo mi się on spodobał. Dość długo szukałem książki, a kiedy wreszcie ją zdobyłem, przeczytałem z przyjemnością.
Od tych wydarzeń minęło wiele lat, a sama książka gdzieś zaginęła… może ją komuś dałem, zupełnie już nie pamiętam. W międzyczasie dowiedziałem się,...

Mimo, że nie nazwałbym się wielkim fanem gatunku sci-fi, tą książkę czytało mi się bardzo swobodnie i ciekawie. Historia Ziemi z bardzo odległej przyszłości zawiera w sobie sceny akcji kosmicznych, strzelanin laserowych i bombardowań tlenowych. Mamy też teleportację, telepatię a nawet kierowanie ludźmi za pomocą myśli. Są również roboty, statki kosmiczne i inne niespotykane w dzisiejszych czasach wynalazki dla elity "zamkniętej" w futurystycznych wieżach. Bohaterowie również całkiem ciekawie wymyśleni. Mamy też kilka scen lżejszej erotyki.
Dopiero po przeczytaniu "Umrzeć..." dowiedziałem się, że to środka część trylogii, więc warto sięgnąć też po część pierwszą i trzecią.

Mimo, że nie nazwałbym się wielkim fanem gatunku sci-fi, tą książkę czytało mi się bardzo swobodnie i ciekawie. Historia Ziemi z bardzo odległej przyszłości zawiera w sobie sceny akcji kosmicznych, strzelanin laserowych i bombardowań tlenowych. Mamy też teleportację, telepatię a nawet kierowanie ludźmi za pomocą myśli. Są również roboty, statki kosmiczne i inne niespotykane...